Ανταπόκριση: Clandestina
Από τις 26 έως τις 28 Οκτωβρίου 2023 πραγματοποιήθηκε στη Μπολόνια η συνάντηση «Σπάζοντας τον Φραγμό» (Breaking the Barrier) του Transnational Social Strike. Σκοπός ήταν η δημιουργία ενός χώρου «που αρνείται τη λογική του πολέμου» και «μπορεί να χρησιμεύσει για την επεξεργασία συλλογικών στρατηγικών», «για τη διεύρυνση της πολιτικής μας φαντασίας και δύναμης» στη διεθνική τους διάσταση.
Συμμετείχαν 200 άτομα από περισσότερες από 20 γεωγραφίες. Η συνάντηση ξεκίνησε το απόγευμα της Παρασκευής 26 Οκτώβρη, με τη συζήτηση «Πόλεμος, έξαρση της δεξιάς, ρατσισμός, εκμετάλλευση: πού βρισκόμαστε;». Πέντε εισηγήσεις από διάφορες συλλογικότητες —για τον πόλεμο, την έξαρση της (ακρο)δεξιάς, τους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών, τους εργατικούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις για το κλίμα— έθεσαν το γενικό πλαίσιο της τριήμερης συνάντησης. Ακολούθησε κύκλος ενημερώσεων και τοποθετήσεις από διάφορες γεωγραφίες. Ξεχωρίσαμε τις τοποθετήσεις φεμινιστριών από τη Χιλή, καθώς και συνδικαλιστριών μεταναστριών από την Αφρική και τη Λατινική Αμερική που δουλεύουν σε διάφορες χώρες της Ε.Ε., αλλά και τον θερμό χαιρετισμό συνδικαλισμένων εργατριών από τη Γεωργία.
Υπήρχαν επίσης τοποθετήσεις που ανέδειξαν, εκτός από τον βομβαρδισμό της Γάζας και τον πόλεμο στην Ουκρανία, την πρόσφατη εθνοκάθαρση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, τη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Ροζάβα, τον πόλεμο μέσω του «ναρκω-κράτους» στην Τσιάπας αλλά και σε πολλές άλλες γεωγραφίες της Λατινικής Αμερικής.
Το πολιτικό φάσμα των συμμετεχόντων ήταν αρκετά ευρύ, από οργανώσεις της αριστεράς έως οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου (π.χ. από την ελληνική γεωγραφία υπήρχαν μέλη από τη συλλογικότητα Ανάρες αλλά και από την Αναμέτρηση). Ήταν σαφές πως οι συγκλίσεις των συλλογικοτήτων που οργάνωσαν τη συνάντηση ήταν πιο στενές, χωρίς να ανατρέπουν τον ανοιχτό χαρακτήρα του
τριήμερου.
Το πρωί του Σαββάτου 27 Οκτώβρη υπήρχαν τρεις παράλληλες συνελεύσεις: η μία για την οικολογία και οι άλλες δύο για την κοινωνική αναπαραγωγή: για τους αγώνες ενάντια στον ρατσισμό και για τους αγώνες ενάντια στην πατριαρχία. Η συζήτηση για τη δική μας «οικολογική μετάβαση» αναζήτησε τρόπους «να παλέψουμε για το κλίμα ως τάξη», κόντρα τόσο στην «πράσινη ανάπτυξη» όσο και στην καταστροφική για το περιβάλλον επέλαση του κεφαλαίου.
Η συζήτηση με θέμα τη ρατσιστική βία, τα σύνορα και την εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστριών ανέδειξε τη μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις περιοχές «υποδοχής» και την ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Ενώ εδώ προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε μαζικές σφαγές, βιομηχανία pushback, κατασκευής «διακινητών» και πογκρόμ, στις κεντρικές ευρωπαϊκές χώρες μιλάνε «απλά» για ρατσισμό και ενσωμάτωση… Ξεχωρίσαμε τις τοποθετήσεις αφρικανών μεταναστών που δραστηριοποιούνται στο ιταλικό Coordinamento Migranti αλλά και τη συνεισφορά από το AlarmPhone, το γαλλικό συνδικάτο Solidaires κ.ά. Υπήρχε συμμετοχή από το σωστικό σκάφος Louise Michel, ενώ από την ελληνική γεωγραφία έγινε ενημέρωση από τις συλλογικότητες Solidarity With Migrants (Αθήνα), Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στη Συνοριακή Βία και τα Pushback (Λέσβος) και Stop War On Migrants (Θεσσαλονίκη).
