Την μνήμη πάντοτε την ορίζει ο νικητής, είναι αυτός που γράφει την ιστορία που περιγράφει των ηρωισμό του. Είναι αυτός που ορίζει, τι είναι ιστορία. Τέλος είναι αυτός που ορίζει την ηθική της ιστορίας. Είναι η ηθική και ο τρόπος της εφαρμογής που μας δίδαξε ο καπιταλισμός μέσω μιας από τις διαδοχικές αμφιέσεις του, της αποικιοκρατίας.
Ο ηρωισμός του Εβραίου σιωνιστή μαχητή την ώρα που πυροβολεί και σκοτώνει ή τραυματίζει και τρομοκρατεί άμαχους, βαφτίζοντάς τους ως εχθρούς, είναι ίδιος με τον ηρωισμό του Άγγλου αποικιοκράτη που πηγαίνει και κατακτά ηρωικά πάντα την Αυστραλία εξοντώνοντας τον αυτόχθονα πληθυσμό. Είναι ο ηρωισμός του Τζον Γουέιν όταν επιτίθεται μόνος κατά χιλιάδων ινδιάνων και ηρωικά… αφήνει μερικές χιλιάδες ζωντανούς, εξοντώνοντας όλους τους υπόλοιπους. Είναι ο ηρωισμός κάθε καπιταλιστή όταν καταλαμβάνει έναν τόπο, πρώτα εξαφανίζει όλη την σαβούρα.
Και μετά ακολουθεί… η ανάπτυξη!..
Αυτό λοιπόν έκαναν και οι Εβραίοι σιωνιστές, πρώτα αγόρασαν τον τόπο. Κατόπιν τον κατέλαβαν και αμέσως αξίωσαν σαν ιδιοκτήτες από τους αυτόχθονες ιδιοκτήτες να τους αδειάσουν τον τόπο, ή όπως το αποκαλεί ένα φιλαράκι μου, να πάρουνε τον πούλο, γιατί αλλιώς θα… Πάντα μετά το θα, ακολουθεί η σιωπή έτσι γιγαντώνεται το νόημα της απειλής.
Οι επιζώντες του διωγμού, θα μπορούσαν να ονειρευτούν και να δουν ένα όνειρο, παρόμοιο με τα όνειρα που άρχισε να βλέπει μια τριαντάχρονη γυναίκα από το Βερολίνο, λίγο μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Έβλεπε πως έβγαινε στον δρόμο και όλες οι πινακίδες είχαν αντικατασταθεί από αφίσες στις οποίες ήταν τυπωμένες μια λίστα από απαγορευμένες λέξεις και η τελευταία λέξη στη λίστα ήταν το ΕΓΩ. Ή να βρίσκεται περιστοιχισμένη, από διάφορους εργάτες και τεχνίτες διαφόρων ειδικοτήτων, χωρίς να νιώθει περίεργα κάτι που αρχίζει να νιώθει μόλις βλέπει έναν καπνοδοχοκαθαριστή. Νιώθει φόβο, για την οικογένειά της ο καπνοδοχοκαθαριστής λειτουργεί σαν κωδική ονομασία για τα SS, λόγω της κατάμαυρης στολής τους. Στην συνέχεια, όλοι οι άντρες τις δίνουν τον λογαριασμό για την εργασία τους, υψώνουν το χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό και ψέλνουν όλοι μαζί:
Η ΕΝΟΧΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΘΕΙ8.
Όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ κανείς δεν πρόσεξε μια σημαντική λεπτομέρεια, η οποία ήταν, πως η μόνη προϋπόθεση για να ανήκει κάποιος ήταν μόνο η θρησκεία και τίποτε άλλο. Δεν υπήρχε κοινή καταγωγή, ούτε σύνδεση με τον τόπο πριν, πέρα από μια θολή βιβλική ιστορία. Το κράτος του Ισραήλ υπήρχε μόνο στο μυαλό των σιωνιστών που το οραματίστηκαν και το επέβαλαν στην ιστορία.
Το 2008 ο Ισραηλινός Ομότιμος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ Shlomo Sand, παρουσίασε ένα βιβλίο που ταρακούνησε Εβραίους και μη. Είχε τίτλο «Πως επινοήθηκαν οι Εβραίοι». Στο βιβλίο απορρίπτει κάθε ιδρυτικό μύθο του Ισραήλ. Ο Εβραϊσμός ήταν η πρώτη μονοθεϊστική θρησκεία με υψηλό επίπεδο προσηλυτισμού κατά την αρχαιότητα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που απλώθηκε προς κάθε κατεύθυνση.
Παράδειγμα αποτελούν οι Ασκενάζι Εβραίοι που κατοικούν στην Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη, οι οποίοι σύμφωνα με έρευνα που εκπόνησε ο Δρ. Εράν Ελχαΐκ, καθηγητής γενετικής του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, της τάξης του 90% διαθέτει προγόνους Έλληνες, Ιρανούς (Πέρσες) και άλλους λαούς, που εποίκισαν την Βορειοανατολική σημερινή Τουρκία πριν από 2000 χρόνια και προσηλυτίστηκαν στον ιουδαϊσμό, κατά τους πρώτους αιώνες μετά Χριστό. Το όνομα των Ασκενάζι προέρχεται από παραφθορά της λέξης Ασγκούζα. Αυτή ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι για να ονοματίσουν τους Σκύθες.
Η γλωσσολογική ανάλυση δε της γλώσσας που μιλούσαν, των γίντις, δείχνει ότι ήταν μια σλαβική γλώσσα, η οποία δημιουργήθηκε περίπου τον 8ο με 9ο αιώνα μ.Χ., από Εβραίους εμπόρους που κινούνταν στον Δρόμο του Μεταξιού. Περιείχε και κάποιες εβραϊκές λέξεις που χρησιμοποιούσαν για να προσευχηθούν.
