ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45 ΣΤΙΣ 2/12/2025
Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) υπήρξε ένα στεγαστικό και πολιτικό εγχείρημα μέσω του οποίου καλύπτονταν οι πολιτικές και υλικές ανάγκες πολλών ανθρώπων στα σχεδόν 3 χρόνια ύπαρξης του (2017-2020). Ως κομμάτι του καταληψιακού κινήματος θέταμε στο επίκεντρο τον αντιεξουσιαστικό 
αγώνα στη βάση της καθημερινής ζωής. Η δημιουργία σχέσεων με τους γείτονες και τις γειτόνισσες μας συμβάδιζε με τη δικτύωση με άλλες καταλήψεις, ενώ η εμπλοκή μας σε εγχειρήματα γειτονιάς ακολουθούσε τη συμμετοχή μας σε διάφορους αγώνες (π.χ. δράσεις για την υπεράσπιση του λόφου Φιλοπάππου ενάντια στην περίφραξη και την ιδιωτικοποίησή του, φεμινιστικές παρεμβάσεις, αγώνες ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών/ριων, κινήσεις αλληλεγγύης για πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες, δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης ενάντια στην τουριστικοποίηση της γειτονιάς, συνελεύσεις και δράσεις για την υπεράσπιση κατειλημμένων εδαφών). Οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης (δανειστική βιβλιοθήκη, δημόσιο μπάνιο και πλυντήριο, χαριστικό παζάρι ρούχων) ενίσχυαν το δημόσιο χαρακτήρα της κοινότητας βάζοντας στο επίκεντρο την εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών χωρίς αντίτιμο. Στην ίδια λογική καλύπταμε τις διατροφικές μας ανάγκες με τρόφιμα που περίσσευαν από τη λαϊκή και τους φούρνους του Κουκακίου, όπου- σε μία αμφίδρομη σχέση- μοιράζαμε παράλληλα την εφημερίδα δρόμου Άπατρις και κείμενά μας, ενώ ταυτόχρονα τους καλούσαμε στα σπίτια της κοινότητας για συλλογικές κουζίνες και εκδηλώσεις.
Η επιλογή της κατάληψης παρείχε τη δυνατότητα μειωμένων εξόδων, έχοντας ως επακόλουθο ελάχιστες ώρες αφιερωμένες στη μισθωτή σκλαβιά. Αυτή η επιλογή δεν κάλυπτε μόνο κάποια ανάγκη για περισσότερη ξεκούραση, 
αλλά κυρίως μας έδινε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε περισσότερο και πιο ενεργά στους αγώνες. Στο σήμερα η κατάληψη ως στεγαστική λύση αποτελεί μια όλο και πιο αναγκαία συνθήκη. Σε μια εποχή όπου τα ενοίκια αυξάνονται ενώ οι μισθοί μειώνονται, όπου τα κλειστά σπίτια και τα airbnb μετατρέπουν την εύρεση σπιτιού σε άπιαστο όνειρο, όπου οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας έχουν γίνει συνήθεια, η κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτηρίων αποτελεί ανάγκη και πρόταγμα. Στο Κουκάκι η αύξηση των airbnb και των τουριστών/τριων έχουν μετατρέψει τη γειτονιά σε ένα απέραντο ξενοδοχείο. Αρκετοί κάτοικοι έχουν υποστεί υπερβολική αύξηση ενοικίου ενώ στους περισσότερους έχει γίνει έξωση προκειμένου το σπίτι τους να ικανοποιήσει τις προσωρινές ανάγκες των εκατοντάδων τουριστών/τριων. Πολλά μικρά μαγαζιά