ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑΣ
Τη Πέμπτη 22/5 στις 18:00, στη Καμάρα, φοιτητικά σχήματα, συνελεύσεις, στέκια και καταλήψεις καλούν σε πορεία για την υπεράσπιση του στεκιού του Φυσικού και του πανεπιστημιακού ασύλου, με αφορμή τα τελευταία γεγονότα κρατικής καταστολής στους χώρους των δημόσιων πανεπιστημίων, αλλά και τις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται η δημόσια τριτοβάθμια παιδεία απο κράτος και κεφάλαιο.
Ακολουθούν αναλυτικά τα καλέσματα:
Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης Του Στεκιού Φυσικού:
Την Τρίτη μετά το Πάσχα εκκενώθηκε το στέκι Φυσικού ΑΠΘ από αστυνομικές δυνάμεις, σε συνεργασία με τις Πρυτανικές αρχές, με πρόσχημα την δημιουργία χώρου φιλοξενίας ατόμων με αναπηρία. Τις επόμενες ημέρες, ακολούθησαν δράσεις προπαγάνδισης και υπεράσπισης του χώρου μέσα και έξω από τις σχολές, μέχρι την ανακατάληψη του στεκιού στις 30/4. Την ίδια μέρα και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη συνέλευση υπεράσπισης του κατειλημμένου χώρου, αστυνομικές δυνάμεις κινητοποιήθηκαν και άρχισαν να περικυκλώνουν την ΣΘΕ. Ακολούθησε συγκέντρωση υπεράσπισης του ασύλου και αφού διαπιστώθηκε ότι τα μαθήματα διακόπηκαν με εντολή της ΕΛΑΣ, ξεκίνησαν συγκρούσεις στην πλατεία Χημείου, οι οποίες διήρκησαν ώρα. Μετά το τέλος των συγκρούσεων, η αστυνομική παρουσία παρέμεινε στο campus ενώ παράλληλα συνεργείο του ΑΠΘ γκρέμιζε την πρόσοψη του στεκιού, καταρρίπτοντας το αφήγημα για δημιουργία χώρου φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών. Όπως στην περίπτωση του Βιολογικού το 21′, η εκκένωση ενός στεκιού ακολουθείται και από ένα κατασκευασμένο δίπολο αξιοποίησης του χώρου από την πανεπιστημιακή κοινότητα, ενώ στην πραγματικότητα αποσκοπεί μονάχα στην αποστείρωση των πανεπιστημίων από χώρους ελεύθερης έκφρασης. Τα στέκια εντός των σχολών, αποτελούν χώρο συνάντησης ατόμων και ιδεών σε μια πανεπιστημιακή καθημερινότητα εντατικοποίησης, ατομικισμού και ανταγωνισμού ανάμεσα στα φοιτητικά υποκείμενα. Έναν χώρο οπού το κάθε άτομο μπορεί να υπάρχει με τους δικούς του όρους, με όρους συλλογικοποίησης και αλληλεγγύης οι οποίοι σπάνε την ασφυκτική καθημερινότητα.
ΑΠΘ ΓΑΔΘ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ
Από το πόσο εύκολα τα μαθήματα αναστέλλονται και οι σχολές εκκενώνονται, μέχρι τους ασφαλίτες της ΕΛΑΣ που έχουν μετατρέψει το φυλάκιο της πρυτανείας σε δικό τους στέκι, είναι ξεκάθαρη η σύνδεση της πρυτανείας με την ΕΛΑΣ. Πρυτάνεις και κοσμήτορες έχουν ανακηρυχθεί σε βασικούς μάρτυρες κατηγορίας σε κάθε δικαστήριο του τελευταίου διαστήματος, παρέχοντας από την πλευρά τους την πολιτική κάλυψη για την καταστολή εντός των πανεπιστημίων. Από τον Χατζηγεωργίου του ΕΜΠ, τον Παπαϊωάννου του ΑΠΘ, τον Φείδα και την Χαραλάμπους η εικόνα του νέου δημόσιου πανεπιστημίου είναι ξεκάθαρη. Το πανεπιστήμιο τώρα πια λειτουργεί ως μια πυραμίδα ανέλιξης, όπου χτίζονται πολιτικές καριέρες και περιουσίες στις πλάτες των φοιτητών. Πιο συγκεκριμένα, ο Φείδας, πριν από λίγες μέρες αποκαλύφθηκε ότι πέρα από «προθάλαμο» για την μεταφορά του σε κάποιο πολιτικό γραφείο της ΝΔ, εκμεταλλεύεται την θέση του για να πλουτίσει αυτός και η οικογένεια του. Καταχράται εδώ και χρόνια κρατικά κονδύλια, διορίζοντας συγγενικά του πρόσωπα σε ερευνητικά προγράμματα τα οποία δεν έχουν καμία συνάφεια με το αντικείμενο τους. Την ίδια στιγμή που το κράτος και οι πρυτάνεις κάνουν λόγο για κακοποιά στοιχεία και ανομία, τα ίδια τα πανεπιστήμια μέσα από πορίσματα καθηγητών και έρευνες σχετικές με το θέμα, ξεπλένουν την κρατική δολοφονία των Τεμπών. Δύο μόλις μήνες μετά τις μεγαλειώδεις πορείες για τα Τέμπη το κράτος(μαζί με όλους τους αρμόδιους Φορείς), όχι απλά συνεχίζει να συγκαλύπτει το κρατικό έγκλημα των Τεμπών, αλλά εκμεταλλευόμενο την μείωση των κοινωνικών αντιστάσεων, εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση προς όλες τις φωνές αντίστασης. Έτσι και στα πανεπιστήμια με αφορμή την σύνοδο των Πρυτάνεων, επαναφέρεται σε δημόσιο διάλογο το ζήτημα του face control, της χρήσης καμερών μέσα στα πανεπιστήμια, αλλά και πειθαρχικές διώξεις με αναστολή φοιτητικής ιδιότητας για οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση εντός των πανεπιστημίων.