Αυτό εξηγεί και μια ιστορία που πρωτοδιάβασα από τον Μίλοραντ Πάβιτς για το φανταστικό βιβλίο απόλυτης γνώσης που ονοματίστηκε: «Το λεξικό των Χαζάρων» και ορίστηκε σαν Μυθιστόρημα-λεξικό σε 100.000 λέξεις, σε δύο εκδοχές, ανδρική και γυναικεία. Περιγράφει με τον δικό του τρόπο, ποιες είναι οι τρεις θρησκείες που πολέμησαν για το τρόπαιο, αλλά και τον διαλεκτικό πόλεμο. Το τρόπαιο, ήταν η πίστη των Χαζάρων. Κέρδισε η Ιουδαϊκή-Εβραϊκή θρησκεία.
Γιατί το γράφω αυτό; Δεν έχουμε παρά να δούμε το χάρτη που περιλαμβάνει το βασίλειο των Χαζάρων την εποχή του προσηλυτισμού τους.
Οι Χάζαροι τον 10ο αιώνα κυριαρχούσαν σε μια περιοχή από την Κασπία θάλασσα μέχρι την σημερινή Ουκρανία και Ουγγαρία. Όταν καταλήφθηκαν από τους Ρώσους τότε άρχισαν να μετακινούνται προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Το εξωφρενικό είναι ότι οι ναζί απάλλασσαν από την τελική λύση τους Εβραίους που αποδείκνυαν ότι είναι Χαζαρικής καταγωγής, γιατί τους θεωρούσαν προσηλυτισμένους.
Οι Χαζάροι ήταν κατά τον Άρθουρ Καίστλερ η 13η φυλή του Ισραήλ, αυτή που χάθηκε και ξαναβρέθηκε σαν Ασκεναζί, να διαχέεται σε όλη την Βόρεια-Κεντρική Ευρώπη, μιλώντας Γίντις μεταξύ τους.
Από την άλλη υπάρχουν οι Σεφαραδίτες.
Αυτοί είναι οι ισπανόφωνοι Εβραίοι. Η γλώσσα που μιλάνε είναι η Ισπανοεβραϊκή, πολλοί την αποκαλούν και Λαντίνο ή Λαδίνο που προέρχεται από το επίθετο latino=λατινικός. Μοιάζει με τα παλιά λογοτεχνικά Ισπανικά-καστιλιάνικα, έχει δάνεια από διάφορες γλώσσες όπως και από τα Εβραϊκά μιας και χρησιμοποιήθηκε για την προφορική απόδοση της Βίβλου ή Τανάκ, όπως ονοματίζονται από τους Εβραίους τα ιερά τους βιβλία. Η γραφή της γλώσσας ήταν λατινική.
Οι Σεφαραδίτες όταν εκδιώχτηκαν από την Ισπανία απλώθηκαν στην δυτική και νότια Ευρώπη, (Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία) καθώς και σε άλλες ζώνες της Μεσογείου, (Ελλάδα, Τουρκία) και Βόρειας Αφρικής, (Μαρόκο).
Μια άλλη μικρότερη ομάδα που ζούσε στην Ελλάδα ήταν οι Ρωμανιώτες, ζούσαν στην Θεσσαλονίκη και στα Γιάννενα. Η γλώσσα τους ήταν τα γεβανικά, εβραϊκή λέξη που παραπέμπει στην Ιωνία και αποτελεί διάλεκτο της Ελληνικής. Η γραφή τους όμως γίνεται με το εβραϊκό αλφάβητο. Σήμερα ανήκει στις νεκρές γλώσσες.
Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία.
Το 1948 η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, αποτέλεσε μια νίκη των Σιωνιστών.
Οι Σιωνιστές τα πρώτα χρόνια χωριζόντουσαν σε δυο διαφορετικές παρατάξεις, ιδεολογικά αντίθετες. Η μια, αρχικά μεγαλύτερη ομάδα, ήταν οι Εργατικοί Σιωνιστές. Αυτοί ήταν που κυριάρχησαν από το 1920 μέχρι και τη δεκαετία του 70, ως Εργατικό κόμμα με το όνομα Μαπάι και αρχηγό τον Δαβίδ Μπεν Γκουριόν.
Ήταν αυτοί που δημιούργησαν τα πρώτα κιμπούτς που ορίζονται ως συνειδητές αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες, προσδοκώντας να συνεργαστούν με τον ντόπιο αγροτικό πληθυσμό. Περιέργως όσο περισσότερο ισχυροποιούσαν τη θέση τους, άρχισαν να αποκλείουν τον ντόπιο πληθυσμό από οτιδήποτε είχε σχέση με την γη που αγόραζαν.
Μια από τις μεγαλύτερες πληγές του ανθρώπινου είδους,
είναι η έννοια της πατρίδας που είναι συνυφασμένη με την φυλή και το έθνος.
Τι εννοώ όμως;
Ας φανταστούμε μια εικόνα από το διάστημα της Γης.
Για να δούμε τις αφεντομουτσουνάρες μας πρέπει να πλησιάσουμε πολύ, πάρα πολύ.
Όπως λέει κι ο Χατζής, μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα και με μερμήγκια οι ανθρώποι. Η Γη υπάρχει και περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο εδώ και 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Αν υπολογίσουμε την ηλικία του ανθρώπου, ως είδους, θα δούμε ότι ο άνθρωπος υπάρχει τα τελευταία 200000 χρόνια.
Αν υπολογίσουμε την ηλικία της πατρίδας, με την έννοια της φυλής, θα πρέπει να φτάσουμε 8000 χρόνια πριν. Ενώ η πατρίδα με την έννοια του έθνους, ισχύει τα τελευταία διακόσια χρόνια.
Θα μου πει κάποιος, γιατί είναι κακό να υπερασπίζομαι την Ελληνική ταυτότητά μου και την ορθόδοξη πίστη μου; Εδώ γεννήθηκα, αυτό το χώμα είναι δικό μου. Το ‘χουν ποτίσει με το αίμα τους οι προγονοί μου. Και θα υπερθεματίσει, λέγοντας αυτό που λέγανε οι άλλοι Έλληνες… οι ένδοξοι αρχαίοι πρόγονοί μας, πας μη Έλλην βάρβαρος.
Πιστεύω ότι, τούτο το χώμα δεν είναι κανενός. Συνάμα πιστεύω ότι, τούτο το χώμα είναι ολωνών.