Η φεμινιστική συνέλευση ήταν μια αφορμή για άτομα και συλλογικότητες να ανταλλάξουν οργανωτικές εμπειρίες από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες: Τονίστηκε από πολλές η αντίληψη ότι η μεγάλη πορεία των γυναικών στις 8 Μάρτη είναι μια συμβολική ημερομηνία και ότι σημασία έχει η πολιτική διαδικασία που θα οδηγεί σε αυτήν. Ακούστηκαν πολλές φωνές που είτε περιέγραφαν εμπειρικά είτε ανέλυαν πολιτικά τη δομική σύνδεση του αποκλεισμού, της εκμετάλλευσης και της βίας που υφίστανται οι γυναίκες με τη φτώχεια και τη μετανάστευση. Εναντίωση στην πατριαρχία σημαίνει και εναντίωση στην ταξική ανισότητα, τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο ενάντια στις μετανάστριες.
Νωρίς το απόγευμα, με την παρουσία όλων των συμμετεχόντων/ουσών, πραγματοποιήθηκε η συζήτηση με θέμα «Το διεθνικό στοίχημα: κατασκευή νέων δυνατοτήτων για οργάνωση». Μέλος του Plan C (Λονδίνο) έκανε την εισαγωγή στη συζήτηση (εδώ το κείμενο στα αγγλικά). Στη συζήτηση που ακολούθησε αναδύθηκε μια διαφοροποίηση μεταξύ συντροφισσών και συντρόφων από την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και κάποιες ευρασιατικές χώρες (που ζητούσαν να κατατεθούν και να συμφωνηθούν άμεσα προτάσεις δράσεις) και συντροφισσών και συντρόφων από την Ευρώπη (που επεδίωκαν βαθύτερη ανάλυση και θεωρητική συζήτηση). Αναφέρθηκαν ως ημερομηνίες δράσης η εβδομάδα ενάντια στον μιλιταρισμό κι ενάντια σε όλους τους πολέμους (18-25 Νοέμβρη 2023), η 25 η Νοέμβρη (Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών) και η φεμινιστική απεργία της 8 Μάρτη. Μέλη της Rheinmetall Entwaffnen (Αφοπλίστε τη Rheinmetall – γερμανική βιομηχανία όπλων) ενημέρωσαν για τις δράσεις που προγραμματίζουν για την εβδομάδα που προηγείται του 22ου Berlin Security Conference (BSC) στις 29-30 Νοεμβρίου 2023. Υπήρχαν επίσης παρεμβάσεις από την Inicjatywa Pracownicza (IP – Πρωτοβουλία Εργαζομένων, Πολωνία), από τη γερμανική FAU αλλά και από την Interventionistische Linke κ.ά.
Το βράδυ του Σαββάτου 27 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε η συζήτηση που είχε οργανωθεί από τη Διαρκή Συνέλευση Ενάντια στον Πόλεμο (PAAW), με θέμα «Ενάντια στην κανονικοποίηση του πολέμου, για μια διεθνική πολιτική για την ειρήνη». Μέλος της PAWW και του Connessioni Precarie (Μπολόνια) έκανε την εισαγωγή στη συζήτηση (εδώ το κείμενο στα αγγλικά).
Οι πιο σημαντικές στιγμές της τριήμερης συνάντησης ήταν ίσως οι εισηγήσεις (μέσω διαδικτύου) που ακολούθησαν: του αρνητή στράτευσης Β. Γιάκοβλεφ από την Ουκρανία (έχει καταφύγει στο εξωτερικό), δύο αρνητών στράτευσης, ενός ισραηλινού και μίας ισραηλινής, μέλη του δικτύου Mesarvot που μας μίλησαν από το Ισραήλ περιμένοντας τη σύλληψή τους, του παλαιστίνιου Ίσα Άμρο (από τη Νεολαία Ενάντια στον Εποικισμό που μας μίλησε από τη Δυτική Όχθη… Τελευταίος μίλησε ακτιβιστής από το Χονγκ Κονγκ, για να περιγράψει πώς βιώνονται στην άλλη πλευρά του πλανήτη ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι βομβαρδισμοί στη Γάζα, αλλά και η νέα εστία έντασης που σταδιακά ετοιμάζεται στην Κίνα.
