Ενώσεις εργοδοτών λειτουργούν απρόσκοπτα, διοργανώνοντας πληθώρα από φεστιβάλ, εκθέσεις και παζάρια. Προασπίζουν τα συμφέροντα τους, συνομιλώντας και συνδιαμορφώνοντας με την εκάστοτε κυβέρνηση τις συνθήκες λειτουργίας τους. Το είδαμε την περίοδο των μνημονίων με τις αλλαγές στο καθεστώς για την ενιαία τιμή διάθεσης των βιβλίων, το είδαμε και την περίοδο της καραντίνας που με τις ειδικές ρυθμίσεις και το ευνοϊκό καθεστώς λειτουργίας τους μεγιστοποίησαν τα κέρδη τους. Σε αυτό το πλαίσιο, το βιβλίο είναι πνευματικό, πολύτιμο αγαθό και η υπεράσπιση της αγοράς του κοινωνική επιταγή. Οι εργαζόμενοι στο βιβλίο, αντίθετα, είμαστε αναλώσιμοι και η υπεράσπιση της αγοράς εργασίας και των εργατικών κεκτημένων βραχνάς για την απανταχού εργοδοσία.
Οι δικές μας εργατικές ενώσεις αποδυναμώνονται και απαξιώνονται θεσμικά με μνημονιακές ρυθμίσεις αρχικά και στην συνέχεια από τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Την ίδια στιγμή, εργοδοτικοί φορείς που κατά τα άλλα ανθούν και λειτουργούν κανονικά όταν προκειται να στηθεί ένα παζάρι, δήλωναν στο παρελθόν αναρμόδιοι να συναντηθούν με τους εργαζόμενους. Τους ίδιους εργαζόμενους που μερικές ημέρες μετά τους απασχολούσαν 12ώρα για να “βγει” η δουλειά, καθώς βασικά κενά σε προσωπικό καλύπτονται με συμβάσεις μερικών μηνών από τα προγραμματα της ΔΥΠΑ και εξευτελιστικούς μισθούς προκειμένου να αυξήσουν κι άλλο τα κερδη τους. Ακόμα και αν βγαίνει η δουλειά όμως, ο μήνας μας δεν βγαίνει. Όταν φυσικά προσπαθούμε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, οι εργοδότες που μέχρι πριν λίγο αγόρευαν για “ελεύθερη διακίνιση πνευματικών αγαθών” και την “ανταλλαγή ιδεών’ ή τον “επικοδομιτικό διάλογο” μας γυρνάνε την πλάτη. Το βιβλίο έχει βάρος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά στα χέρια του βιβλιοϋπάλληλου ξαφνικά το χάνει. Βιβλία που για τον αναγνώστη θα μπουν σε 3 και 4 τσάντες, για την εργαζόμενη που θα τα κουβαλήσει δεν γεμίζουν ούτε μία κούτα, για να γίνει οικονομία στο χαρτί. Αποστολές τόνων ξεφορτώνονται από έναν οδηγό σε καθημερινή βάση, ακόμα και τις ημέρες αυτές με τον επιπλέον φόρτο της περιόδου. Η μεταφορά βιβλίων και χαρτιού είναι από μόνη της βαριά και το έχουν διαπιστώσει όσοι έχουν μία βιβλίοθήκη που έχει χρειαστεί να την μετακινήσουν. Φυσικά επίσης για τον εργαζόμενο στην πώληση είναι αυτονόητο ότι γνωρίζει και μπορεί να “σηκώσει” το πνευματικό βάρος των βιβλίων, πάντα όμως ως ανειδίκευτος εργάτης, χωρίς καμμία αναγνώριση της εξειδικευμένης γνώσης πάνω σε αυτό που αναγνωρίζεται σε άλλες συνθήκες ως πολύτιμο πνευματικό αγαθό. Αναφορά στην εμπειρία και τις γνώσεις των υπαλλήλων του κλάδου βλέπουμε μόνο στις αναρτήσεις εργοδοτών στα μέσα κοιωνικής δικτύωσης αλλά απουσιάζει συστηματικά από τις αποδείξεις μισθοδοσίας μας.
Η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των όρων και συνθηκών της εργασίας μας είναι πιο έντονη από ποτέ. Οι τιμές καλπάζουν, οι μισθοί και οι υπομονή μας εξαντλούνται πολύ πριν τελειώσει ο μήνας. Η απάντηση της κυβέρνησης και των περισσότερων εργοδοτών είναι απλά “δουλέψτε παραπάνω, γκρινιάξτε λιγότερο”. Θεσμοθετούν 13ώρα και 6ήμερα και αυξάνουν τα όρια υπερεργασίας ενώ ποινικοποιούν τις αντιστάσεις στοχοποιώντας τα σωματεία. Η μόνη απάντηση μας είναι η οργάνωσή μας μαζικά στα Σωματεία. Εκεί που οι εργαζόμενοι μπορούμε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο, να συζητήσουμε για τα προβλήματά μας και να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Βλέπουμε τις πρώτες κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις να υπογράφονται ενώ και στον δικό μας κλάδο υπάρχει συμφωνία μεταξύ του Βιβλιοπωλείου Πολιτεία και του Επιχειρησιακού Σωματείου για την υπογραφή Επιχειρησιακής Σύμβασης Εργασίας.
-Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με ριζικές αυξήσεις. Να καλυφθούν οι περικοπές, ακρίβεια και αυξήσεις φόρων
-Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου. Όχι δουλειά την Κυριακή. Όχι στην ελαστικοποίηση των εργάσιμων ωρών
-Κανείς μόνος του απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Οργανωνόμαστε στο σωματείο μας και παλεύουμε συλλογικά.