ΤΟ ΑΠΘ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση τα τελευταία χρόνια, αποτελεί μέρος της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η οποία συμβάλλει στην γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας. Από την κατάργηση του ασύλου, μέχρι και την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων έχουν ψηφιστεί μία σειρά από αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια, πτυχές των οποίων επιχειρείται να εφαρμοστούν στο σήμερα. Τα πανεπιστήμια πάντα αποτελούσαν έναν χώρο ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων μεγαλύτερης ή μικρότερης κλίμακας ανάλογα την περίοδο και αυτή η συνθήκη είναι κάτι το οποία έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με την εν εξέλιξη καπιταλιστική αναδιάρθρωση που γίνεται. Νομοσχέδια όπως ο κχ 4777 και ο νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καθιστούν τα πανεπιστήμια μη προσβάσιμα για το καθένα εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς. Χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες, μέσω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής αποκλείονται ήδη από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όσοι και όσες καταφέρνουν να εισαχθούν σε σχολές, έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση και τον φόβο της διαγραφής να αιωρείται καθ’όλη την διάρκεια των σπουδών τους. Ενω ταυτόχρονα μέσω των διαγραφών, έρχεται και πλήρης αλλαγή του χαρακτήρα των σχολών κάθως το ν+2 φέρνει και αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο πλέον διαμορφώνεται ανάλογα με την έρευνα και και την συνεργασία με εταιρείες που κάνει το κάθε τμήμα. Έρευνες που πολλές φορές αξιοποιούνται από μπάτσους και στρατό, καθιστώντας τα πανεπιστήμια συνένοχους σε εγκλήματα που γίνονται όπως η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, και οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα από το ελληνικό κράτος. Μέσα στο πλαίσιο αυτών των αλλαγών, έρχονται και τα πειθαρχικά να λειτουργήσουν ως μέσο προληπτικής καταστολής, πειθαρχώντας τα υποκείμενα σε κάθε πτυχή της φοιτητικής τους ζωής. Το πανεπιστήμιο λειτουργεί ως μια δεξαμενή παραγωγής φθηνού και πειθήνιου εργατικού δυναμικού, πλήρως καταρτισμένου που να εναρμονίζεται με τις επιταγές του κεφαλαίου.
ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ
Το άσυλο αποτελεί ένα κεκτημένο το οποίο έχει κερδηθεί με αίμα και παραμένει επίδικο του κοινωνικού ανταγωνισμού. Το ΑΠΘ τοποθετημένο στην καρδιά της Θεσσαλονίκης βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο τόσο των πολιτικών όσο και των κοινωνικών εξελίξεων. Σε μια εποχή σφοδρών επιθέσεων στο δημόσιο χώρο από τα πάρκα και τις πλατείες μέχρι τις καταλήψεις, τα campus τα οποία βρίσκονται στο κέντρο του αστικού ιστού αποτελούν αγκάθι στα σχέδια του κράτους για αποστείρωση και εξευγενισμό της πόλης. Από τις συνελεύσεις, τις συζητήσεις και τις συναυλίες χωρίς είσοδο που πάνε κόντρα στην κατανάλωση που επιτάσσει η εποχή μέχρι και τις συγκρούσεις που έχουν ξεσπάσει μέσα από τα πανεπιστήμια, ο αγώνας για διατήρηση του ασύλου ως χώρος οικείος για εμάς και όχι για τις εταιρείες και τους μπάτσους είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Το στέκι φυσικού, στα 18 χρόνια ζωής του, συμμετείχε σε αυτόν τον αγώνα ΔΥΝΑΜΙΚΑ, από τις καθημερινές μάχες ενάντια στα κλειδώματα, τις αφαιρέσεις ρολών και τις συγκεντρώσεις υπεράσπισης του ασύλου σε κάθε αστυνομική εισβολή. Όσο το άσυλο, βρίσκεται ακόμη υπό διακύβευμα , και διεκδικείται καθημερινά, από την πολιτική δράση μέσα στις σχολές, την σύγκρουση, τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη, με κάθε μορφή εξουσίας, τοσο η ύπαρξη του στεκιού φυσικού θα παραμένει για εμάς αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση. Οι καταλήψεις αποτελούν κέντρα αγώνα, σημεία ανάσας σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ζωής που μας επιβάλλεται, σημεία συνάντησης, ζύμωσης και αντίστασης στη “κανονικότητά” τους και διαρρηγνύουν με τον πιο απτό τρόπο ό,τι μας καταπιέζει καθώς σε αυτές καλούμαστε να δημιουργήσουμε, να πράξουμε και να υπάρξουμε με τους δικούς μας όρους, πέραν των λογικών που ορίζονται από κράτος, αφεντικά και τη κοινωνία. Οι καταλήψεις λοιπόν, είναι οι άνθρωποί τους, οι συζητήσεις τους, οι συνελεύσεις, οι δράσεις, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη τους, οι καταλήψεις είναι όλα εμείς.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ 34ΧΡΟΝΟ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΤΟΥ ΕΜΠ, ΠΑΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ 7 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑ 7 ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΕΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΡΑΣΠΡΑΒΑ, ΕΞΩΣΤΡΕΦΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΚΝ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΑΠΘ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ
ΣΤΕΚΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΦΕΡΜΑ (Αυτοοργανωμένο σχήμα στο Μαθηματικό ΑΠΘ):
Την Τρίτη αμέσως μετά το Πάσχα και ενώ οι σχολές ήταν κλειστές, μπάτσοι με την συνεργασία των πρυτανικών αρχών εκκένωσαν το στέκι φυσικού ΑΠΘ. Αμέσως έβαλαν απ’ έξω μια πινακίδα “χώρος φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδων”, ξεκινώντας να αναπαράγουν το αφήγημα περί ανοιχτού και συμπεριληπτικού Πανεπιστημίου το οποίο νοιάζεται για τα αποκλεισμένα άτομα. Αφήγημα το οποίο δεν πείθει κανένα καθώς είναι ξεκάθαρος ο ρόλος του πανεπιστημίου το οποίο δεν χωράει τα αποκλεισμένα άτομα και δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να βελτίωση την προσβασιμότητα στο σύνολο του πανεπιστημίου. Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν μαζικές κινήσεις προπαγάνδισης και υπεράσπισης ενώ ακολούθησε ανακατάληψη του στεκιού. Ενώ στη ΣΘΕ πραγματοποιούνταν μαθήματα διμοιρίες των ματ εισέβαλαν στο άσυλο την ώρα όπου ο κόσμος πραγματοποιούσε συνέλευση. Αμέσως πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση υπερασπισης του ασύλου, ενώ προκλήθηκαν συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις όταν η ΕΛΑΣ έδωσε εντολή να αδειάσουν οι σχολές και να διακοπούν τα μαθήματα στο κτήριο.