που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των κατοίκων έχουν κλείσει ενώ τα κυριλέ εστιατόρια και οι καφετέριες πολλαπλασιάστηκαν καταλαμβάνοντας κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια έντονη είναι και η κατασκευή πολυτελών διαμερισμάτων αλλάζοντας δραστικά το χαρακτήρα της γειτονιάς. Αυτή η αλλαγή στην ανθρωπογεωγραφία επηρεάζει βαθιά και τις κοινωνικές σχέσεις οι οποίες αποδυναμώνονται καθώς οι μόνιμοι κάτοικοι αντικαθίστανται από μια συνεχή ροή τουριστών. Οι βίαιες αυτές αλλαγές στα πλαίσια του gentrification, αγγίζουν το σύνολο της ελληνικής επικράτειας -από τα νησιά και τα βουνά μέχρι τα μεγάλα αστικά κέντρα- και αποτελούν κεντρικές πολιτικές αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών, επιχειρηματιών και ιδιοκτητών. Η τότε προσπάθειά μας να σταθούμε ανάχωμα στην καταστροφική πολιτική του εξευγενσμού δημιούργησε τη ¨Συνέλευση Κατοίκων Κουκακίου και γύρω περιοχών ενάντια στο airbnb¨.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα και στη γειτονιά των Εξαρχείων όπου η 24ωρη στρατοπέδευση μπάτσων, η δημιουργία μετρό πάνω στην πλατεία και οι συνεχείς προσπάθειες αποστείρωσης του Πολυτεχνείου σηματοδοτούν τις κρατικές ορέξεις για την καταστροφή του πολιτικού και ιστορικού φορτίου που φέρουν τα Εξάρχεια. Αυτό το πνεύμα αντίστασης προσπαθούν ομάδες, συλλογικότητες και κάτοικοι να κρατήσουν ζωντανό με όλα τα μέσα.
Εκτός όμως από ανάγκη, η επιλογή της κατάληψης αποτελεί και πολιτική θέση. Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια που στεγάζουν τους αγώνες και τις σχέσεις μας. Μέσα σ’αυτά η καθημερινή ζωή αναπτύσσεται στη βάση της συλλογικοποίησης, της αυτοοργάνωσης, της συμπερίληψης, της αλληλεγγύης. Βασικό χαρακτηριστικό της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου ήταν η ενοποίηση ζωής κι αγώνα, αφού η εναντίωση μας σε κάθε εξουσία (έμφυλη, ηλικιακή, φυλετική) ξεκινούσε πρώτα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και τη μεταξύ μας συνύπαρξη αναδεικνύοντας τις δυνατότητες και τις ελλείψεις μας. Προωθώντας ένα συλλογικό και ισότιμο τρόπο ζωής και μια 
κοινωνική οργάνωση μακριά από την κυρίαρχη ατομικιστική και ιδιοκτησιακή λογική, η κατάληψη ενός άδειου χώρου μαζί με την απαλλοτρίωση απαραίτητων αγαθών (ρεύμα, νερό) βάζουν στο προσκήνιο τη μη εμπορευματοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας.Το καταληψιακό πρόταγμα συγκρούεται ριζικά με τον παραλογισμό του καπιταλιστικού συστήματος και γι’ αυτό η καταστολή κατειλημμένων εδαφών ανά τον κόσμο -είτε μέσω της συκοφάντησης είτε/και μέσω της βίαιης εκκένωσης- θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση για την απροσπέλαστη ροή του κεφαλαίου. Η Κοινότητα Κουκακίου δεν ξέφυγε από τα δίχτυα της κρατικής καταστολής και των φασιστικών επιθέσεων. Πιο συγκεκριμένα