Είναι η Γη που μας φιλοξενεί, το να ορίσω τίτλους ιδιοκτησίας είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικό. Παρόλα αυτά, έτσι είναι τα ανθρώπινα πράγματα στον καπιταλισμό. Πρώτα ορίζουμε την πατρίδα σαν ιδιοκτησία του έθνους. Εκεί συμμετέχουν όλοι με ίδιο δικαίωμα, όπως ορίζουν τα συντάγματα.
Και μετά χωρίζουμε την την πατρίδα σε περιουσίες. Εκεί συμμετέχουν λίγοι, οι άριστης ποιότητας, οι υπόλοιποι που αυτοαποκαλούνται λαός, απλά μοιράζονται την ιδέα της πατρίδας και σκοτώνουν ή σκοτώνονται για δαύτη.
Στις 28 Νοέμβρη 1973 ο Βάρναλης ξύπνησε ήπιε καφέ, μάλλον χωρίς ζάχαρη, σηκώθηκε κι άρχισε να κάνει βόλτες μέσα στο δωμάτιο και χειρονομώντας ζωηρά, άρχισε να απαγγέλει το τελευταίο ερώτημα που σκάρωσε, περιγράφοντας με τον δικό του τρόπο την έννοια της πατρίδας.
Πότε; Να μασάει ο χοντρός είναι η δουλειά του,
Γουργουρίζει η πατρίδα στην κοιλιά του!
Νόμος: ο που προδίνει κι απατά,
Όλο και ψηλότερα πατά!
Και συ, Λαέ, με την καμένη ανάσα
Πότε θα κόψεις του χοντρού τη μάσα;
Τα ‘λεγε και η Ρόζα.
Λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ρόζα Λούξεμπουργκ9 φωνάζει, προς τους συντρόφους της σοσιαλδημοκράτες, πως αυτοί που θα έπρεπε να αποφασίσουν για τον πόλεμο είναι οι λαοί. Πως το μέσον που διαθέτουν για να στηρίξουν το όχι τους είναι η απεργία. Αν όλοι οι εργάτες αποφασίσουν για ένα διάστημα να σταματήσουν να παράγουν, τότε όλη η κοινωνία δεν θα μπορούσε να ζήσει. Αν όλοι οι εργάτες αρνιόντουσαν να πιάσουν τα όπλα και να πολεμήσουν σε ένα πόλεμο, που στην ουσία του είναι ένας εμφύλιος πόλεμος, γιατί ένας πόλεμος όπου εργάτες και πολίτες μια χώρας πολεμούν τους εργάτες και πολίτες μιας άλλης χώρας, δεν μπορεί να ‘ναι παρά ένας εμφύλιος ανάμεσα σ’ αδέλφια.
Όπως ήταν φυσικό, οι σύντροφοί της σοσιαλδημοκράτες, αποφάσισαν να ξεχάσουν τον διεθνισμό του Μαρξ και να πάνε σαν πρόβατα, στο πολύγλωσσο σφαγείο των μετώπων του πολέμου. Όσο το αίμα κυλλά για την πατρίδα, τόσο θα πλουτίζουν οι ιδιοκτήτες της πατρίδας.
Ο Μαρκ Φίσερ είναι ένας Βρετανός συγγραφέας, πολιτικός φιλόσοφος, πολιτισμικός κριτικός και μπλόγκερ10, προσπάθησε να ορίσει δυο έννοιες τις οποίες θεωρούσε χρήσιμες, για την κατανόηση του αυτοκτονικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού ρεαλισμού που βιώνουμε σήμερα και όλοι το γνωρίζουμε με το όνομα Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Alternative).
Αυτές ήταν το Αλλόκοτο και το Απόκοσμο αποτέλεσαν και τον τίτλο του τελευταίου του βιβλίου το οποίο εκδόθηκε αμέσως μετά την αυτοκτονία του. Θα μιλήσω μόνο επιγραμματικά γι’ αυτό το αξιόλογο βιβλίο, γραμμένο από ένα αξιόλογο μυαλό που δεν άντεξε στην μάχη με την κατάθλιψη κι επέλεξε την στάση του Λιαντίνη, νικώντας τον θάνατο στο πεδίο του.
Το διαρκές ενδιαφέρον του Φίσερ για την ψυχανάλυση και την αναμέτρησή της με την παράξενη φύση των επιθυμιών μας, τον οδήγησε να εξερευνήσει δυο αλληλένδετες αισθήσεις οι οποίες χαρακτηρίζουν τις ανοίκειες εμπειρίας: το αλλόκοτο και το απόκοσμο, θέλοντας να βαδίσει στα χνάρια του Φρόιντ του οποίου η θεωρία για το unheimlich, τον επηρέασε. Στα ελληνικά μεταφράζεται ως ανοίκειο ή σαν εκείνο που αναδύεται στην επιφάνεια, ενώ οφείλει να παραμείνει κρυφό, μύχιο.
Όρισε λοιπόν ο Φίσερ σαν αλλόκοτο, αυτό που δεν ανήκει εδώ.
Είναι αυτό που φέρνει εντός του οικείου κάτι το οποίο κανονικά βρίσκεται πέρα από εκείνο, και το οποίο είναι αδύνατο να συμφιλιωθεί με το λογικό μας. Μοιάζει σαν να μοντάρουμε δυο ή περισσότερα πράγματα που δεν πάνε μαζί.
Σαν απόκοσμο, όρισε αυτό που δεν βρίσκεται έξω από το οικογενειακό και το οικείο αντίθετα καταλαμβάνει τους χώρους που περιμένουμε να κατοικούνται. Μοιάζει με τα τοπία που έχουν εν μέρει ερημώσει από τον άνθρωπο και η μερικότητα αυτής της ερήμωσης έχει τεράστια σημασία. Πολλές φορές μοιάζει με μια αίσθηση που παράγεται όταν αισθανόμαστε ότι είμαστε στο έλεος αόρατων και παρεμβατικών δυνάμεων ή όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανακολουθίες που υπάρχουν μέσα στην φαινομενικά περίκλειστη και σε μεγάλο βαθμό κοινή αίσθηση της πραγματικότητας.