Το γεγονός ότι η ΕΛΑΣ έχει τη δικαιοδοσία να παρεμβαίνει στην εκπαιδευτική λειτουργία μιας σχολής εγείρει ερωτήματα για τη σύνδεση μεταξύ αστυνομίας και πανεπιστημίου. Ήδη από φέτος παρατηρούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς οι εταιρίες φύλαξης του πανεπιστημίου να λειτουργούν ως μπάτσοι χαρτογραφώντας φοιτητές και μη και έχοντας μόνιμη επικοινωνία με την αστυνομία. Όλα αυτά με τις ευλογίες του πρύτανη Φείδα, ο οποίος ως πιστός συνεχιστής της παράδοσης ακολουθεί τα βήματα του Παπαϊωάννου. Πέρα από την αγάπη του για τους μπάτσους βέβαια ο συγκεκριμένος χρησιμοποιεί και το πανεπιστήμιο για να γεμίσει της τσέπες της οικογένειάς του καθώς διορίζει συγγενικά πρόσωπα σε θέσης άσχετες με το αντικείμενο τους.
Οι εκκενώσεις των στεκιων δείχνουν ξεκάθαρα τη καταστολή του κράτους που θέλει να επιβάλλει και στα πανεπιστήμια όπου είναι χώροι πολιτικοποίησης και κέντρο αγώνα , χώροι που μπορούμε να είμαστε ελεύθερα, να συλλογικοποιουμαστε ακόμη και να αποσυμπιεζομαστε για λίγο από τη πίεση της καθημερινότητας. Στο νέο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο το οποίο αποστειρωνεται όλο και περισσότερο τέτοιοι χώροι δεν έχουν καμία θέση καθώς αντιτίθενται στον στείρο ακαδημαϊσμό και την εξετομίκευση.
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση η οποία συντελείται τα τελευταία σαράντα χρόνια έχει οξυνθεί όλο και περισσότερο την τελευταία περίοδο. Από την κατάργηση του ασύλου και τον νόμο 4777 μέχρι το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση οξύνονται όλο και περισσότερο κάνοντας την ένα προνόμιο των λίγων. Ήδη μέσα από την ΕΒΕ χιλιάδες μαθήτριες αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση ενώ δεκάδες εκπαιδευτικοί διώκονται με πειθαρχικά επειδή αντιδρούν στην αξιολόγηση. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μετά την σύνοδο των πρυτάνεων επανήλθε στον δημόσιο λόγο η κουβέντα περί ελεγχόμενης πρόσβασης στις σχολές και face controls. Επίσης, επιχειρείται τι χτίσιμο ενός κλίματος τρομοκρατίας με την κυβέρνηση να απειλή με αναστολή φοιτητικής ιδιότητας(ένα μέτρο στα όρια του παραλογισμού) και τελικά με διαγραφή όποιον και οποία αντιστέκεται και παρεμβαίνει πολιτικά μέσα στις σχολές. Γιατί στην ουσία οι απειλές και το αφήγημα περί καταστροφής δημόσιας περιουσίας είναι μια προσταγή προς τους φοιτητές που αγωνίζονται να σταματήσουν να αντιδράνε. Βέβαια καταστροφή δημόσιας περιουσίας στην πραγματικότητα αποτελεί το να ταϊζεις όλη σου την οικογένεια με δημόσιο χρήμα αντί να πληρώνεις τους ερευνητές οι οποίοι βιώνουν εργασιακή εκμετάλλευση, όπως ο πρύτανης του ΑΠΘ. Οι απειλές με διαγραφές έρχονται λίγους μήνες πριν τις πρώτες εξαγγελίες για τις χιλιάδες διαγραφές φοιτητών ώστε να καταστείλουν προληπτικά τις μεγάλες αντιδράσεις που αυτό θα επιφέρει.
Από τις διώξεις του 34 φοιτητή και το αποτυχημένο επικοινωνιακό σόου τον ΜΜΕ για την διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέχρι τους διωκόμενους για την υπόθεση της νομικής της Αθήνας είναι ξεκάθαρο πως πραγματοποιείται ολομέτωπη επίθεση στους φοιτητικούς αγώνες και κάθε μορφή αντίστασης εντός των σχολών.
Τα πανεπιστήμια ανέκαθεν αποτελούσαν χώρο ελεύθερης έκφρασης και πυρήνα όλων των κοινωνικών αγώνων. Συγκεκριμένα το ΑΠΘ με την κεντρική θέση την οποία κατέχει στο κεντρο της πόλης αποτελεί επίκεντρο όλων των κοινωνικών εξελίξεων. Το κράτος αναγνωρίζει ακριβώς αυτή του την ιδιαιτερότητα γι’ αυτό προσπαθεί να οριοθετήσει όλες τις δραστηριότητες που συμβαίνουν εντός του. Από τα lockout σε πάρτυ και συναυλίες μέχρι τις ψηλές καγκελόπορτες γίνεται μια προσπάθεια να αποκοπούν απο την κοινωνία της πόλης.