την εκκένωση της Ματρόζου 45 το Μάρτιο του 2018 επί Σύριζα ακολούθησαν 3 εμπρηστικές επιθέσεις φασιστών στην Παναιτωλίου 21, οι οποίες σταμάτησαν όταν πιάσαμε έναν εκ των φασιστών ο οποίος ανήκε στη νεοναζιστική οργάνωση «Combat 18» (C18). Το Δεκέμβριο του 2019, λίγο καιρό μετά το περιβόητο τελεσίγραφο του Χρυσοχοίδη, το κράτος θέλοντας να μας αφανίσει από τη γειτονιά εκκένωσε και τα 3 σπίτια μας συλλαμβάνοντας τους καταληψίες της Παναιτωλίου 21 και της Αρβάλη 3, καθώς και την οικογένεια Ινδαρέ που ζούσε στο γειτονικό σπίτι της Ματρόζου επειδή δεν κατάφερε να βρει τους καταληψίες εντός της. Οι εκκενώσεις του 2019 όμως δε μας βρήκαν απροετοίμαστες. Από την πρώτη κιόλας εκκένωση το 2018 ψάχναμε τρόπους να αμυνθούμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά σε μια πιθανή μελλοντική κατασταλτική κίνηση. Όταν η εξουσία άλλαξε χέρια και στην κυβέρνηση ανέβηκε ένα κόμμα με έναν από τους κύριους άξονές του την ευθεία επίθεση στον αναρχικό χώρο, ξεκίνησε και η καταστολή των αυτοοργανωμένων δομών με απώτερο σκοπό την αποδυνάμωση του αναρχικού χώρου. Οι εκκενώσεις της κοινότητας εντάσσονται σε αυτό το κατασταλτικό πλαίσιο. Εκκενώσεις που περιελάμβαναν μια ευρεία γκάμα κατασταλτικών μεθόδων από ξύλο, πλαστικές σφαίρες και κρότου λάμψης μέχρι χημικά, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βασανισμούς και ταπεινώσεις. Εκκενώσεις που απαντήθηκαν από το συλλογικό πνεύμα της αντίστασης και των σχέσεων μας και οδήγησαν στην ανακατάληψη της Ματρόζου και της Παναιτωλίου χάρη στην αλληλεγγύη δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών που βρέθηκαν είτε μέσα είτε έξω από τα σπίτια μας. Παρά τις επιθέσεις της αστυνομίας στις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, τα συντρόφια επέστρεφαν κοντά στις 
καταλήψεις ενώνοντας τις φωνές τους με τους καταληψίες. Την ώρα που οι μπάτσοι επιχειρούσαν να εισβάλλουν στα σπίτια μας υπήρχαν περίπου 200 άτομα που πραγματοποιούσαν πορεία στα Πετράλωνα, άλλα 200 που ήταν συγκεντρωμένα κοντά στη Ματρόζου, δεκάδες σύντροφοι/ισσες που προσέγγισαν την Παναιτωλίου, ενώ περίπου 50 γείτονες/ισσες φώναζαν συνθήματα υπέρ των αντιστεκόμενων καταληψιών όσο εκείνες άδειαζαν το σπίτι πάνω στα κεφάλια των ΕΚΑΜ. Αν και οι επεμβάσεις της αστυνομίας ήταν άμεσες, το σχέδιο για εκκένωση όλων των κατειλημμένων χώρων αναχαιτίστηκε για περίπου έξι μήνες χάρη στις πολύμορφες, μαζικές δράσεις υπεράσπισης των καταλήψεων σε πανελλαδική εμβέλεια. Από τις αφίσες και τα αυτοκόλλητα μέχρι τα καμμένα τουριστικά βανάκια, τις πορείες, τις παρεμβάσεις και τις συγκεντρώσεις στα δικαστήρια το κίνημα απέδειξε πως είνα ικανό να υπερασπιστεί τις δομές του και πως δεν είναι διατεθειμένο να κάνει πίσω (βλ.μαχητική υπεράσπιση Ντουγρού, Προσφυγικών, ανοικοδόμηση Libertatia).