Διαβάζοντας με τον δικό του τρόπο τον Μαρξ, ανέδειξε πως με τις γοτθικές παρομοιώσεις του -σκιές, φαντάσματα και αιμοδιψή βαμπίρ- περιέγραφε τον τρόπο που η εμπορευματική μορφή είναι κι αυτή με την σειρά της ένα είδος διαρκώς μετατοπισμένου σημαίνοντος, φτάνει στο συμπέρασμα ότι, «το ίδιο το κεφάλαιο είναι μια απόκοσμη οντότητα σε κάθε επίπεδο: παρότι δημιουργημένο από το τίποτα, ασκεί μια εξουσία μεγαλύτερη από κάθε άλλη δήθεν ουσιώδη οντότητα». Παρόμοια σκέψη οδήγησε τον Φρόιντ να ενδιαφερθεί για τον Μαρξ, λαμβάνοντας υπόψιν μια υπόδειξη του, για την αποφασιστική επιρροή που ασκούν οι οικονομικές συνθήκες των ανθρώπων στις διανοητικές, ηθικές και καλλιτεχνικές τους συμπεριφορές, με άλλα λόγια για την επίδραση του καπιταλισμού στο ασυνείδητο και τον ρόλο του στην διαμόρφωση των ανθρώπινων επιθυμιών11.
Πιστεύω ότι ανάλογη οντότητα αποτελεί και η πατρίδα.
Πολλοί θα πουν ή θα σκεφτούν τι μαλ..κίες λέει τώρα αυτός κι αγέρωχα θα δηλώσουν πως: Πατρίδα είν’ οι κάμποι και τα άσπαρτα ψηλά βουνά, ο ήλιος που χρυσολάμπει και η θάλασσα που εισχωρεί σε κάθε ακρογιάλι. Και θα συνεχίσει, ούτε την Ακρόπολη δεν είδε, ο τυφλός. Και θα ξανασυνεχίσει, ο Ελληνισμός υπάρχει εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν οι άλλοι φόραγαν προβιές οι αρχαίοι Έλληνες φιλοσοφούσαν… Και θα ξαναξανασυνέχιζε ρίχνοντας μπινελίκια ανάλογα με την ιδεολογική τοποθεσία που ζει.
Πιστεύω ότι λέξεις όπως κεφάλαιο, πατρίδα, θρησκεία κ.ά. είναι λέξεις με κατασκευασμένο νόημα το οποίο με τη σειρά του τις μετατρέπει σε απόκοσμες οντότητες, οι οποίες με τη σειρά τους διαφεντεύουν τη ζωή μας.
Ας πάρουμε την λέξη πατρίδα.
Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα την Ελλάδα. Ο πρώτος Έλληνας υπήρξε ο άνθρωπος των Πετραλώνων, για την ακρίβεια, ο πρώτος Έλληνας ήταν ένα κρανίο ηλικίας 300-400000 χρόνων. Δηλαδή αν θέλουμε να μιλήσουμε με σημερινούς, πολιτικά ορθούς όρους, ο πρώτος Έλληνας ήταν κρανίο, μη-δυαδικού φύλου και ζούσε σε σπηλιές μέχρι και 7000 χρόνια πριν.
Τι γλώσσα μιλούσε αυτό το κρανίο;
Ανακάλυψε από την πρώτη στιγμή, τα Ελληνικά, ή απλά δημιουργούσε την δική του γλώσσα;
Αυτές είναι ερωτήσεις που μπορούν να απαντήσουν άλλοι άνθρωποι. Παλαιοντολόγοι, αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί, άνθρωποι με γνώση του αντικειμένου. Θα γράψουν διάφορες ιστορίες, αλλά αυτές οι ιστορίες δεν θα γίνουν ποτέ, η επίσημη ιστορία της πατρίδας. Την επίσημη ιστορία της πατρίδας, την γράφει πάντα η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών της πατρίδας, οι υπόλοιποι απλά την υπερασπίζονται μιας και είναι αναλώσιμοι. Ο πρώτος που το κατάλαβε ήταν ο Θερσίτης, που τόλμησε κάποια στιγμή να φωνάξει στους τότε ιδιοκτήτες του κόσμου του, ότι δεν βλέπει τον λόγο να πολεμά κοντά δέκα χρόνια για τα δικά τους συμφέροντα και θέλει να φύγει. Κέρδισε ένα άγριο ξυλοφόρτωμα από τον πολυμήχανο Οδυσσέα και την κατακραυγή του Ομήρου, έτσι ώστε από το όνομά του να βγαίνει η λέξη θρασύς αλλά και το θράσος.
Την Ελλάδα θα την δούμε να εμφανίζεται πριν από 3200 χρόνια στα Ομηρικά έπη και την Ελλάδα πατρίδα θα την συναντήσουμε τα τελευταία 200 χρόνια.
Η Ελλάδα-πατρίδα είναι το οικόπεδο που βρίσκεται στα Βαλκάνια και αποτελεί ιδιοκτησία μας. Γιατί; Γιατί πάνω του ζούμε ρε μαλάκα, θα μου απαντήσει ο κάθε Έλληνας που σέβεται το εαυτό του και με θεωρεί μαλάκα, σε Ελληνικά που τα εξελίσσουμε εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια.
Μια απλή σκέψη λοιπόν είναι ότι η γλώσσα δημιουργεί την πατρίδα.
Την επιβάλει σε τέτοιο βαθμό που βαφτίζει εχθρό και προδότη, όποιον αρνείται να την υπηρετήσει για δικούς του λόγους. Θαυμάζω τον σύντροφο και φίλο ΜπιΜπι Μπικ που πέρασε τα πάνδεινα γιατί αρνήθηκε γενικά να πιάσει όπλο και να υπηρετήσει την πατρίδα τους, σκοτώνοντας ανθρώπους που δεν του φταίνε σε τίποτα. Σε εποχές πολέμου θα είχε εκτελεστεί. Θαυμάζω επίσης τους ισραηλινούς ολικούς αρνητές στράτευσης, τους αποκαλούμενους refuznik, οι οποίοι εκπαιδεύονται όλη την παιδική τους ηλικία, έτσι ώστε να γίνουν καλοί στρατιώτες και στα 18 τους χρόνια αρνούνται την στράτευση, γιατί δεν θέλουν να σκοτώσουν κανέναν. Προτιμούν να πάνε φυλακή για όσο καιρό χρειαστεί.