Τα λοκ άουτ και οι απειλές για διαγραφές όμως δεν μπορούν να διαγράψουν από τη συλλογικοί μνήμη όλους τους αγώνες που έχουν δωθεί για το άσυλο, το οποίο έχει κερδηθεί με αίμα. Τα πανεπιστήμια αποτελούν κοιτίδα των αντιστάσεων και των συλλογικοποιήσεων, ενώ παράλληλα εντός αυτών δημιουργείται ένας νέος χώρος και χρόνος κόντρα στην αλλοτρίωση των εντατικών προγραμμάτων σπουδών και της εργασίας. Οι συνελευσεις, οι συζητήσεις, οι προβολές και κάθε μορφής πολιτική και πολιτιστική δράση είναι ένα ελάχιστο βήμα προς τη συλλογική και από τα κάτω διεκδίκηση όλων όσων μας έχουν στερήσει.
Όσο οι πρυτάνεις και το κράτος ονειρεύονται ένα πανεπιστήμιο με τεράστιες καγκελόπορτες όπου άσυλο θα έχουν μόνο οι καθηγητικές αυθαιρεσίες και οι απλήρωτες ερευνητικές εργατοώρες εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε ένα άσυλο διεκδικήσεων και ταξικών συγκρούσεων. Ένα άσυλο ελεύθερης έκφρασης το οποίο ακόμα βρίσκεται υπό διεκδίκηση. Τα στέκια και οι καταλήψεις εντός και εκτός των σχολών είναι τα σπίτια του αγώνα. Εκεί που διαμορφώνονται οι σχέσεις και τα όνειρα τόσο στα καλά όσο και στα άσχημα. Οι φοιτητικοί αγώνες δεν θα ποινικοποιηθούν γιατί είναι βαθιά ριζωμένοι στην κοινωνία, με τις συλλήψεις και τις εκκενώσεις να μην μπορούν να αγγίξουν ούτε στο ελάχιστο τις σχέσεις αλληλεγγύης που δομούνται εντός του ασύλου.
Όλοι και όλες στην πορεία υπεράσπισης του Στεκιού Φυσικού και του ασύλου, Πέμπτη 22/5 18:00 Καμάρα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΝ ΕΡΕΥΝΗΤΉ ΤΟΥ ΕΜΠ-ΠΑΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΏΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ-ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΑΠΕΙΛΕΣ ΔΙΑΓΡΑΦΩΝ
ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΜΠΆΤΣΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΑΠΘ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΊΑ, ΤΟΥΣ ΠΝΙΓΜΟΥΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
ΣΤΕΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Αυτοοργανωμένο Σχήμα ΜΠΟΥ:
Τα ξημερώματα της 22/4 – περίοδος διακοπών του Πάσχα- μπάτσοι σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές, εκκένωσαν το στέκι Φυσικού, με την πρόφαση ότι θέλουν να αξιοποιήσουν τον χώρο για ΑΜΕΑ και συνοδούς. Το επόμενο διάστημα αλληλέγγυα έκαναν αφισοκολλήσεις και μοιράσματα μέσα και έξω από το campus, με τους μπάτσους και τους ασφαλίτες να τους τραμπουκίζουν και να πραγματοποιούν εξακριβώσεις. Λίγες μέρες αργότερα, στις 30/4, πραγματοποιήθηκε ανακατάληψη του στεκιού από την ανοιχτή συνέλευση υπεράσπισης του στεκιού φυσικού και αλληλέγγυα. Την ίδια μέρα, οργανώθηκε η δεύτερη εκκένωση, μάλιστα με τη γνωστή πλέον τακτική, το γκρέμισμα μίας πρόσοψης (όπως και στο Στέκι Βιολογικού και στο χώρο πίσω από το χημικό την περίοδο που καταλήφθηκε). Οι πρυτανικές αρχές μετά από διαταγή της ΕΛ.ΑΣ. διέκοψε όλα τα μαθήματα και εκκένωσε τη ΣΘΕ και τις γύρω σχολές, προφανώς για να αποκρύψει το γκρέμισμα αλλά και τη βία των μπάτσων, κάτι που επίσης έχει γίνει πλέον τετριμμένο.
Ήδη από το 2006, έχει ξεκινήσει το σχέδιο της σταδιακής ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων και την αποστείρωση τους από κάθε φωνή που χρησιμοποιεί τη φοιτητική της ταυτότητα ως εργαλείο αντίστασης. Από την έμμεση ιδιωτικοποίηση, στα δίδακτρα μεταπτυχιακών προγραμμάτων, στην χρηματοδότηση ερευνών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του στρατού, σε νόμους που καταργούν το άσυλο, την παιδαγωγική επάρκεια, στα συνεχή κλειδώματα ενάντια σε πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες της πόλης, με αποκορύφωμα το νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη (2021) με πειθαρχικά, διαγραφές, πανεπιστημιακή αστυνομία. Ταυτόχρονα, αυξάνουν τους μπάτσους, τους βάζουν μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και στα κτίρια, συλλαμβάνουν, χτυπούν, καταστέλλουν και εξαντλούν κάθε μορφή αντίστασης στην υποτίμηση των ζωών μας.