Πέντε χρόνια μετά τις εκκενώσεις τα σπίτια μας παραμένουν τσιμεντωμένα και άχρηστα προς το κοινωνικό σύνολο. Τα ντουβάρια της Ματρόζου συνεχίζουν να σαπίζουν, η Παναιτωλίου (κρατικής ιδιοκτησίας) πωλείται με στόχο να γίνει ένα ακόμα πολυτελές διαμέρισμα δίπλα στο λόφο Φιλοπάπου, ενώ την ίδια μοίρα έχει κι η Αρβάλη. Εκτός από τις εκκενώσεις όμως η δικαστική εξουσία ήρθε να συμπληρώσει το παζλ της σωματικής και ψυχολογικής βίας, υπό το βάρος καταδικαστικών αποφάσεων. Θεωρώντας τις δικαστικές αίθουσες ένα ακόμη πεδίο αγώνα υποστηρίξαμε το έργο και τις σχέσεις μας σε όλα τα δικαστήρια που είχαμε. Από τις αθωωτικές ετυμηγορίες για την εκκένωση της Αρβάλη και της ανακατάληψης της Παναιτωλίου και τις έως τώρα καταδικαστικές αποφάσεις -12 μήνες πρωτόδικα για την πρώτη εκκένωση της Παναιτωλίου (2019), 4-18 μήνες τελεσίδικα για την πρώτη εκκένωση της Ματρόζου (2018) και 77 μήνες πρωτόδικα για την τρίτη εκκένωση της Ματρόζου (2020)- φτάνουμε στα συντρόφια που υπερασπίστηκαν μαχητικά τη Ματρόζου και απειλούνται με φυλάκιση. Πιο συγκεκριμένα, στις 29/10/2024 ολοκληρώθηκε σε 1ο βαθμό το δικαστήριο της ανακατάληψης της Ματρόζου 45 (2020) ενώ εκκρεμεί το δικαστήριο της τότε ανήλικης συντρόφισσας που υπερασπίστηκε τη Ματρόζου. Τα συντρόφια καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε φυλάκιση 6,5 χρόνων ποινή εκτίσιμη και μάλιστα με πραγματική κι όχι μερική έκτιση, που έχει ανασταλτική ισχύ μέχρι το εφετείο. Οι κατηγορίες για τις 
οποίες καταδικάστηκαν είναι οι εξής: α) επικίνδυνη σωματική βλάβη τετελεσμένη και σε απόπειρα από κοινού και κατά συρροή β) απλή φθορά ξένης ιδιοκτησίας (για τον υλικό εξοπλισμό των μπάτσων και ένα ρολόι μπάτσου). Ένα δικαστήριο στο οποίο η κρατική παρέμβαση ήταν ολοφάνερη από την πρώτη στιγμή. Από την -αποτυχημένη τελικά- απόπειρα παράστασης πολιτικής αγωγής των μπάτσων με δικηγόρους την υποψήφια βουλευτή της ΝΔ Βαρελά και τον Σκαρμπαδώνη μέχρι τα αισχρά τηλεοπτικά ρεπορτάζ που αποπολιτικοποιούσαν τη δράση μας και τα έντυπα άρθρα που διέρρεαν προσωπικά μας δεδομένα, ένα εχθρικό κλίμα δημιουργούνταν προς τις καταλήψεις κι όσους/ες τις υπερασπίζονται.Τα δημοσιογραφικά φερέφωνα του κράτους μας είχαν καταδικάσει εξαρχής με τη βοήθεια μπατσοσυνδικαλιστών, υπουργών, πρωθυπουργού με κύριο μέλημά τους τη φυλάκιση μας με κακουργηματικές κατηγορίες. Η παρέμβαση του κράτους συνεχίστηκε βέβαια κι εντός της δικαστικής αίθουσας καθώς η συνολική στάση της έδρας με τη μη χορήγηση ελαφρυντικών και η εμφάνιση της αποβληθείσας πολιτικής αγωγής με την παρουσία της Βαρελά έδειχναν μια προειλημμένη απόφαση βαριάς ποινής. Μιας ποινής 77 μηνών που ήρθε μετά από σχεδόν 5 χρόνια για να αναστηλώσει το χαμένο γόητρο του αστυνομικού κράτους. Μιας ποινής που δε στηρίχθηκε σε κάποιο αποδεικτικό στοιχείο αλλά βασίστηκε αποκλειστικά στις αντιφατικές μαρτυρίες των μπάτσων παγιώνοντας για ακόμα μια φορά το επιχείρημα πως “ότι πει η αστυνομία το παίρνουμε σα δεδομένο”. Πέρα όμως από τον προφανή ρεβανσισμό αυτής της απόφασης, μπορούμε να δούμε την προσπάθεια τρομοκράτησης των υπόλοιπων καταληψιών. Οι ανακαταλήψεις σε Χανιά-Αθήνα-Ηράκλειο-Θεσσαλονίκη-Πάτρα το προηγούμενο διάστημα μαζί με τις νέες καταλήψεις (Εξωστρεφή, Κατειλλημένη Πρυτανεία, Ρασπράβα) θορύβησαν το κράτος, το οποίο αποπειράθηκε να βάλει φρένο σε αυτήν την τακτική. Μια προσπάθεια που έπεσε στο κενό αφού τα Ζιζάνια, το στέκι Άνω Κάτω Πατησίων,ο Ευαγγελισμός, η Rosa Nera, το Παράρτημα, το στέκι Utopia A.D. ανακαταλήφθηκαν για ακόμα μία φορά.