Οι χοροί της μέλισσας, δεν έχουν μουσική, γιατί είναι καθαρή γλώσσα. Λένε ιστορίες. Είναι πολλών ειδών, όπως: ο Κυκλικός χορός, ο Μικτός ή κουνιστός ή χορός της κοιλιάς ή της παλλόμενης κοιλιάς, μετά είναι ο τρεμουλιαστός, που είναι για το ξεφόρτωμα του νέκταρ, αλλά και ο Συριστικός, για να ταξιδέψουν και τέλος είναι ο Νωτοστερνιαίος, που αποκαλείται και χορός της χαράς, τον χορεύουν όταν εκκολάπτεται μια παρθένα βασίλισσα. Τα σχέδια προέρχονται από την πτυχιακή μελέτη της Σοφίας Ξενικουδάκη, με τίτλο: Δραστηριότητες και Συμπεριφορές των Μελισσών.
Έτσι για να επιστρέψω στα προηγούμενα, όπου το οικόπεδο που το λένε Ελλάδα είναι δικό μας εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Είναι η δική μας πατρίδα. Μου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό, μιας μέλισσας που χορεύει με τρεις διαφορετικούς τρόπους, για να μεταδώσει στις άλλες, τις νεότερες, που βρίσκεται η τροφή. Αυτό τον χορό τον κάνει στο ίδιο οικόπεδο με μας εδώ και δεκαπέντε εκατομμύρια χρόνια, είναι η δική της γλώσσα που ορίζει τον κόσμο της αλλά δεν δημιουργεί πατρίδα. Ίσως γιατί πατρίδα της, είναι όλος ο κόσμος. Ή γιατί δεν έχουν άρχουσα τάξη των ιδιοκτητριών στο σμήνος τους, παρά μόνο μια βασίλισσα, που όταν χρειαστεί μπορεί να γίνει η κάθε μια τους. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν, αν οι μέλισσες μας κήρυτταν τον πόλεμο ή απεργούσαν, γιατί καταπατούμε την πατρίδα τους… Άλλωστε είναι παλιότερες από μας σ’ αυτή την έρμη την πατρίδα. Το απάντησε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν λέγοντας πως «αν κάποτε οι μέλισσες εκλείψουν, το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να ακολουθήσει».
Τα γράφω όλα αυτά γιατί προσπαθώ να καταλάβω με το τρομακτικά μικρό μου μυαλό, πως άνθρωποι που άκουσαν τον Μαρξ να ζητά από τους προλετάριους όλου του κόσμου να ενωθούν, αποφάσισαν ότι θα ενωθούν μόνο με τους συμπατριώτες προλετάριους, γιατί οι άλλοι είναι εχθροί.
Πολλοί, από τους πρώτους Σιωνιστές, που μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όριζαν τον εαυτό τους σαν σοσιαλιστή, ή κομουνιστή, ή αναρχικό.
Γενικά πίστευαν ότι μπορούσαν να δημιουργήσουν συλλογικές κοινότητες, στις οποίες θα απολάμβαναν κοινοκτημοσύνη, οικονομική ισότητα και παραγωγική συνεργασία, ζητώντας απ’ όλους να κάνουν αυτό που μπορούν, προσφέροντας σε όλους αυτό που χρειάζονται.
Αυτές οι κοινότητες ονομάστηκαν κιμπούτς, λέξη που στα εβραϊκά σημαίνει σύναξη.
Πολλοί πίστεψαν ότι μπορούσαν να συνεργαστούν με τους αυτόχθονες Άραβες Παλαιστίνιους για το καλό όλων. Σύντομα κατάλαβαν ότι κάτι τέτοιο θα έβαζε σε κίνδυνο την ίδρυση επιτέλους της πατρίδας, μιας και δεν γινόταν δυνατόν να την αποκτήσουν αν συνεργαζόντουσαν με αυτούς που σκόπευαν εξαρχής να διώξουν, με την στήριξη πάντοτε των ή της μεγάλης δύναμης.
Ήταν το ίδιο ερώτημα που έθεσε κοντά τριάντα χρόνια, πριν η Ρόζα Λούξεμπουργκ, στους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες αλλά και στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές. Έτσι είναι απλή η ερώτηση που απευθύνει ο κάθε Παλαιστίνιος Άραβας, «αν όλοι είμαστε αδέλφια πως είναι δυνατόν να κλέβουν τη γη μου και να με διώχνουν από αυτή, για να ιδρύσουν την πατρίδα που ονειρεύονται»;.. Αυτό είναι που μετατρέπει την πατρίδα, από μια λέξη με ιδιαίτερο νόημα σε μια απόκοσμη οντότητα, η οποία κατά καιρούς καταλαμβάνει το συλλογικό ασυνείδητο, οδηγώντας σε πράξεις, που κάνουν τον Πρίμο Λέβι να αναρωτηθεί «εάν αυτό είναι ο άνθρωπος;»… και μετά να βουτήξει με το κεφάλι από τον τρίτο όροφο. Μια βουτιά, που βοηθήθηκε από τον διανοητικό τραμπουκισμό που υπέστη, μετά από ομιλία του στο Μπρούκλιν, όπου δήλωσε ότι «το Ισραήλ ήταν ένα λάθος με ιστορικούς όρους», συγκλονισμένος από την εισβολή του «αμυντικού» στρατού του Ισραήλ στον Λίβανο (17.000 νεκροί άμαχοι) και την σφαγή, μέσω αντιπροσώπων (χριστιανών φαλαγγιτών του Λιβάνου), στη Σάμπρα και τη Σατίλα (3.500 νεκροί άμαχοι). Τότε έγινε κι αυτός άλλος ένας αντισημίτης, μαζί με τον Ζαν Ζενέ, που την περιέγραψε στο βιβλίο του: «Τέσσερις ώρες στη Σατίλα», το πρώτο του βιβλίο μετά από συγγραφική αποχή τριάντα ετών.
Μπορώ να φανταστώ τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του Πρίμο Λέβι και τον οδήγησαν στον θάνατο. Ξεκινώντας από μια σκέψη που περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο. «Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι «κάθε ξένος είναι εχθρός» (…) Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει την μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευτεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου».