Όμως, γιατί το κράτος κυνηγάει με τόση μανία τις καταλήψεις; Αυτό που έχουμε αντιληφθεί, κατά βάση συμμετέχοντας τα ίδια στις καταλήψεις του τμήματος μας και γενικότερα των σχολών μέσα στο campus, είναι πως μέσα από τη διαδικασία της κατάληψης φτιάχνουμε το χώρο και το χρόνο για να αλληλεπιδράσουμε με τους δικούς μας όρους. Μαθαίνουμε να δρούμε με πιο συλλογικό τρόπο, να παίρνουμε αποφάσεις εμείς τα ίδια για αυτά που θέλουμε να κάνουμε κι όχι κάποιος εκπρόσωπος συλλόγου αντί για μας, να στεκόμαστε αλληλέγγυα το ένα στο άλλο, να βρίσκουμε τρόπους ν’ αντιστεκόμαστε στο σύστημα του κέρδους, της εκμετάλλευσης και του ατομικού δρόμου μέσα και έξω από τη σχολή. Ακόμα, μέσα στις καταλήψεις προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα έξω από τη λογική του εμπορεύματος, όπου δεν έχει τίποτα αντίτιμο αλλά θα προσφέρει ο καθένας ό,τι θέλει. Έτσι θα διακινούνται ελεύθερα ιδέες, γνώσεις και ανησυχίες οποιουδήποτε είδους. Κι αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που επιμένουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το μέσο αγώνα, ψάχνοντας ταυτόχρονα κι άλλες πρακτικές που θα το εμπλουτίσουν.
Οι καταλήψεις είναι πνοές ελευθερίας μέσα στην αποπνικτική πόλη. Μέσα στα χρόνια έχουν υπάρξει κέντρα συνάντησης, κοινωνικοποίησης και αντίστασης, κόντρα στην αποστείρωση και εντατικοποίηση των σπουδών και των ζωών μας. Και αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο. Γι’ αυτό καμία κίνηση καταστολής δε μας φαίνεται τυχαία. Κράτος, κεφάλαιο, μπάτσοι, πρυτανικές αρχές και ΜΜΕ, συνεργάζονται τακτικά διαστρεβλώνοντας την εικόνα για αυτούς του χώρους που αν εμείς δεν τους καταλαμβάναμε θα μέναν αναξιοποίητοι ή θ’ αργούσαν σίγουρα να αξιοποιηθούν. Όμως το μόνο που κάνουν είναι να γκρεμίζουν τοίχους, να μας τρέχουν στα δικαστήρια και να μας απειλούν με διαγραφές και πειθαρχικά. Μέχρι εδώ όμως. Γιατί οι γειτονιές, όπως και το πανεπιστήμιο, μόνο όταν είναι γεμάτες κόσμο, πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, καταλήψεις, μουσική, προβολές, πορείες, συλλογικές κουζίνες και ό,τι μπορούμε να φανταστούμε, τότε είναι πραγματικά ζωντανές και κοινωνικά προσβάσιμες. Εμείς, λοιπόν, στεκόμαστε δίπλα σε όσες δομές αγώνα προσπαθούν να δημιουργήσουν ρωγμές στον ζόφο της καθημερινότητας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΡΑΣΠΑΒΑ, ΣΤΕΚΙ ΦΥΣΙΚΟΥ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, ΕΞΩΣΤΡΕΦΗ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΚΙΛΥΚΕΙΟ ΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΕΣ ΔΟΜΕΣ ΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
10-100 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ, ΣΤΕΚΙΑ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
Στέκι Φυσικού:
ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΤΕΚΙΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ
Την τρίτη 22/04 πραγματοποιείται εκκένωση του στεκιού φυσικού από αστυνομικές δυνάμεις με τη συνδρομή του πρύτανη του πανεπιστήμιου, αδειάζοντας τον χώρο από έπιπλα μέχρι και έντυπο υλικό. Ταυτόχρονα τοποθετούν την ταμπέλα ”Κέντρο φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών” παρουσιάζοντας το ως ένα εγχείρημα που θα φιλοξενεί τέτοιες ομάδες ατόμων αποφεύγοντας με βολικούς ελιγμούς το γεγονός ‘ότι το στέκι λόγω της χωροταξίας του δεν είναι κατάλληλος χώρος για άτομα με κινητικές δυσκολίες. Ακολουθούν παρεμβάσεις ενημέρωσης στην πόλη και στο campus, τις οποίες συνόδευσαν και εξακριβώσεις στοιχείων από μπάτσους με σκοπό την πλήρη παρακολούθηση των κινήσεων και την επιβολή της τρομοκράτησης στον αγώνα υπεράσπισης του στεκιού. Στη συνέχεια, γίνεται επανακατάληψη του στεκιού στις 30/04, όπου δεν αργεί να επέμβει η αστυνομία και τα ΜΑΤ και να γίνει αντανακλαστικά συγκέντρωση υπεράσπισης του ασύλου. Παράλληλα, δίνεται εντολή για εκκένωση της σθε και των γύρω σχολών και συντελούνται συγκρούσεις εντός του ασύλου. Από ότι φαίνεται πέρα από την εκκένωση είχαν και σκοπό την κατεδάφιση του εμπρόσθιου μέρος του στεκιού, σε συνεργασία με εργολαβία του ΑΠΘ, αφήνοντας το αφήγημα περί του χώρου φιλοξενίας να πέσει στο κενό.
