Η υποκρισία των δυτικών δημοκρατιών, που εξαγγέλλουν «ανθρωπισμό» ενώ πνίγουν, απελαύνουν και βασανίζουν ανθρώπους στα σύνορα, αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Η θάλασσα της Πύλου έγινε ένα είδος υγρού τάφου για τους ανεπιθύμητους. Όχι γιατί «δεν μπορούσε να γίνει κάτι», αλλά γιατί ήταν πολιτικά πιο βολικό να μη γίνει.
Η σύνδεση με την Παλαιστίνη δεν είναι απλώς συμβολική. Είναι υπαρξιακή. Στην Παλαιστίνη η γενοκτονία γίνεται με όπλα, στην Πύλο έγινε με την απουσία διάσωσης. Η πράξη του να μη σώζεις, όταν μπορείς, είναι επιλογή δολοφονική. Όταν αυτή η επιλογή γίνεται συστηματικά, με πολιτική κάλυψη και στοχοποίηση συγκεκριμένων πληθυσμών (προσφύγων, μεταναστών, μη λευκών), τότε δεν έχουμε απλώς μια δολοφονία. Έχουμε μια κρατική στρατηγική εξόντωσης. Και στις δύο περιπτώσεις, το θεμέλιο είναι το ίδιο: μια παγκόσμια τάξη που ιεραρχεί ζωές και επιτρέπει στους «πολιτισμένους» να σκοτώνουν ή να αφήνουν να πεθαίνουν. Στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ εφαρμόζει μια πολιτική καθαρής εκκαθάρισης. Στην Πύλο, η Ευρώπη εφάρμοσε μια πιο «εκλεπτυσμένη» μορφή εξόντωσης, μέσα από τη στέρηση διάσωσης και το ποινικοποιημένο πέρασμα.
Η Πύλος δεν ήταν ένα μεμονωμένο συμβάν, αλλά μέρος ενός παγκόσμιου συνόλου δολοφονικής τάξης. Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία αλλά αντίσταση: ενάντια στα σύνορα, στους στρατούς, στους φράχτες και στις εξουσίες που νομιμοποιούν τη σφαγή.
Από τη Μεσόγειο μέχρι τη Γάζα, δεν έχουμε να επιλέξουμε πλευρά ανάμεσα σε κράτη, αλλά ανάμεσα σε εξουσία και ελευθερία.
ΑΣ Utopia A.D