Ή μια άλλη σκέψη του που φωνάζει: «Να εκμηδενίσεις τον άνθρωπο είναι δύσκολο, όσο και να τον δημιουργήσεις: δεν ήταν απλό, πήρε χρόνο, αλλά τα καταφέρατε, Γερμανοί. Είμαστε υπάκουοι κάτω από το βλέμμα σας, δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα από μας: καμιά πράξη αντίστασης, καμιά λέξη πρόκλησης, κανένα κριτικό βλέμμα»…
Την τελική απόφαση την πήρε όταν κατάλαβε, ότι δεν μπορούσε να απαντήσει πειστικά στον εαυτό του, αν το Άουσβιτς ήταν ένα μοναδικό γεγονός στην ιστορία του ανθρώπου. Αν απλά υπήρξε, λόγω των ναζί και τελείωσε με την ήττα τους…
Η μοναδική απάντηση που μπορούσε να δώσει στον εαυτό του, ήταν πως το Άουσβιτς δεν θα τελειώσει ποτέ. Κι αυτό γιατί το ή τα στρατόπεδα εξόντωσης τα δημιουργούν και τα λειτουργούν άνθρωποι σαν όλους εμάς, πεπεισμένοι για το δίκαιο της πράξης τους στο όνομα της φυλής, ή του λαού, ή της πατρίδας, ή της θρησκείας. Θα συνειδητοποιούσε πως το κακό είναι κομμάτι του κόσμου μας, υπάρχει μέσα στον καθένα μας. Όπως είπε και η Χάνα Αρέντ, είναι βαρετό και κοινότοπο. Αν θέλουμε να το πολεμήσουμε πρέπει να το ψάχνουμε διαρκώς γύρω μας, στους μηχανισμούς της εξουσίας, αλλά και μέσα μας, μιας και είμαστε συνήθως, τα γρανάζια που κινούν αυτούς τους μηχανισμούς…
«Οι σφαγές δεν έγιναν μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Τις φώτιζαν άπλετα οι φωτοβολίδες των ισραηλινών, ενώ τα αυτιά των ισραηλινών, ήδη από την Πέμπτη το βράδυ, άκουγαν πάρα πολύ καθαρά τι γίνεται στη Σατίλα. Τι γλέντια, τι κραιπάλες έγιναν εκεί που ο Χάρος συμμετείχε στο ξεφάντωμα των μεθυσμένων στρατιωτών – μεθυσμένων από κρασί, από μίσος και αναμφίβολα από χαρά πως ευχαριστούν τον ισραηλινό στρατό, που άκουγε, που παρακολουθούσε, που ενεθάρρυνε, που νουθετούσε! Δεν τον είδα εγώ αυτόν τον ισραηλινό στρατό που έβλεπε και άκουγε. Είδα μόνο όσα έκανε». Από την συνέντευξη του Ζενέ σε αυστριακό ραδιόφωνο. Το έργο, το ζωγράφησε ο Dia al–Azzawi το 1982-83, με πενάκι και μολύβι και βασίστηκε στις μαρτυρίες των επιζώντων. Θυμίζει την Γκουέρνικα του Πικάσο. Στόχος του ήταν να αποδώσει τη φρίκη και το χάος, με σκηνές που περιέχουν διαμελισμένα πτώματα, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, εικόνες ζώων αλλά και βομβών που εκρήγνυνται.
Το κράτος του Ισραήλ, είναι μια μοναδική περίπτωση πατρίδας12.
Είναι μια πατρίδα φτιαγμένη από εποίκους-αποικιοκράτες, στο όνομα μια βιβλικής υπόσχεσης του… θεού τους να τους εγκαταστήσει στην Γη της Επαγγελίας, πάντα όμως με την αμέριστη υποστήριξη των τωρινών ιδιοκτητών του κόσμου.
Είναι μια πατρίδα, φτιαγμένη από λέξεις και διηγήσεις, που για να υπάρξει, διεκδίκησε και διεκδικεί την κυριαρχία επί της γης που καταλαμβάνει, διαγράφοντας τους γηγενείς κατοίκους και τις δικές τους λέξεις και διηγήσεις. Άλλωστε από το 1949, ο Moshe Dayan, αρχηγός του επιτελείου των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων και υπουργός Άμυνας κατά την διάρκεια του πολέμου το 1967, δήλωνε ευθαρσώς στην εφημερίδα Ha’aretz, πως η γη που κατοικούσαν ήταν άλλων, εκεί που σήμερα υπάρχει ένα κιμπούτς άλλοτε υπήρχε ένα χωριό, που τ’ όνομά του σβήστηκε από τον χάρτη αλλά κι από τα βιβλία της ιστορίας, που γράφει ο νικητής.
Είναι μια πατρίδα με γλώσσα διαφορετική, από την γλώσσα των ιδρυτών της.
Τα εβραϊκά που μιλούν σήμερα οι κάτοικοι του Ισραήλ, είναι μια γλώσσα που πέθανε τον 1ο αιώνα μ.Χ. παρέμεναν σαν η γλώσσα της Τορά, του Τανάκ και του Ταλμούδ, αναστήθηκαν τον 19ο αιώνα μ.Χ. από τον ακτιβιστή γλωσσολόγο Ελιέζερ Μπεν-Γιέχουντα. Το 1948 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, υπερηφανεύτηκε για την γλώσσα που θα μιλούσαν από δω και στο εξής οι κάτοικοι του νέου κράτους, λέγοντας πως παραμένει η ίδια, με την γλώσσα που μιλούσε ο Μωυσής κατά την έξοδο από την Αίγυπτο.
Είναι η γλώσσα που ήθελε να μιλά ο Λευκορώσος ραβίνος Μπ. Μιλεϊκόσκι, περιπλανώμενος ρήτορας, αγκιτάτορας και Ιστορικός, που υπέγραφε τις πολεμικές του με το ψευδώνυμο Νεταν-ιάχου, που στα σημερινά εβραϊκά, σημαίνει ο «Θεόσταλτος» και δήλωνε πως ο Θεός είχε ήδη «στείλει» στους Εβραίους μια τέτοια πατρίδα, την Παλαιστίνη. Βρισκόταν εκεί και τους περίμενε, ήταν Νεταν-ιάχου κι αυτή, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να την κάνουν δική τους13… Ήταν αυτός που κατάλαβε ότι οι Παλαιστίνιοι, είναι σαν τους απολίτιστους ερυθρόδερμους και οι Εβραίοι έποικοι, έμοιαζαν με τους ευγενείς Αγγλοσάξονες προτεστάντες. Και πως ή λύση ήταν να γίνει ότι έγινε με τους απολίτιστους ερυθρόδερμους, εξόντωση κι αφανισμός.