Το στέκι φυσικό, ως κέντρο αγώνα και συσπείρωσης ιδεών αποτέλεσε για πολλά χρονιά μια πνοή στο πανεπιστήμιο και εντός της σθε μιας και έχει φιλοξενήσει πολλά κινήματα και έχει στεγάσει διάφορες συνελεύσεις από θεατρικές έως και σχήματα σχολών. Ως ένας χώρος που κατακτήθηκε με αγώνες φοιτητικών συλλόγων, και συνέχισε να συλλογικοποιεί κόσμο συνεχίζει να παραμένει σημείο αναφοράς αγώνων ενάντια στις απειλές που δέχονται στέκια πανεπιστημίων και καταλήψεις, και συνολικότερα στην αποστείρωση των σχολών. Τα πανεπιστήμια γενικά φαίνεται να οδεύουν σε μία λογική επιχείρησης και αποκόμισης του κέρδους, μέσω της εισχώρησης του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, δημιουργείται ένα πρόσφορο έδαφος για συνεργασίες με στρατιωτικές βιομηχανίες και την αστυνομία. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου που επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων τα δημόσια οφείλουν να γίνουν πιο ανταγωνιστικά και ως συνέπεια ό,τι αποκλίνει από την έρευνα και το κέρδος δεν έχει θέση σε αυτά. Μέσω της εν εξελίξει και ήδη πραγματώμενης εκπαιδευτική αναδιάρθρωσης προσπαθούν να ελέγξουν την ανθρωπογεωγραφία του πανεπιστημίου, εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς για την είσοδο σε αυτό ενώ όσοι τελικά τα καταφέρνουν έρχονται αντιμέτωποι με την εντατικοποίηση και τον φόβο διαγραφών και πειθαρχικών καθ’ όλη την διάρκεια των σπουδών τους. Ταυτόχρονα, δρομολογούν μία λογική επιτήρησης των χωρών του πανεπιστημίου με την ολοένα και αυξημένη παρουσία φυλάκων -των γνωστών ρουφιάνων της ΕΛΑΣ-, τοποθέτηση καμερών και συστημάτων ασφαλείας όπου αποσκοπεί αρχικά στην ιχνηλάτηση των ατόμων που έχουν μια πολιτική παρουσία στα πανεπιστήμια, συνεχίζει με τη δίωξή τους σε ποινικό βαθμό και δύναται να φτάσει μέχρι και στον αποκλεισμό από το δικαίωμα σε μία δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Τα στέκια και οι καταλήψεις είναι τα σπίτια του αγώνα, μιας και από έναν κοινό τόπο συλλογικοποιούμαστε και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας. Ενάντια στην υποτίμηση των ζωών και των σπουδών μας, ενάντια στην καταπάτηση του ασύλου, στην
αποστείρωση των πανεπιστημίων, εμείς θα χτίζουμε πάντα αναχώματα. Οι καταλήψεις και τα στέκια διαρρηγνύουν την καθημερινότητα και γίνονται ένας χώρος όπου βρισκόμαστε και συνυπάρχουμε πέραν των επιταγών του κεφαλαίου και του κράτους, αναπτύσσοντας μεταξύ μας σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας που δεν διαβρώνονται από εκκενώσεις και γκρεμίσματα. Όσο υπάρχουν οι ιδέες μας θα βρίσκουμε χώρους να τις στεγάζουμε γιατί τα όνειρα που κάνουμε στο στέκι φυσικού δεν μας αφήνουν να κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ
ΣΤΕΚΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ 34ΧΡΟΝΟ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΤΟΥ ΕΜΠ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ 7 ΔΙΩΚΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΡΑΣΠΡΑΒΑ, ΕΞΩΣΤΡΕΦΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΚΝ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΠΟΡΕΙΑ 22/05 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
Μαρμάγκα, Αντιπατριαρχική Ομάδα:
ΑΛΛΗΛΕΓΓΗ ΣΤΟ ΕΚΚΕΝΩΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΦΥΣΙΚΟΥ
Στις 22/4, λίγες μερες μετά το Πάσχα, η ΕΛ.ΑΣ. εκκενώνει το Στέκι Φυσικού, σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ. Το ευκαιριακό πρόσχημα που χρησιμοποιήθηκε αυτή τη φορά ήταν η μετατροπή του χώρου σε «κέντρο φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών». Απευθείας, εκκίνηθηκε ένας μικρός αγώνας δρόμου από τα ΜΜΕ τα οποία έσπευσαν να διασπείρουν ψευδείς πληροφορίες γύρω από την επανακατάληψη του στεκιού από μερίδα αντιεξουσιαστών, ώστε να ξεκινήσει ο χιλιοπαιγμένος διάλογος για ακόμη μια φορά γύρω από τις σκοτεινές αντιδημοκρατικές δυνάμεις που δρουν ανεξέλεγκτες εντός των λαμπρών ναών της Γνώσης. Συνάμα, ο πρύτανης Χαράλαμπος Φείδας δεν παρέλειψε να εκφράσει την “ευαισθησία” του για τα ανάπηρα άτομα (μάλιστα χαρακτηρίζοντάς τα “ευαίσθητη ομάδα” απανθρωποποιώντας τα), ενώ στο παρελθόν έχει γίνει μέχρι και κατάληψη στην πρυτανεία από ανάπηρα άτομα για να διεκδικήσουν την ορατότητα και την προσβασιμότητα τους μέσα στο ΑΠΘ.
Τις ημέρες που ακολούθησαν έγιναν δράσεις υπεράσπισης του στεκιού και συνολικά του ασύλου μέχρι την (πραγματική αυτή τη φορά) ανακατάληψη στις 30/4. Λίγη ώρα αφότου πραγματοποιήθηκε, εμφανίστηκαν αστυνομικές δυνάμεις που περικύκλωσαν το κτίριο της ΣΘΕ κι έδωσαν εντολή διακοπής της λειτουργίας του πανεπιστημίου, με την απάντηση να δίνεται με συγκρουσιακούς όρους στην πλατεία Χημείου και στα πέριξ. Με τη λήξη αυτής, οι μπάτσοι παρέμειναν παρόντες εντός του ασύλου για να εγκαθιδρύσουν την παρουσία τους, αλλά και για να διαφυλάξουν ταυτόχρονα το φιλάνθρωπο(!) έργο του συνεργείου, που γκρέμιζε την πρόσοψη του χώρου του Στεκιού του Φυσικού.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στο πόσο βαθιά ριζωμένος είναι ο μισαναπηρισμός κοινωνικά, πολιτικά και φυσικά κρατικά. Οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί χώροι είναι μη προσβάσιμοι (μικρές αμφιθεατρικές αίθουσες με πολλά σκαλάκια όπου αδυνατείς να ακούσεις τον διδάσκοντα και να δεις το διδακτικό υλικό είναι το δομικό μοντέλο που επικρατεί άλλωστε), ενώ η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι αδιάβατη και μη βιώσιμη, καθώς επικρατεί ένας σχεδιασμός με μικροσκοπικά και ημιδιαλυμένα πεζοδρόμια σε αρκετές περιοχές και τα ΜΜΜ είναι σχεδόν αδύνατον να χρησιμοποιηθούν από τα άτομα με διάφορες αναπηρίες χωρίς την αρωγή τρίτων. Μέσα από αυτά τα λιγοστά γεγονότα γίνεται καταφανής η ειρωνία και η υποκρίσια του ελληνικού κράτους και των αρχών του ΑΠΘ που εργαλείοποίησαν τα ανάπηρα άτομα, που οι ίδιοι αποκλείουν από την κοινωνία, για την εκκένωση ενός χώρου που αποτέλεσε στέγη για ποικίλους αγώνες ανά τα χρόνια.