Η δαμόκλειος σπάθη της φυλάκισης που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας αποτελεί μια επίδειξη δύναμης από το κράτος, το οποίο επιχειρεί να επιβάλλει το φόβο προς οποιο(α)νδήποτε δρα έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια της νομιμότητας. Πατώντας πάνω σε μια πιθανή φυλάκιση προσπαθεί να αδρανοποιήσει κοινωνικά κομμάτια που 
αντιστέκονται και με παράνομους τρόπους. Η έκβαση της πρωτόδικης δίκης με την εξοντωτική ποινή έρχεται να προστεθεί στη δικαστική ομηρία πολλών συντρόφων/ισσων, στις φυλακίσεις με σαθρά κατηγορητήρια (π.χ.υπόθεση Αμπελοκήπων, υπόθεση Α.Φλώρου), στις απαγωγές συντρόφων, στις εισβολές σε σπίτια αγωνιστών/τριων, στις προληπτικές προσαγωγές και στα ολοένα και πιο επιβαρυντικά περιοριστικά μέτρα. Θεωρούμε ότι μια τέτοια έκβαση θα αφήσει την αντίστοιχη παρακαταθήκη, ανοίγοντας το δρόμο της φυλακής σε καταληψίες που υπερασπίζονται μαχητικά το σπίτι τους, τους χώρους αγώνα και την ύπαρξή τους στον δρόμο. Μια πιθανότητα που ευθυγραμμίζεται πλήρως με το νέο ποινικό κώδικα ο οποίος ουσιαστικά προτείνει τη φυλακή ακόμα και για πλημμεληματικές ποινές οι οποίες μέχρι πρότινος δίνονταν με αναστολή. Η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα έχει τιμωρητικό και εκδικητικό χαρακτήρα οξύνοντας περαιτέρω τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες. Η ψήφισή του αποτελεί ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα του κράτους το οποίο διευρύνει το φυλακισμένο πληθυσμό, επιμηκύνει το χρόνο φυλάκισης και χειροτερεύει τις συνθήκες κράτησης. Το γεγονός ότι δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη πλήρως σε υποθέσεις που αφορούν πολιτικές δίκες του α/α χώρου αποδεικνύει πως το κράτος ακόμα κι αν ονειρεύεται φυλακές για όσους και όσες αντιστέκονται, την ίδια στιγμή υπολογίζει τον αναρχικό χώρο ζυγίζοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Αντιδράσεις που ολοένα και πληθαίνουν μπροστά στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στις στοχοποιήσεις γιατρών και εκπαιδευτικών, στο θάψιμο δικογραφιών (βλ. Τέμπη), στα εντεινόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας, στους αντεργατικούς νόμους, στις συγκαλύψεις κρατικών δολοφονιών, παιδοβιασμών, οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων, στην ανελέητη λεηλασία της φύσης. Κόντρα στο κεντρικό δόγμα Νόμος και Τάξη της νεοφιλελεύθερης διαχείρησης, η συλλογικοποίηση και η υπεράσπιση όσων βάλλονται πρέπει να αποτελέσουν πρωταρχικές μας επιδιώξεις.