Κι αν ο Μπεν Σιών Νεταν-ιάχου ο 1ος ήταν απλά ένας ημιμαθής ιστορικός που έγραφε πομπώδεις πολεμικές, στη Μπεϊτάρ -επίσημη εφημερίδα της ρεβιζιονιστικής-σιωνιστικής νεολαίας- με ύφος και περιεχόμενο, που θα ταίριαζε χαλαρά στην Völkischer Beobachter -επίσημη εφημερίδα του ναζιστικού κόμματος Γερμανίας- έρχεται η δεύτερη γενιά των Θεόσταλτων, ο Μπιμπι Νεταν-ιάχου ο 2ος να τελειώσει την δουλειά.
Κάποιες οικογένειες πιστεύουν, ότι είναι οι Μωυσήδες, οι Θεόσταλτοι, που θα αναλάβουν τις τύχες του τόπου τους και θα τον οδηγήσουν στο «φωτεινό» πεπρωμένο. Συμβαίνει και στις καλύτερες χώρες να έχουν «Άγιες Οικογένειες», που όλη τους η ζωή είναι μια διαρκής προετοιμασία, όχι για τον θάνατο όπως το θέλουν οι φιλόσοφοι, αλλά για το δικό τους «φωτεινό» πεπρωμένο. Πάντοτε θα βρίσκονται οι ωφέλιμοι ηλίθιοι της μεσαίας τάξης των μικροαστών, που θα τους στηρίξουν με νύχια και με δόντια, σε κάθε τους βήμα, γιατί έτσι τους συμφέρει… Κάποια στιγμή ίσως καταλάβουν πως οι «Άγιες οικογένειες» είναι μαθημένες, να μην δίνουν τίποτα παρά μόνο να παίρνουν.
Η γλώσσα γεννά διηγήσεις.
Άλλοτε καλές κι ωφέλιμες, σαν τον θούριο του Ρήγα ή το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» του Σωκράτη.
Κι άλλοτε ζοφερά δολοφονικές, σαν το Mein Kampf του Αδόλφου που υμνούν την εξόντωση των κατώτερων φυλών, ώστε να καθαρίσει ο τόπος που θα δημιουργηθεί το «φωτεινό» πεπρωμένο.
Μέσα από τις διηγήσεις δημιουργούνται οι ήρωες των καιρών.
Ήρωας είναι αυτός που κάνει περισσότερα από ότι μπορεί, σε δύσκολους καιρούς. Συνήθως είναι αφανής, ντροπαλός συνεχίζει τη ζωή του, δίπλα μας. Κοιμάται ήσυχος τα βράδια γιατί έκανε ότι καλύτερο μπορούσε, όταν χρειάστηκε. Είναι ο ήρωας που χρειάζεται η ζωή για να προχωρήσει, λίγο παρακάτω.
Όπως μας τραγουδά κι ο Ντέιβιντ Μπόουι: «Ακόμα και αν δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, Μπορούμε να τους νικήσουμε για πάντα. | Μπορούμε να είμαστε ήρωες για μια μέρα».
Ο κύριος Τίμπετς, στο κέντρο της φωτογραφίας, ποζάρει με το πλήρωμα στις Μαριάνες νήσους. Γεμάτος αυτοπεποίθηση ετοιμάζεται να εκτελέσει την αποστολή του… Να εξαερώσει 70000 κιτρινιάρηδες και πολλούς, από τους απογόνους τους, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, φορτώνοντάς τους με διάφορες μορφές καρκίνου. Θα μπορούσαν να καλέσουν την Ιαπωνική κυβέρνηση σε μια επίδειξη, για να καταλάβει τις συνέπειές της Ατομικής βόμβας. Κανείς όμως, πέρα από τους επιστήμονες, δεν το αποφάσισε. Οι νικητές Αμερικανοί ήθελαν, να στείλουν το δικό τους μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο.
Υπάρχει όμως κι ένα είδος ήρωα που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Είναι ο στρατιώτης που σκοτώνει τους οχτρούς χωρίς οίκτο, πεπεισμένος για το δίκιο της αποστολής. Δεν τον ενδιαφέρει αν είναι οπλισμένοι ή άοπλοι, γυναίκες ή παιδιά. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να υπηρετήσει τους ευγενείς στόχους της αποστολής. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ανθρώπου, κρύβονται πίσω από… ευγενείς στόχους. Όπως ο κύριος Τίμπετς, ο κυβερνήτης του Ενόλα Γκέι, που ένιωθε περήφανος για την απόστολή του, να αεριοποιήσει 70.000 ανθρώπους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, στην Χιροσίμα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ήρωες αυτού του είδους καταλήγουν στην υπόλοιπη ζωή τους τραυματισμένοι στο μυαλό να μαζεύουν τα κομμάτια τους. Είναι το θέμα πολλών ταινιών του Χόλυγουντ, τα προβλήματα των βετεράνων του Βιετνάμ αλλά και επόμενων πολέμων της υπερδύναμης. Όχι όμως ο κύριος Τίμπετ που ένιωθε τόσο περήφανος για την πράξη του, που το 1976 συμμετείχε σε αναπαράσταση του βομβαρδισμού της Χιροσίμα στο Τέξας, προσβάλλοντας βάναυσα τη μνήμη των θυμάτων, αναγκάζοντας την κυβέρνηση των ΗΠΑ να ζητήσει συγνώμη από την Ιαπωνία. Το 1995 μάλιστα, θεώρησε προσβλητική μια έκθεση του Ενόλα Γκέι που οργανώθηκε από το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν γιατί έδειχνε τα δεινά που προκάλεσε ο βομβαρδισμός.
Στην ιστορία που μας ενδιαφέρει, ο ήρωας, που έφτασε να γίνει πρωθυπουργός του Ισραήλ και να πάρει ακόμα και το Νόμπελ Ειρήνης το 1978, ακούει στο όνομα Μεναχέμ Μπέγκιν.