Στην πραγματικότητα, το τέλος των ριζοσπαστικών εστιών που αποτελούν οι κατειλημμένοι χώροι που θέλουν να επιβάλουν θα σήμαινε την εξολόθρευση των κινημάτων. Κινημάτων ενάντια στο κράτος, στο κεφάλαιο και στην πατριαρχία. Τα πανεπιστήμια έχουν αποτελέσει και αποτελούν έναν χώρο όπου ο διαμοιρασμός ιδεών γίνεται με ευκολία λόγω της πολυάριθμης κοινότητας που αποτελούν, καθώς και της κεντρικής συνήθως τοποθεσίας τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση των τελευταίων δεκαετιών βάζει κωλύματα στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας για την εισαγωγή σε αυτά και που υπάρχουν σκέψεις για τη μετακίνηση τους εκτός του κέντρου της πόλης (για παράδειγμα η συζήτηση γύρω από τη μεταφορά του ΠΑΜΑΚ στο Ρύσιο) ώστε να αποκλείεται όλο και περισσότερο μερίδιο κόσμου.
Συμπληρωματικά, τα προγράμματα σπουδών σε διάφορες σχολές αλλάζουν και σχεδιάζονται γύρω από τις κρατικές και (μεγαλο)κεφαλαιϊκές ορέξεις. Στις σχολές θετικού και τεχνολογικού χαρακτήρα τα φοιτητά ωθούνται σε κατευθύνσεις που σχετίζονται με έρευνα που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία πολεμικών εξοπλισμών και την επιτήρηση πληθυσμών. Αντίστοιχα, στις θεωρητικές σχολές η εκπαίδευση γίνεται με σκοπό τη διαχείριση των πληθυσμών, την περαιτέρων ρίζωση της ελεύθερης οικονομίας και την υπεράσπιση της ελληνικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής ανά τα χρόνια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η εναντίωση σε αυτή την καθεστηκυία τάξη, έχει αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο για την ένταξη ριζοσπαστικοποιημένου κόσμου στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα.
Σε διάφορες χρονικές περιόδους η κρατική καταστολή εντείνεται και σε άλλες ξεθυμαίνει. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του ’73 στην Ελλάδα και του Μάη του ’68 στη Γαλλία παραμένουν βαθιά χαραγμένα στην συλλογική συνείδηση του υγιούς μέρους της κοινωνίας ως φωτεινός φάρος για αυτούς τους λόγους. Μας αποδεικνύουν πως χωρίς τη δημιουργία αντιστάσεων και ρήξης με ό,τι μας καταπιέζει και επιβάλει τους όρους υπάρξής μας τα πράγματα θα παραμείνουν ως έχουν. Την παρούσα χρονική περίοδο βλέπουμε το κράτος να επιτίθεται σε στέκια και καταλήψεις πανελλαδικά. Πρόσφατα εκκενώθηκαν η καταληψη Ρασπραβα και το αυτόνομο κυλικείο νομικής στην Αθήνα. Παράλληλα μπάτσοι εισβάλλουν σε σπίτια συντροφιών, όπως και τώρα με τους/ις διωκόμενους/ες στην Αθήνα που συλλήφθησαν με αφορμή την επίθεση που δέχθηκε η εκδήλωση “Ημέρες Καριέρας” που διοργάνωνε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κάποιες μέρες προηγούμενως και κρατούνταν στη ΓΑΔΑ για 5 μέρες. Η επίθεση που δέχεται το κίνημα ,οι καταληψιακοί χώροι και τα πανεπιστήμια δεν έρχονται ξέχωρα απο τις κρατικές στρατηγικές που μέλλονται και για άλλα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια. Βλέπουμε να ψηφίζονται βάρβαρα νομοσχέδια οπως αυτό του νέου ποινικού κώδικα και της εκπαιδευτικής αναδιαρθρωσης,να κυνηγούνται/καταστέλλονται παιδιά με το πρόσχημα της ανήλικης παραβατικότητας, αιμοδιψή αφεντικά να υπερεκμεταλλεύονται ντοπιους και μετανάστες ειδικά την τουριστική περίοδο που έπεται και τα εργατικά ατυχήματα να γίνονται καθημερινότητα. Το ελληνικό κράτος έχει άμεσα συμφέροντα απο τη καταδυνάστευση των ζωών . Έτσι αδιαφορεί ή συγκαλύπτει μαζικες δολοφονίες όπως αυτη στα Τέμπη ή των 600 μετανατριων στη Πύλο. Παράλληλα συμμετέχει στρατιωτικά και υλικά σε ενεργούς πολέμους και στη γενοκτονία που συντελείται αυτη τη στιγμή στη Παλαιστίνη.
