Συνεχίστηκε τη Δευτέρα 22/7, στο δάσος των Σκουριών, για δεύτερη ημέρα, η θεματική για την έμφυλη καταπίεση, την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, στο πλαίσιο του Δεκαήμερου Αγώνα και Ελευθερίας, που διοργανώνουν οι Επιτροπές Αγώνα Μεγάλης Παναγίας και Θεσσαλονίκης, ενάντια στα μεταλλεία χρυσού – χαλκού. Τονίστηκε ιδιαίτερα η σημασία της κοινότητας ως χώρος για την κοινωνικοποίηση, τη φροντίδα, τη στήριξη, την αλληλεγγύη, την κοινή ζωή, σε αρμονία με τη φύση και τα κοινά αγαθά.
Το μεσημέρι, έγινε συζήτηση στο πλαίσιο ομάδας αναστοχασμού, γύρω από το αν, εν αγνοία μας, είμαστε φορείς του πατριαρχικού-καπιταλιστικού πολιτισμού. Στη διάρκεια της συζήτησης τέθηκαν πολλά και ποικίλα βιώματα για το πως στην καθημερινότητα αναπαράγονται τα στερεότυπα, οι αντιλήψεις, οι συμπεριφορές που εντάσσονται στο καπιταλιστικό πλαίσιο.
Τέθηκε το ζήτημα του ελέγχου της πληροφορίας και της χειραγώγησης της κοινωνίας από τους θεσμούς και τους φορείς που στηρίζουν και αποτελούν πυλώνες του καπιταλιστικού κόσμου. Παρουσιάστηκαν εμπειρίες για τη λειτουργία των μέσων 
ενημέρωσης, των κοινωνικών δικτύων, των μηχανισμών της ανάθεσης και της αυθεντίας, στο ρόλο της επιστήμης και της εκπαίδευσης, που οδηγούν στην παθητικοποίηση, στην αποθάρρυνση της αυτενέργειας και της δράσης, στην εγκαθίδρυση της κυριαρχίας και της ιεραρχίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην προκαταρκτική μελέτη σκοπιμότητας για το μεταλλείο των Σκουριών, που ετοιμάστηκε από την εταιρία Ελληνικός Χρυσός, αναφέρεται η σημασία του πνευματικού και μορφωτικού επιπέδου μιας τοπικής κοινωνίας, στη δυνατότητα των εξορυκτικών εταιριών να επιβάλλουν τις δραστηριότητές τους στις κοινότητες.
Παράλληλα, συζητήθηκε η ψυχιατρικοποίηση ό,τι αντιμετωπίζεται ως «μη κανονικό», ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα παιδιά. Τέθηκε ακόμη, η συμπτωματικοποίηση κάθε συμπεριφοράς που «παρεκκλίνει» από τα ζητούμενα μιας ζωής υποταγμένης στο βωμό του κέρδους, της απόδοσης, του ανταγωνισμού και από τα προκαθορισμένα πρότυπα προσωπικής ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς, που αναπαράγουν οι μηχανισμοί της κυριαρχίας (εκπαίδευση, εκκλησία κλπ). Σε αυτό το πλαίσιο, συζητήθηκε η ανάδειξη από την κυριαρχία και το νεοφιλελευθερισμό της εξατομίκευσης της διαχείρισης του εαυτού, που προωθεί την «αυτοβελτίωση» μακριά από κάθε συλλογικό πλαίσιο και πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων.
Στον αντίποδα, σημειώθηκε η σημασία της κοινότητας ως χώρος για την κοινωνικοποίηση, τη φροντίδα, τη στήριξη, την αλληλεγγύη, την κοινή ζωή, σε αρμονία με τη φύση και τα κοινά αγαθά. Ζητούμενο, όπως ειπώθηκε, είναι να αναρωτηθούμε ποια γλώσσα χρησιμοποιούμε και το κατά πόσο στο πλαίσιο των δράσεων, όπου συμμετέχουμε, διαμορφώνονται οι συνθήκες δημιουργίας πραγματικών σχέσεων και κοινοτήτων.
Στη συνέχεια, ακολούθησε μια βιωματική διαδικασία γύρω από τις πρακτικές φροντίδας σε περιστατικά έμφυλης καταπίεσης, με την παρουσίαση από μέλη των δικτύων μάθησης, μια 
αυτοοργανωμένη δράση αυτομόρφωσης και προαγωγής της αυτενέργειας, από τα Χανιά. Έγινε ένας διευρυμένος κύκλος, με τα άτομα που συμμετείχαν, να συζητούν για το τι μπορεί να αποτελεί έμφυλη καταπίεση και τι φροντίδα. Στην ανταλλαγή αυτή, τέθηκαν περιστατικά, πράξεις, εκφράσεις, συμπεριφορές, ελλείψεις και παραλείψεις, ατομικές ή συλλογικές, ακόμη και στο πλαίσιο συνελεύσεων και συλλογικών εγχειρημάτων, που είτε συνιστούν έμφυλη καταπίεση είτε αποφυγή της αντιμετώπισής της, για παράδειγμα η υποτίμηση των γυναικών ή μη αρρενωπών συμμετεχόντων, η μη συμπεριληπτική γλώσσα και λειτουργία κλπ. Όσον αφορά στη φροντίδα, αυτή τέθηκε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς και στη διαμόρφωση διαδικασιών λειτουργίας και συνεργασίας και στο πως καθορίζονται οι στόχοι και οι τρόποι επίτευξής τους, ώστε όλα τα συμμετέχοντα να μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα. Ακολούθησε ένα εργαστήρι, με τα συμμετέχοντα, κατά ομάδες, να επεξεργάζονται διάφορα σενάρια έμφυλης καταπίεσης, παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών, που μπορεί να τεθούν σε συνελεύσεις εγχειρημάτων.
Η θεματική ολοκληρώθηκε με συζήτηση γύρω από το φύλο και τη σεξουαλικότητα με τίτλο «Ποιος φοβάται την αναταραχή», στη διάρκεια της οποίας αναδείχθηκε ο ρατσισμός σε βάρος των λοατκια+ ατόμων, καθώς και περιπτώσεις ακραία ρατσιστικής αντιμετώπισης και απανθρωποποίησης των τρανς ατόμων. Στη διάρκεια της εκδήλωσης, συζητήθηκε για το αν στις κοινωνικές και κινηματικές δράσεις, δίνεται χώρος και χρόνος να ακουστούν όλες οι φωνές και αν αυτό που προς τα έξω εκφράζεται ως λόγος και πράξη ενάντια στην έμφυλη καταπίεση ιδιαίτερα των λοατκια+ ατόμων, προκύπτει μέσα από πραγματική συνδιαμόρφωση με ουσιαστική συμμετοχή των ίδιων των λοατκια+ ατόμων. Τέθηκε η ανάγκη ρήξης με το εξουσιαστικό πλαίσιο που κατηγοριοποιεί, καταπιέζει, με συλλογικό τρόπο.