Στις 2 Δεκέμβρη του 1948, φτάνει μια επιστολή στους New York Times14. Απευθύνεται στους εκδότες και υπογράφεται από 25 προσωπικότητες της Εβραϊκής κοινότητας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Χάνα Άρεντ. Σ’ αυτή την επιστολή εκφράζουν την ανησυχία τους για την επικείμενη επίσκεψη του Μεναχέμ Μπέγκιν, Ισραηλινού αρχηγού του «Κόμματος Ελευθερίας», στις Η.Π.Α., δηλώνοντας ότι το συγκεκριμένο κόμμα μοιάζει στην οργάνωση, τις μεθόδους δράσης, την πολιτική φιλοσοφία και την κοινωνική απεύθυνση, στα ναζιστικά και φασιστικά κόμματα. Επίσης λέει ψέματα αποκρύπτοντας τον πραγματικό στόχο του κόμματός του, μιας και μιλά για ελευθερία, δημοκρατία και αντιμπεριαλισμό, ενώ μέχρι πρόσφατα κήρυτταν ανοιχτά το δόγμα του φασιστικού κράτους. Με τις πράξεις τους δείχνουν πως ένα καθαρά τρομοκρατικό κόμμα.
Τότε διηγούνται ένα συγκλονιστικό παράδειγμα της δράσης του κόμματος, στο αραβικό χωριό Ντέιρ Γιασίν. Αυτό ήταν ένα χωριό έξω από τους κύριους δρόμους, περιτριγυρισμένο από εβραϊκά εδάφη, δεν είχε λάβει μέρος στον πόλεμο, και είχε φτάσει να πολεμήσει ακόμα και αραβικές συμμορίες, που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χωριό σαν βάση τους. Στις 9 Απριλίου (σύμφωνα με τους New York Times), παραστρατιωτικές τρομοκρατικές ομάδες επιτέθηκαν στο ειρηνικό χωριό, το οποίο δεν ήταν στρατιωτικός στόχος στη μάχη, σκότωσαν τους περισσότερους από τους κατοίκους του, 240 άνδρες, γυναίκες και παιδιά και κράτησαν μερικούς από αυτούς ζωντανούς για να τους παρελάσουν ως αιχμαλώτους στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. Η πλειονότητα της εβραϊκής κοινότητας έφριξε με αυτά που έγιναν. Οι ίδιοι αντί να ντρέπονται για την πράξη, δήλωναν υπερήφανοι για την σφαγή και καλούσαν τους ξένους ανταποκριτές να δουν τα συσσωρευμένα πτώματα και το γενικότερο χάος στο Ντέιρ Γιασίν. Μια έκθεση15, που κατατέθηκε από την βρετανική αντιπροσωπεία στον Ο.Η.Ε. το 1948 αναφέρει: «Γυναίκες και παιδιά ξεγυμνώθηκαν, μπήκαν στη σειρά , φωτογραφήθηκαν και στη συνέχεια σφαγιάστηκαν με αυτόματα και οι επιζώντες μίλησαν για ακόμα πιο απίστευτες κτηνωδίες».
Ο Ισραηλινός ιστορικός Μπένι Μόρις αναφέρει πως, «οι πολιτοφύλακες λεηλάτησαν αδίστακτα, έκλεψαν χρήματα και κοσμήματα από τους επιζώντες και έκαψαν τα πτώματα. Συνέβη ακόμα και ο τεμαχισμός και ο βιασμός».
Τα πτώματα έμειναν εκτεθειμένα, λίγα πλαστικά βρέθηκαν να κρύψουν το πρόσωπο του θανάτου. Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να αντικρύσουν αυτό που βλέπουν. Είναι υποχρεωμένοι όμως να κοιτάξουν για να βρουν τους συγγενείς τους. Όλοι έχουν κάποιον δικό τους που πρέπει να θάψουν, χωρίς να μπορούν να θρηνήσουν. Δεν έχουν χρόνο, ακόμα κι αυτός τους κυνηγάει… Οι δολοφόνοι κομπάζουν, ουρλιάζουν, σαν λύκοι. Ποζάρουν από πάνω τους σαν περήφανοι κυνηγοί, μόνο που δεν είναι ελάφια, τα πτώματα μπροστά τους…
Μετά το Ντέιρ Γιασίν, η προειδοποίηση ήταν σαφής.
Όποιος μείνει, το τρώει το μαύρο φίδι.
Συνεχίζεται…
Στο 4ο μέρος: Τότε ξεκίνησε η Νάγκμπα και ο λόγος για τον Μεναχέμ Μπέγκιν…
Ν’Γκουζότο
8. M. Hughes, «The Banality of Brutality: British armed forces and the repression of the Arab Revolt in Palestine, 1936-1939», στο English Historical Review, τ.124, αρ. 507, Απρίλης 2009, σελ. 313-3
9. Σαρλόττε Μπέραντ: Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ. | Εκδ. Άγρα. Από το1933 μέχρι το 1939 η Γερμανοεβραία δημοσιογράφος Σαρλόττε Μπέραντ συλλέγει όνειρα από Γερμανούς ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Στο βιβλίο περιλαμβάνει 75 όνειρα. Η Σαρλόττε δεν είναι ψυχολόγος-ψυχαναλυτής, ούτε επιστήμονας για να μελετά ένα φαινόμενο, είναι μια δημοσιογράφος που δημιουργεί ένα συλλογικό ημερολόγιο βαθιάς νύχτας, αποκαλύπτοντας με τον δικό του τρόπο την επίδραση των ολοκληρωτικών καθεστώτων πάνω στο συλλογικό ασυνείδητο.
10. Ρόζα Λούξεμπουργκ: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕ ΜΕ | Εκδ. Κοροντζή Αθήνα 1977
12. Sigmund Freud, New Introductory Lectures on Psychoanalysis, μτφρ. James Strachey, επιμ. James Strachey και Angela Richards, Penguin Books, The Pelican Freud Library, τομ. 2, Λονδινο 1973, σ. 215
14. Joshua Cohen: Οι Νετανιάχου | Εκδ. ALDINA, Αθήνα 2023
15. https://kokkini.org/2022/02/23/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%AF%CF%83%CF%84/