Αντιλαμβανόμαστε ότι για την κρατική μηχανή θα αποτελούμε πάντα τροχοπέδη κι ότι οι ζωές μας για το κρατικοκαπιταλιστικό συστημα είναι ασήμαντες. Ό,τι εχουμε αποκτήσει οφείλεται στους ανυποχώρητους αγώνες και τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Το κίνημα αλληλεγγυης κι οι χώροι μας, είναι αναγκαίοι για το γκρέμισμα αυτού του αδηφάγου συστήματος που θελει να εξολοθρεύσει ό,τι αποτελεί απειλή για την κανονικότητα και τον ελληνικό εθνοκορμό, που είναι χτισμένος στα ματωμένα σύνορα,σε πνιγμούς μεταναστριών,σε πογκρόμ,σε διακρατικούς πολέμους,γενοκτονίες,κρατικές δολοφονίες σε ΑΤ και φυλακίσεις.Οι καταλήψεις και τα στέκια σε αυτό ακριβώς συντελούν. Αποτελουν ρωγμή στην κανονικότητα, χώρους έκφρασης και πολιτικοποίησης, ευρηματικότητας και φαντασίας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στον κρατικό λεβιάθαν και να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε αυτόν τον ασφυκτικό κόσμο που είναι χτισμένος στη μιζέρια την εξαθλίωση και το κέρδος.
Ανά τα χρονια το στέκι φυσικού έχει αφήσει το στίγμα του κι έχει συντελέσει στο χτίσιμο αυτών των σχέσεων αλληλεγγύης και κοινοτήτων αγωνα.Δε θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε σε κράτος και πρυτάνεις ότι ήμασταν και θα είμαστε εδώ να διεκδικούμε μαχητικά το άσυλο,τις καταλήψεις και συνάμα τους όρους υπαρξής μας,την ελευθερία μας και να δημιουργούμε τις συλλογικές μας χαρές. Γιατί ό,τι έχουμε ζήσει κι ονειρευτεί εντός αυτών των χώρων δε σβήνει με μια εκκένωση.
18 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΑ ΜΙΑ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ, ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΑΚΝ,ΡΑΣΠΡΑΒΑ, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 7 ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΠ (που δικάζονται στις 21/5) ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟΥ (2020)
Φάμπρικα Υφανέτ:
Γιατί λυσσάξανε με το ΑΠΘ και με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια; Γιατί φαγώθηκαν να γεμίσουν τον τόπο με μπάτσους και κάμερες;
Εδώ και μια δεκαετία περίπου, παρατηρούμε αφενός τις σπουδές να εντατικοποιούνται, τον ατομικισμό να οξύνεται και εμείς να καλούμαστε να γίνουμε όλο και πιο παραγωγικοί, με την απειλή της διαγραφής πάνω από τα κεφάλια μας. Αφετέρου, οι περιφράξεις πληθαίνουν, οι μη θεσμοθετημένες/δημόσιες χρήσεις του πανεπιστημίου απαγορεύονται και οι μπάτσοι εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στο campus. Τα παραπάνω είναι κομμάτια της συνολικότερης προσπάθειας που συντελείται ώστε κάθε πτυχή της ζωής μας να καθορίζεται από την εργασία και το εμπόρευμα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, το πανεπιστήμιο αρχίζει να προσομοιάζει όλο και πιο πολύ σε επιχείρηση, τόσο ως προς τις επενδύσεις ιδιωτικών εταιρειών, όσο και ως προς την παραγωγή ενός πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού.
Το πανεπιστήμιο όμως δεν είναι απλά ένας χώρος που μαθαίνουμε πως θα ζούμε για να δουλεύουμε. Μες τα χρόνια, έχει υπάρξει ένας ανοιχτός χώρος (για φοιτήτριες και μη) όπου μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά πέρα από την εργασία. Πάρτι στο αστεροσκοπείο, συνελεύσεις στο πολυτεχνείο, μπαρ, αράγματα στα γρασίδια, βαψιματικές στη θεολογική. Όλα αυτά, που πλέον φαίνεται να περισσεύουν σε ένα πανεπιστήμιο που πασχίζει να εξαφανίσει ό,τι δεν μεταφράζεται σε βιογραφικά και ECTS. Αλλά εμείς ξέρουμε πως όλα αυτά που φαντάζουν περιττά, είναι όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να ζήσουμε ή τέλος πάντων να φανταζόμαστε έστω και λίγο διαφορετικά τις ζωές μας. Όπως το να μιλήσουμε με τις φίλες μας ή να γνωρίσουμε κόσμο που μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες, να δούμε ταινίες από κινηματογραφικές ομάδες χωρίς να πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο, να κάνουμε συνελεύσεις και να πάρουμε καταλήψεις ώστε να μην περνάνε στο χαλαρό διάφοροι νόμοι που θέλουν να μας υποτιμήσουν όλο και περισσότερο, να αράζουμε πολύς κόσμος στην πλατεία χημείου όταν πληθαίνουν οι απαγορεύσεις σε μια πόλη που βρίσκεται σε καραντίνα. Στο ΑΠΘ υπήρξε η δυνατότητα να φανταστούμε έστω και λίγο διαφορετικά, τον χώρο και τον χρόνο, κι αυτό θα υπερασπιστούμε.
Θα υπερασπιστούμε, όλες αυτές τις κινήσεις που καταφέρνουν να μπλοκάρουν την ολοκληρωτική αναδιάρθρωση. Όλες αυτές που επιμένουν να στήνουν συναυλίες, εκδηλώσεις και αγώνες κόντρα στις απαγορεύσεις. Δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα τους, απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή που θέλει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου.
Υ.Γ. Τον Μάρτιο του 2024 μετά από εισβολή των μπάτσων στο Φυσικό του ΑΠΘ που τελούσε υπό κατάληψη του φοιτητικού συλλόγου, συνελήφθησαν 49 άτομα, μετά από μια δίμηνη περίοδο κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Στις 27 Μαΐου θα γίνει η δίκη. Δεν αφήνουμε κανένα μόνο του να αντιμετωπίσει ατομικά, αυτά που συλλογικά υπερασπιζόμαστε. Θα είμαστε εκεί.
Πέρα από τη δουλειά, υπάρχει και η ζωή
Αλληλεγγύη στο Στέκι Φυσικού
22/5 Διαδήλωση Καμάρα 18:00
27/5 Δικαστήρια