Στις 2 Δεκεμβρίου 2025, σχεδόν ένα χρόνο μετά το πρωτόδικο δικαστήριο, ορίστηκε το εφετείο της Ματρόζου. Η αλληλεγγύη με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί να σταθεί ανάχωμα στις κρατικές επιταγές αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν αφήνουμε μόνο/η κανένα σύντροφο και καμία συντρόφισσα.
10-100-1000 (ΑΝΑ)ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΓΩΝΑ
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΑΝ ΤΗ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΣΤΙΣ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2025
ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΡΥ (ΘΑΝΑΣΗΣ) ΑΡΜΑΟΣ NO SQUATTER IN PRISON
ON THE UPCOMING APPEAL OF MATROZOU 45 – DECEMBER 2, 2025
The Koukaki Squats Community (Matrozou 45, Panaitoliou 21, Arvali 3) was a housing and political project that, over nearly three years of existence (2017–2020), supported the material and political needs of many people. As part of the broader squatting movement, we placed anti-authoritarian struggle at the center of everyday life.We built relationships with our neighbors while also connecting with other squats, as our involvement in local initiatives went hand-in-hand with broader struggles—such as actions to defend Filopappou Hill from enclosure and privatization, feminist interventions, resistance against migrant detention centers, solidarity with political prisoners, creating an open assembly against the touristification of the neighborhood, and organizing to defend squatted spaces. The community’s public character was reinforced by structures of social solidarity —like a lending library, public shower and laundry, and a free clothes’ bazaar— focusing on meeting basic needs without exchange or profit. In the same spirit, we met our food needs with surplus goods from local markets and bakeries in Koukaki, where at the same time we distributed the Apatris anarchist newspaper and our texts, while also inviting people into the squats for collective kitchen and events.The choice of squatting allowed us to drastically reduce living expenses, which meant spending minimal time in waged slavery. This wasn’t just about having more time to rest—it was primarily about being able to participate more actively and consistently in social struggles. Today, squatting as a housing solution is more necessary than ever. In a time when rents are skyrocketing while wages are shrinking, when empty homes and Air-bnb have made it impossible to find a house, when foreclosures of primary residences have become routine, the occupation of abandoned buildings is not only a necessity—it’s a political demand.In Koukaki, the explosion of Airbnb rentals and tourism has turned the neighborhood into a giant hotel. Many residents have faced massive rent hikes, while most have been evicted so their homes can serve the temporary needs of tourists. Numerous small, resident-serving businesses have shut down, replaced by upscale restaurants and cafés that now occupy every inch of public space. Especially over the past two years, there’s been an aggressive wave of luxury apartment construction that has drastically altered the character of the area.This shift in the neighborhood’s social fabric deeply impacts community relationships, which weaken as permanent residents are replaced by a constant influx of tourists. These violent transformations, driven by gentrification, are happening all over Greece—from islands and mountain villages to the urban centers. They’re the direct result of state policy, designed to serve the interests of international corporations, developers, and property owners.Back then, our attempt to resist this destructive gentrification led to the creation of the Assembly of Residents of Koukaki and Surrounding Areas Against Airbnb.A similar situation is unfolding today in the Exarchia neighborhood, where the 24/7 militarized police presence, the construction of a metro station on the main square, and ongoing attempts to eliminate political procedures in the Polytechnic University are all part of a state-led campaign to erase the neighborhood’s political and historical identity. In response, locals, collectives, and affinity groups are doing everything they can to keep the spirit of resistance alive by any means necessary.Beyond being a necessity, squatting is also a political stance.Squats are homes that shelter our struggles and our relationships. There, everyday life is built on the principles of collectivization, self-organization, inclusion and solidarity. Koukaki Squats Community was standing for the unification of