Issa Amro (Youth Against Settlement, Δυτική Όχθη)
Το πρωί της Κυριακής 28 Οκτώβρη έγινε η καταληκτική συνέλευση, που κατέληξε στο ακόλουθο κείμενο της Διαρκούς Συνέλευσης Ενάντια στον Πόλεμο:
Στην πλευρά των καταπιεσμένων: Η Γάζα, το Ισραήλ και η άρνηση της λογικής του πολέμου
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 28 Οκτωβρίου 2023
Permanent Assembly Against the War / Διαρκής Συνέλευση Ενάντια στον Πόλεμο
Από τις 7 Οκτωβρίου μας πιέζουν ξανά να πάρουμε θέση, να διαλέξουμε μεταξύ, από τη μία, της υποστήριξης του μακροχρόνιου συστήματος
εκμετάλλευσης και βίας της ισραηλινής κυβέρνησης ή, από την άλλη, της σφαγής που διέπραξε η Χαμάς στο όνομα της εθνικής απελευθέρωσης. Από τα media και από όλους τους θεσμούς που υποστηρίζουν τις ισραηλινές πολιτικές μας λένε ότι αν δεν αποδεχθούμε τη μαζική δολοφονία Παλαιστινίων τότε θέλουμε να καταστρέψουμε το Ισραήλ και τον εβραϊκό λαό. Η πολιτική του πολέμου έχει τις ρίζες της στη λογική των «δύο μέτρων και σταθμών», που έχουν καταστήσει φράσεις όπως εισβολή, δικαίωμα στην αυτοάμυνα και ανθρωπιστική επέμβαση πρακτικά άχρηστες. Η μία κατοχή –μας λένε– είναι κακή, η άλλη κατοχή είναι καλή. Η πολιτική του πολέμου βρίσκει πάντα μια
δικαιολογία. Εμείς πρέπει να αγωνιστούμε και να επιβάλουμε τη δική μας διεθνική πολιτική ειρήνης.
Απαιτούμε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί τώρα στη Γάζα. Υποστηρίζουμε και συμμετέχουμε σε διαδηλώσεις και δράσεις κατά της κατοχής και του απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη, για άμεση κατάπαυση του πυρός και ενάντια στη στρατιωτική μηχανή. Η σφαγή πρέπει να σταματήσει. Αλλά ξέρουμε ότι αυτό το κάλεσμα δεν είναι αρκετό για να διαταράξει τη λογική του πολέμου. Η ειρήνη που θέλουμε δεν είναι το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ του ενός πολέμου και του άλλου.
Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, και τώρα με τον πόλεμο που μαίνεται στην Παλαιστίνη, έχουμε δει πώς οι κυβερνήσεις διαλέγουν πλευρά με βάση γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις ζωές ανδρών, γυναικών, παιδιών και ατόμων LGBTQIA*. Βλέπουμε ότι αυτοί που υποστηρίζουν τον πόλεμο είναι οι ίδιοι που επιτίθενται στις μετανάστριες και στους μετανάστες και θέλουν να ενισχύσουν το συνοριακό καθεστώς και τη βία. Βλέπουμε ότι αυτοί που απειλούν με κλιμάκωση είναι οι ίδιοι που θέλουν τις γυναίκες να παραμείνουν σε υποδεέστερη θέση. Βλέπουμε ότι αυτοί που υποστηρίζουν τον πόλεμο είναι αυτοί που μας ζητούν να δουλέψουμε περισσότερο για χάρη της πολεμικής προσπάθειας. Γενναία στάση απέναντι σε αυτήν την κατάσταση είναι να αρνείσαι τα διλήμματα που σου θέτει η λογική του πολέμου. Είναι επίσης να αναγνωρίσουμε ότι στον τρέχοντα πόλεμο στη Γάζα οι δύο «πλευρές» δεν είναι ίδιες, ούτε ομοιογενείς: οι Παλαιστίνιοι είναι εκτοπισμένοι, διχασμένοι και κατεχόμενοι. Άραβες πολίτες του Ισραήλ, είτε μουσουλμάνοι είτε χριστιανοί, και οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη αναγκάζονται να καταπιούν την αγανάκτησή τους, αλλιώς κινδυνεύουν να απολυθούν, να τους ασκηθεί βία ή να τους σκοτώσουν. Το Ισραήλ είναι κι αυτό πιο διχασμένο απ’ όσο φαίνεται: Εβραίες/οι πολίτες στο Ισραήλ αρνούνται τη στρατιωτική θητεία και καταδικάζουν τον πόλεμο, ενώ άλλες/οι βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τις ενέργειες του Νετανιάχου και για να απαιτήσουν τον τερματισμό των επιθέσεων στη Γάζα, μαζί με πολλές εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Η λογική του πολέμου διαγράφει τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τους εσωτερικούς αγώνες που γίνονταν στο Ισραήλ και στη Γάζα, ενάντια στη δικαστική μεταρρύθμιση του Νετανιάχου και κατά της Χαμάς, καθώς και ενάντια σε κάθε σχέδιο θρησκευτικού φονταμενταλισμού.
Το να αρνηθούμε τα υπάρχοντα μέτωπα δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε να πάρουμε θέση, αλλά ότι αρνούμαστε να το πράξουμε στη βάση των
διλημμάτων που μας επιβάλλονται. Δεν πέφτουμε θύματα των εύκολων διαιρέσεων που μας ωθούν στο πλευρό του Ισραήλ ή της Χαμάς, με τον Ζελένσκι ή με τον Πούτιν, με τη Δύση ή τους υπόλοιπους, γιατί αυτοί οι διαχωρισμοί υπάρχουν μόνο στα κεφάλια των κυβερνήσεών μας και επιβάλλονται από αυτές. Η άρνηση των υφιστάμενων μετώπων σημαίνει προσπάθεια να ανοίξουμε χώρους για την πολιτική μας, μια πολιτική διεθνικών κοινωνικών κινημάτων που δεν συνθλίβονται από το γεωπολιτικό φαντασιακό των κρατών, των εθνών, των εθνοτήτων ή των θρησκειών. Δεν δεχόμαστε ότι το να πολεμάς ενάντια στην αδικία και την καταπίεση σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχτούμε άλλες αδικίες και καταπιέσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση όσο συνεχίζεται ο πόλεμος, η βία κατά των γυναικών, ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση.
Αντιστεκόμαστε στον πόλεμο και επιδιώκουμε μια διεθνική πολιτική ειρήνης που να σπάει τους φραγμούς και τα σύνορα που χτίζει αυτός ο πόλεμος. Η διακρατική πολιτική για την ειρήνη δεν είναι ούτε ειρήνευση ούτε απλώς πασιφισμός. Θέλουμε να εργαστούμε για μια προοπτική που να μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια πολιτική επικοινωνία σε όλα τα μέτωπα, να οργανωθούμε ξεκινώντας από διαθεματικούς κοινωνικούς αγώνες μετατρέποντας την αντίθεση στον πόλεμο σε κάτι περισσότερο από ένα ρεύμα απόψεων και ιδεών. Αναγνωρίζουμε τις ατομικές και συλλογικές αρνήσεις του πολέμου που λαμβάνουν χώρα γύρω μας και παντού. Η άρνησή μας στη λογική του πολέμου είναι αυτή που μας επιτρέπει να αποφασίσουμε πώς διαλέγουμε πλευρά. Παίρνουμε το μέρος των καταπιεσμένων, εκείνων
που παλεύουν ενάντια στον θάνατο, την καταπίεση και την εξαθλίωση που παράγει ο πόλεμος. Όσα συμβαίνουν μετά τις 7 Οκτωβρίου καθιστούν πιο δύσκολο το να συνεχίσουμε τους αγώνες μας, στη Γάζα, στο Ισραήλ, αλλά και σε όλα τα πεδία. Στον απόηχο της επίθεσης, η μαζική σφαγή του Ισραήλ κατά της Γάζας, μαζί με τη συνέχιση του εξαναγκαστικού εκτοπισμού των Παλαιστινίων, έχουν πολλαπλασιάσει τις πηγές οδύνης και οργής. Ενώ αυτό συνεπάγεται ένα απαράδεκτο ανθρώπινο τίμημα στην περιοχή και απειλεί με περαιτέρω επέκταση των στρατιωτικών αντιπαραθέσεων, τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου καθιστούν αόρατους και απειλούν τους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών, των γυναικών, των κουήρ και των εργαζομένων, οι οποίοι ωστόσο συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα.
Αρνούμαστε την κανονικοποίηση του πολέμου και θέλουμε να μπει τώρα τέλος στις δολοφονίες και τις καταστροφές στη Γάζα, καθώς και στην Ουκρανία. Αγωνιζόμαστε για μια διεθνική πολιτική ειρήνης ενάντια στο ρατσισμό, τη βία και την εκμετάλλευση και επιτιθέμενες/οι στις ρίζες της πατριαρχικής βίας, της εκμετάλλευσης και του ρατσισμού, διασχίζουμε τα μέτωπα που μας επιβάλλονται. Ως ακτιβίστριες και ακτιβιστές της Διαρκούς Συνέλευσης Ενάντια στον Πόλεμο της Transnational Social Strike Platform, αναλαμβάνουμε τη συλλογική δέσμευση να το κάνουμε αυτό σε όλους τους τοπικούς μας αγώνες –για την αύξηση των μισθών, για την κλιματική δικαιοσύνη, σε φεμινιστικές και μεταναστευτικές κινητοποιήσεις , στις δράσεις κατά του μιλιταρισμού και του καθεστώτος των συνόρων– και σε όλες τις
διεθνικές πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετέχουμε, όπως οι κινητοποιήσεις της 25ης Νοέμβρη ενάντια στην πατριαρχική βία και για τη φεμινιστική απεργία της 8ης Μάρτη. Το να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να ενισχύσουμε την πολιτική επικοινωνία και οργάνωση, αυτά είναι τα εργαλεία μας για να πολεμήσουμε τον πόλεμο και να καθορίσουμε τι είδους μέλλον διεκδικούμε και πώς θέλουμε να το οικοδομήσουμε: αυτή είναι η δική μας διεθνική πολιτική για την ειρήνη.
