Λίγη ώρα μετά την μεγαλειώδη πορεία της 6ης Δεκεμβρίου 2024 ο Λ. βρίσκεται στο πεζοδρόμιο της Μπενάκη, με τα ένστολα ανθρωποειδή να τον βρίζουν και να τον πατάνε. Λίγες ώρες μετά μαθαίνουμε πως οι (ανυπόστατες) κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα “αναβαθμίστηκαν” καθώς όλοι/ες οι κατηγορούμενοι/ες χαρακτηρίστηκαν “ομάδα” που δρούσε βίαια. Το δόγμα πλέον είναι “δεν πρέπει να είσαι εκεί”. Γιατί ακόμα κι αν είσαι εκεί, περπατάς, γυρίζεις σπίτι σου ή απλά στέκεσαι στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, φτάνει που “είσαι εκεί”, συνιστάς ήδη απειλή, δρας ενορχηστρωμένα, συνιστάς μια εν δυνάμει εγκληματική ομάδα. Όλοι/ες τυλιχτήκαν σε μια λαδόκολλα και μπήκαν αρχικά σε μια ενιαία δικογραφία. Μετά τη συνήθη πολύωρη αναμονή, δέκα άτομα πήραν προθεσμία «απολογίας» στον ανακριτή για την Τετάρτη 11/12. Σε όλους/ες αποδόθηκαν αρχικά οι ίδιες κατηγορίες σε «πακέτο», πλημμεληματικές και κακουργηματικές.
Ξημερώματα μαζί με τον Λ. στα επείγοντα του Ευαγγελισμού έπειτα από το χτύπημα, κλωτσιά στο κεφάλι, ενός ανθρωποειδούς με στολή ματατζή. Θλαστικό στο κεφάλι και κρανιοεγκεφαλική κάκωση λένε οι χειρουργοί. Συρραφή, 5 ράμματα και αναμονή, υπέρηχοι, και νέα αναμονή για την αξονική. Οι ασφαλίτες που τον συνοδεύουν ανυπομονούν περιμένοντας να τελειώσουν και να επιστρέψουν τον κρατούμενο. Χάος, φορεία, κίνηση, συνεχή κίνηση… “τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ”, θα μπορούσε να γράφει σε κάποιον τοίχο.
Λίγο μετά τις τρεις τα ξημερώματα ήρθε η ώρα της αξονικής. Ο χειριστής του αξονικού, πιθανότατα γιατρός ρωτάει απαξιωτικά: “Κρατούμενος”; “Κρατούμενος, φίλος και συνάδερφος γιατρός”, η απάντηση. Ξαφνιάστηκε αλλά δεν πτοήθηκε. Ακολουθεί ένα κρεσέντο απαξιωτικών χαρακτηρισμών: για το μαλλί, τον τρόπο που κοιτάει, τα σκουλαρίκια του “κρατούμενου”, μέχρι που τελικά ο “γιατρός” ρωτάει: “Είναι αυτός γιατρός; Και τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια;”. Ο εισαγγελέας, ο νέος ποινικός κώδικας ήταν εδώ και καιρό γραμμένος στο φόβο, την άγνοια στον κυνισμό κάποιων ανθρώπων. “Δεν έπρεπε να ήταν εκεί”. Απλές ερωτήσεις που συμπυκνώνουν το νέο δόγμα της καταστολής, μια βασική αρχή του νέου ποινικού κώδικα, η φωνή της αστυνομίας. Το αίμα σου ανεβαίνει στο κεφάλι. Θυμάσαι τον εισαγγελέα της έδρας στη δίκη του Π. Φιλιππίδη να εξετάζει την 42χρονη καταγγέλλουσα, ρωτώντας τι είδους εσώρουχο φορούσε την ημέρα που τον επισκέφθηκε στο καμαρίνι του και εκείνος αποπειράθηκε να τη βιάσει. Τι φορούσες; Γιατί βρέθηκες εκεί; Στερεότυπα, υφέρπον φασισμός, η εξουσία της καρέκλας της αυθεντίας που μπορεί να διαγιγνώσκει και να αποφαίνεται. Απτόητος συνεχίζει: “Αν ήταν γιατρός, δεν θα έπρεπε να ξέρει ότι πρέπει να βγάζει το σκουλαρίκι του πριν την αξονική;” Το ερώτημα που του αφήσαμε φεύγοντας είναι όχι ποιος είναι ο γιατρός αλλά τι κάνει ένας γιατρός. Μπορεί κανείς να φανταστεί την αντιμετώπιση που έχουν από τους επαγγελματίες με τις λευκές μπλούζες, κάθε λογής “παρεκκλίνοντες”, ανάλογα με την στερεοτυπική αντίληψη του κόσμου που φέρουν στους “αντικειμενικούς εγκεφάλους” τους. Πού να μιλήσεις για “θεραπευτική σχέση”, για ιατρική δεοντολογία, για τον όρκο που έδωσε.
Ο Λ. απελευθερώθηκε με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα κι ενώ στην ανακρίτρια εμφανίστηκε και κατέθεσε υπέρ του ακόμα και ο αστυνομικός που τον αναγνώρισε κατά την μεταγωγή του. Ένας αστυνομικός που υπήρξε ασθενής του και είχε το θάρρος να το υποστηρίξει όπως δεν το στηρίξει ο ειδικός με τη λευκή μπλούζα… Σε εμάς θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα η εικόνα του γιατρού αυτού ως απόδειξη ότι τον φασισμό μπορείς να το συναντήσεις παντού, στα πιο αναπάντεχα σημεία και δυστυχώς στις πιο δύσκολες καταστάσεις ζωής. Ίσως ειδικά εκεί.
Λ.Κ.