life and struggle: our opposition to all forms of authority (gendered, age-based, racial) began within our own homes, highlighting both our collective strengths and shortcomings.By promoting a collective and equal way of life, and a form of social organization far from the dominant ideology of individualism and property, the occupation of an empty building —along with the expropriation of essential goods such as electricity and water— puts at the forefront the idea that our needs and desires should not be commodified.The squatting movement stands in direct conflict with the irrationality of the capitalist system. That’s why the repression of occupied spaces around the world—whether through slander or violent eviction— is a necessary condition for the uninterrupted flow of capital. The Koukaki Community was no exception to state repression and fascist attacks. More specifically, after the eviction of Matrozou 45 in March 2018 under the SYRIZA government, there were three arson attacks by fascists on Panaitoliou 21. These attacks only stopped when one of the attackers —who was a member of the neo-Nazi organization Combat 18 (C18)— was caught. In December 2019, shortly after Minister Chrysochoidis’ infamous “eviction ultimatum”, the state, aiming to erase us from the neighborhood, evicted all three of our homes. During this operation, they arrested the squatters from Panaitoliou 21 and Arvali 3, as well as a family that lived in the neighboring house to Matrozou, simply because the police failed to locate the squatters inside. However, we were no longer unprepared. Since the first eviction in 2018, we had been seeking ways to defend ourselves more effectively against future repression. When power shifted hands and a government came to power that openly targeted the anarchist movement, repression against self-organized structures escalated, aiming to dismantle anarchist movement. The evictions of our community were part of this broader campaign.These evictions involved a wide range of repressive tactics: beatings, rubber bullets, and flashbang grenades, chemical weapons, sexual harassment, tortures and humiliation. But these attacks were met by the collective spirit of resistance and our relationships with one another, leading to the reoccupation of Matrozou and Panaitoliou, thanks to the solidarity of dozens of comrades, both inside and outside our homes.Despite police attacks on the solidarity gatherings, comrades returned to the occupied spaces, joining their voices with the squatters. While the cops attempted to invade our homes, around 200 people were marching through Petralona, another 200 were gathered near Matrozou, dozens approached Panaitoliou, and about 50 neighbors were shouting slogans in support of the resisting squatters, as they were emptying the house over the heads of EKAM (Special Anti-Terrorist Unit).Even though the police acted swiftly, their plan to evict all squats was halted for about six months, thanks to the diverse and widespread resistance in defense of squats across Greece. From posters and stickers to burned-out tourist vans, demonstrations, interventions and court solidarity gatherings, the movement proved that it can defend its structures and is not willing to back down (e.g. the militant defense of Ntougrou squat [Larissa], Prosfygika squat[Athens], and the rebuilding of Libertatia squat[Thessaloniki]).Five years after the evictions, our homes remain cemented, shut and useless to society.The walls of Matrozou are rotting, the buildings of Panaitoliou and Arvali are being sold to become luxury apartments near Philopappou Hill. But beyond the evictions, the judiciary has come to complete the puzzle of physical and psychological violence, in the means of guilty verdicts. Percieving courtrooms as yet another battleground, we defended our actions and our relationships in every trial we faced. From acquittals for the eviction of Arvali and the reoccupation of Panaitoliou, to the convictions so far —12 months at first instance for the first Panaitoliou eviction (2019), 4–18 months finally upheld for the first Matrozou eviction (2018), and 77 months at first instance for the third Matrozou eviction (2020)— we now stand in front of this last incarceration. More specifically, on October 29, 2024, the first-instance trial for the reoccupation of Matrozou 45 (2020) concluded -while the trial for the comrade who was a minor at the time is still pending. The comrades were sentenced to 6.5 years in prison, with the sentence to be actually served, not suspended, though it has suspensive effect until the appeal. The charges were as following: a)aggravated bodily harm, b)damage to property (for police equipment and a cop’s watch). It was a trial where state interference was obvious from the start —from the unsuccessful attempt by the police to appear as civil plaintiffs with lawyers -including ND parliamentary candidates, to the disgraceful TV reports that depoliticized our actions and the newspaper articles leaking our personal data. A hostile climate was deliberately created against squats and those who defend them. The state’s media mouthpieces had already convicted us from the beginning, assisted by police unionists, ministers, and the prime minister himself, whose primary goal was to imprison us on felony charges. State intervention continued inside the courtroom as well: the bench’s refusal to grant mitigating circumstances and the reappearance of the previously excluded civil plaintiffs in the room revealed a pre-decided ruling of harsh punishment.A sentence of 77 months, delivered after nearly five years, aimed to restore the lost prestige of the police state. A sentence not based on evidence, but solely on the contradictory testimonies of police officers, once again reinforcing the notion that “whatever the police say is considered as fact.” But beyond the obvious vindictiveness of this decision, we see an effort to terrorize the wider squatting movement. Recent reoccupations in Chania, Athens, Heraklion, Thessaloniki, Patras, alongside new squats (Exostrefis[Exarchia], Occupied Rectorate[Chania], Rasprava[Exarchia]), alarmed the state, which attempted to halt this momentum. Yet this effort failed. Zizania[Athens], the Ano Kato Patission social space[Athens], Evangelismos[Heraklion], Rosa Nera[Chania], Parartima[Ptras], Utopia A.D.[Komotini]—have all been reoccupied once again.Imprisonment hanging over our heads like the sword of Damocles, is a demonstration of power by the state, which seeks to impose fear on anyone who acts outside the suffocating frameworks of legality. Playing with the possibility of imprisonment, the state attempts to socially neutralize segments of society that resist and act through illegal means. This outcome of the first-instance trial, with its harsh punishment, adds to the judicial repression of many comrades, to the imprisonments based on weak charges, to the abductions, home invasions and preventive detentions. We believe that such an outcome will shape the future, paving the road to prison for squatters who fiercely defend their struggle spaces and their existence on the streets. Such a possibility fully aligns with the new Penal Code(2024), which suggests imprisonment even for misdemeanor charges that until now were given with suspension. The tightening of the Penal Code has a punitive and vengeful character, further exacerbating class and social inequalities. It’s yet another weapon in the state’s arsenal, expanding the imprisoned population, lengthening sentences, and worsening detention conditions. The fact that it has not yet been fully applied in cases related to anarchists’ trials proves that the state, even if it dreams of prisons for those who resist, at the same time takes the anarchist movement into consideration, weighing social reactions. And the reactions are increasingly growing: against foreclosures of primary residences, targeting of doctors and teachers, burying case files (e.g. Tempi case), increasing incidents of police violence, anti-labor laws, covering up state murders, child rapes, political and economic scandals, and the relentless exploitation of nature. Against “Law and Order” doctrine of neoliberal management, collective action and defense of those under attack must be our primary goals.The appeal for Matrozou 45 will take place on December 2, 2025 – almost a year after the first-instance trial. Solidarity, by any means, can serve as a barrier to state vindictiveness, proving that we do not leave any comrade alone.
10-100-1000 (RE)OCCUPATIONS
VIOLENCE AGAINST THE VIOLENCE OF POWER
SOLIDARITY WITH THOSE DEFENDING THEIR STRUGGLES
NO SQUATTER IN PRISON
EVERYONE TO THE APPEAL COURT ON DECEMBER 2, 2025
ALWAYS IN OUR HEARTS AND STRUGGLES, OUR COMRADE LARY (THANASIS) ARMAOS
Campaign for Financial Support for Our Legal Costs: https://www.firefund.net/koukaki
Κοινότητα 2018: https://www.youtube.com/watch?v=ibjjERl7S58
Πορεία μετά από την εκκένωση των 3 σπιτιών μας 2019: https://www.youtube.com/watch?v=41n1AfdNlKE
Βίντεο-κάλεσμα στο δικαστήριο τον Οκτώβρη του 2024: https://youtu.be/lOIzq-zmtJg
Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου
