Το βράδυ της Πέμπτης 21 Νοεμβρίου στην Πανεπιστημιούπολη Πατρών, οι αυτόνομοι εθνικιστές της Πάτρας προέβησαν σε «ενημερωτική δράση» με ρατσιστικά, εθνικιστικά και χιτλερικά σύμβολα (σβάστικες, στοχάδια) σε τοίχους αλλά και σε πανό του Φ.Σ. Βιολογικού σχετικό με την φοιτητική μέριμνα και τον αγώνα υπεράσπισης των ταξικών μας συμφερόντων εντός των σχολών. Το βράδυ της επόμενης μέρας πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από το Ελευθεριακό Σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών στον χώρο της Πανεπιστημιούπολης, με σβήσιμο των φασιστικών συμβόλων/ συνθημάτων. Επίσης, τον τελευταίο καιρό βλέπουμε μια προσπάθεια από νέες ομάδες φασιστών να δημιουργούν κλίμα εθνικισμού, αναπαράγοντας εθνικιστικά ιδεολογήματα στους τοίχους της γειτονιάς της Αγυιάς, η οποία δεν μπορεί να μας σταθεί αδιάφορη και ασύνδετη με το συγκεκριμένο γεγονός.Η συνεχής διεκδίκηση χώρου μέσα στο δημόσιο πεδίο από τους φασίστες, αλλά και η επανεμφάνιση μιας σειράς άλλων φασιστικών – νεοναζιστικών μορφωμάτων, κάνουν ξεκάθαρο πως υπάρχει ανάγκη διαρκούς επαγρύπνησης του αντιφασιστικού κινήματος. Να μην αφήσουμε σπιθαμή γης στους φασίστες σε γειτονιές, σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας , αλλά και στις συνειδήσεις.
Καλούμε σε συγκέντρωση/μικροφωνική την Τρίτη 26.11 στις 12:00 στην Εστία του Πανεπιστημίου Πατρών.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ
Στον απόηχο της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων – όπου για την σωτηρία των τραπεζών χρησιμοποιήθηκαν πρακτικές αφαίμαξης της κοινωνικής βάσης – ο φιλελευθερισμός συνεχίζει να καταρρίπτει τις συλλογικές διεκδικήσεις, προτάσσοντας τον ατομικισμό και ξεριζώνοντας τις κεκτημένες κοινωνικές αξίες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένες. Η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους – κέρδους, έχει οδηγήσει σε μια σειρά επιθέσεων κατά της εργατικής – και όχι μόνο – τάξης. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής καταδεικνύεται από τις κρατικές/καπιταλιστικές δολοφονίες όπως αυτές των 57 νεκρών στα Τέμπη, των τουλάχιστον 550 νεκρών μεταναστ(ρι)ών στο ναυάγιο της Πύλου και των αμέτρητων δολοφονημένων στα σύνορα,των αντιεργατικών νομοσχεδίων που οδηγούν σε καθημερινά θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα,των χιλιάδες νεκρών από την περίοδο της πανδημίας που συνεχώς αυξάνουν λόγω της υποβάθμισης της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης,της υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και των ρατσιστικών και ομοφοβικών δολοφονιών. Οι φασιστικές ρητορικές που κατά την διάρκεια των μνημονίων εκφράζονταν κυρίως από συγκεκριμένες φασιστικές ομάδες όπως η Χ.Α., πλέον διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία από κυβερνητικούς εκπρόσωπους και θεσμούς που προωθούν μια απολυταρχική και «αντιανθρωπιστική» αντίληψη. Επομένως, οι ρητορικές αυτές διεισδύουν στον κοινωνικό ιστό μέσω θεσμικών οδών, ενισχύοντας και κανονικοποιώντας την ηθική και αξιακή κατάπτωση της σημερινής πραγματικότητας.
Σε μία τέτοια συνθήκη, οι μπάτσοι πρωτοστατούν στις ρατσιστικές δολοφονίες αφού αποτελούν τα εκτελεστικά τσιράκια του κράτους. Στις 21 Σεπτεμβρίου βασανίζεται και δολοφονείται βάναυσα ο μετανάστης Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα. Ένα περιστατικό κρατικής ρατσιστικής βίας που έρχεται να προστεθεί στην μακριά λίστα των ρατσιστικών δολοφονιών της ΕΛΑΣ – ενός σώματος βαθύτατα εμβαπτισμένου σε φασιστικές ρητορικές και συνδεδεμένου από περιστατικά βασανισμών, βιασμών και άλλων δολοφονιών, μέχρι και με κυκλώματα trafficking και ναρκωτικών. Άλλωστε, η αντιμετώπιση των μεταναστ(ρι)ών από το ελληνικό κράτος είναι δομική απόφαση και έχει διττή φύση. Από τη μια, το μεταναστευτικό υποκείμενο αποτελεί φτηνό εργατικό δυναμικό για την εγχώρια παραγωγή – που πρέπει όμως να παραμένει υποβαθμισμένο (χωρίς χαρτιά, πολιτογράφηση κλπ) για να παραμένει «οικονομικά προσιτό». Από την άλλη, αποτελεί τον εξωτερικό εχθρό του έθνους, τονώνοντας την εθνική ενότητα και αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από την ταξική πάλη και την εκμετάλλευση που υφίσταται από το κράτος και τον καπιταλισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πολιτική της Ε.Ε. για τις μεταναστευτικές ροές που ανοιχτά προωθεί τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα pushbacks, ενώ παράλληλα όταν υπάρχει έλλειψη φτηνού εργατικού δυναμικού παραχωρεί άδειες εργασίας. Πέρα από αυτό, η τάση του ελληνικού κράτους προς ένα ολοκληρωτικό μοντέλο διαχείρισης, παρέχει πλήρη συγκάλυψη των εν λόγω εγκλημάτων, δίνοντας πρακτικά το «ελεύθερο» στους μπάτσους να δρουν ελεύθεροι.
Το ολοκληρωτικό κρατικό μοντέλο διαχείρισης, έχει οδηγήσει σε ένα κράτος και μια οικονομία ρυθμιστή των πάντων. Τα πρόσφατα παραδείγματα των κρατικών και καπιταλιστικών εγκλημάτων των υποκλοπών, των Τεμπών, της Πύλου,της διαχείρισης της πανδημίας,της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης και των εργατικών ατυχημάτων, έχουν δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα όπου η συνεχής υπονόμευση της ανθρώπινης ζωής αποτελεί τη μόνη σταθερά. Επιπροσθέτως, ο επιβαλλόμενος ταξικός χαρακτήρας της πραγματικότητας αυτής οδηγεί στην πλήρη απαξίωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Η κοινωνική βάση αδυνατεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης-λόγω ακρίβειας- να καλύψει απαραίτητα ιατρικά έξοδα- λόγω της κατάρευσης των δημόσιων νοσοκομείων – να εισαχθεί στα δημόσια και “δωρεάν” πανεπιστήμια-λόγω των ταξικών φραγμών- με αποτέλεσμα οι από τα κάτω να βρίσκονται υπό των ορίων της αξιοπρεπής διαβίωσης. Οπότε, σε ένα σύστημα διακυβέρνησης και οργάνωσης της κοινωνίας όπου υπάρχει ολοκληρωτική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, ο αντιανθρωπιστικός χαρακτήρας είναι κυρίαρχος ενώ κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο και κάποιες λιγότερο.
Αυτή η ηθική κατάπτωση του καπιταλισμού – που ενέχει και το κράτος όντας βασικός ρυθμιστής της κίνησης του κεφαλαίου – δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Η «οικονομίστικη»/»κεφαλαιοκρατική» προσέγγιση της πραγματικότητας (δηλαδή με κριτήριο το κόστος – κέρδος) οδηγεί αναπόφευκτα σε μια βαθιά υποβάθμιση της αξίας της ανθρώπινης ζωή, αλλά και της ζωής εν γένει (λόγου χάρη η αντιμετώπιση της φύσης και του περιβάλλοντος από το κεφάλαιο). Δεν πρόκειται για μια απλή αξιακή κρίση, αλλά για έναν δομικό ξεριζωμό των κεκτημένων και δεδομένων αξιών.Για παράδειγμα η ζωές των κρατουμένων, και κατά συνέπεια η σημασία της ανθρώπινης ζωής, ευτελίζονται μέσω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και των ρατσιστικών επιθέσεων.Η “αυτοκτονία” του 29χρονου από το Μπαγκλαντές μέσα στο Α.Τ Ομόνοιας στη 1 Οκτώβρη 24, δέκα μέρες μετά την δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, επιβεβαιώνει δυστυχώς αυτή την συνθήκη. Το κράτος από τη μεριά του, προσπαθεί να διατηρεί την ομαλή ροή του κεφαλαίου διαμέσου της εθνικής ενότητας. Δεν είναι εξάλλου λίγες οι φορές όπου κατά την διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας υπήρξαν απολυταρχικά, δικτατορικά, ναζιστικά και φασιστικά κράτη, όπου ο εθνικιστικός χαρακτήρας ικανοποιούσε τις ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ απέστρεφε την κοινή γνώμη από τους πραγματικούς δυνάστες της – το κράτος και το κεφάλαιο.
Στα κράτη του σήμερα, όπου οι κοινωνικές αντιστάσεις έχουν εξαλειφθεί και η κοινωνία έχει απογυμνωθεί από την συλλογική και ταξική συνείδηση, ο φιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις επέλασης του κεφαλαίου. Η απειλή της φασιστικής οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας δεν είναι τόσο άμεση – αν και πάντα θα παραμονεύει, καθώς το υπάρχον σύστημα εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού. Παρόλα αυτά, ο εκφασισμός της κοινωνίας παραμένει και ξεπροβάλει μέσα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι κανιβαλιστικές συμπεριφορές που αναδύονται καθημερινά, επιβεβαιώνουν πως πολλοί και πολλές θα πατήσουν επί πτωμάτων για να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Μέσα σ’ αυτόν τον αλληλοφαγωμό, οι λαγοί και τα τσιράκια του κράτους μέσω των ΜΜΕ εκφράζουν ρητορικές μίσους, κανονικοποιώντας την πραγματικότητα αυτή και ελέγχοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Οι συνεχείς επιθέσεις σε άτομα ΛΟΑΤΚΙ, σε θηλυκότητες, σε μετανάστ(ρι)ες και πληθυσμιακές μειονότητες (πχ Ρομά) και σε κοινωνικούς(-ες) αγωνιστ(ρι)ές επιβεβαιώνουν την κανονικοποίηση της βίας και του θανάτου. Συνεπώς, είναι εμφανής η παρείσφρηση των κανιβαλικών ρητορικών στον κοινωνικό ιστό, με τους τρόπους εκδήλωσης της βιαιότητας των παιδικών ηλικιών να αποτελεί δείκτη της αξιακής και κοινωνικής κρίσης.
Αναδεικνύεται ότι ο φασισμός έχει πολλά και διαφορετικά προσωπεία. Ένα από αυτά που ριζώνει στην κοινωνία είναι αυτό του κοινωνικού εκφασισμού και συνιστά έναν βασικό πυλώνα επίθεση στους από τα κάτω από το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι μια επίθεση που στοχεύει στη εξάλειψη της συλλογικής και ταξικής συνείδησης, του διαφορετικού, των αγωνιζόμενων και οραματιζόμενων υποκειμένων. Είναι η κανονικοποίησης της απαξίωσης της ζωής προς μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, όπου ρυθμιστής των πάντων είναι ο καπιταλισμός και το εκάστοτε κράτος. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μετατόπιση του κράτους στον ολοκληρωτισμό.
Κόντρα στην νέα τάξη πραγμάτων, ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να στήσει ένα μεγάλο ανάχωμα. Οφείλει να περιορίσει – αν όχι να εκμηδενίσει – τον φασιστικό λόγο και ρητορικές με μαχητικούς όρους, μην αφήνοντας ανυπεράσπιστο κανέναν χώρο παρέμβασης στα φασιστοειδή αποβράσματα. Οφείλει, όμως, να δημιουργήσει και μια πλατιά κοινωνική βάση όπου οι αντιφασιστικές απόψεις ενάντια στον εκφασισμό και ολοκληρωτισμό της κοινωνίας να είναι κυρίαρχες. Χρειάζεται ένας πλατύς κοινωνικός αγώνας με σταθερή και στοχευμένη παρέμβαση σε κάθε χώρα, πόλη και γειτονιά μιας και ο κοινωνικός εκφασισμός δεν έχει υλική/σωματική διάσταση. Αντιθέτως, διοχετεύεται κάθετα στην κοινωνία από την κυρίαρχη τάξη του κράτους και του κεφαλαίου, διαπερνώντας και μολύνοντας όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ακόμη, θα πρέπει να είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και τον ιεραρχικό τρόπο οργάνωση. Ενάντια στην ανάθεση και οποιαδήποτε ρητορική καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Γιατί ο αντιφασισμός είναι αγώνας για μια κοινωνία ισότιμη, ελεύθερη και αλληλέγγυη.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΙΣΟΤΙΜΟ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟ
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας | asp2023@espiv.net
Συνέλευση του εγχειρήματος κάθε Παρασκευή, στις 18:00, στην κατάληψη Παραρτήματος
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
O ρόλος και η λειτουργία του φασισμού στον καπιταλισμό ανέκαθεν ήταν συγκεκριμένος. Σημειώνουμε τρία βασικά σημεία:
Ο φασισμός, ως η πιο σκληρή μορφή του αστικού κράτους, ταυτίζεται με την αναδιάρθρωση του σε μια ολοκληρωτική μορφή, την ανενόχλητη κυκλοφορία του κεφαλαίου και το κέρδος των αφεντικών και τον αναδεικνύει ως τον κυρίαρχο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής.
Αξιοποιεί την εθνικιστική ρητορική, το μιλιταρισμό και το θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Αποσκοπεί στην επιβολή του ρατσισμού, του φυλετισμού, της υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης, την βίαιη καταστολή των κινημάτων προς όφελος της εξουσίας, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής συνείδησης των φτωχότερων στρωμάτων από τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και τα οράματα της χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης, επιβάλλοντας την εθνική ενότητα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους.
Μέσα από το πατριαρχικό πλαίσιο της ετεροκανονικότητας, υποτιμά τη θέση των γυναικών προσδιορίζοντάς τες ως αναπαραγωγικές μηχανές του έθνους- κράτους και συνάμα οξύνει την καταπίεση και τη θανατηφόρα βία, συνθλίβοντας και καταπιέζοντας οποιοδήποτε άτομο παρεκκλίνει απ΄αυτό, προσδιορίζοντάς το ως εχθρό προς εξολόθρευση (μετανάστριες, lgbtq άτομα, ρομά φτωχοδιαβόλους, γενικότερα αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες). Ειδικά στον ελλαδικό χώρο, αυτό εκφράζεται από το τρίπτυχο “Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια”, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον σεξισμό.
Αυτές είναι μερικές απ’ τις κυριότερες αιχμές που εγκαθίδρυσαν ιστορικά τα φασιστικά καθεστώτα τόσο ιδεολογικά όσο και σε επίπεδο καθημερινής ζωής. Το φασιστικό όραμα εξυπηρετεί την πιο απρόσκοπτη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.
Η οργανωτική μορφή, ο -επιφανειακά διαφορετικός- λόγος που χρησιμοποιεί ανά τις ιστορικές περιόδους και οι πολιτικές σκοπιμότητες του φασισμού αλλάζουν και διαμορφώνονται σε συνάρτηση με τις εκάστοτε πολιτικές ανάγκες που δημιουργούνται ιστορικά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο, η ουσία του φασισμού παραμένει η ίδια από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα.
Η κληρονομιά αυτών των πρακτικών όχι μόνο δεν παρακάμφθηκε ή δεν καταδικάστηκε αλλά χρησιμοποιήθηκε για την ισχυροποίηση της εξουσίας στη μεταπολεμική Ευρώπη. Αρκεί να δούμε τις διοικητικές θέσεις που ανέλαβαν ναζί στη Δυτική Γερμανία στον νέο διαμοιρασμό του κόσμου που προέκυψε από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και να μελετήσουμε τον θαυμασμό για τις νομικές πειθαρχικές διατάξεις των φασιστών από διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως ο Henry Ford, που έλεγε πως “Το αμερικάνικο εργοστάσιο πρέπει να παραδειγματιστεί από τη πειθαρχία των Γερμανών εργατ(ρι)ών.”. Ακόμα και στις μέρες μας, αρκεί να δούμε τις πολεμικές ρητορικές μίσους και τη δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών από την “αντιφασιστική” κατά τα άλλα αστική δημοκρατία. Ή ακόμη, οι προπηλακισμοί και ο κοινωνικός κανιβαλισμός αποκλεισμένων/εξαθλιωμένων κοινωνικών κομματιών που μπαίνουν στο στόχαστρο του κράτους και των φασιστών ως μη-παραγωγικών και μιαρών ανθρώπων που δεν αξίζουν να ζουν, γιατί δεν είναι χρήσιμοι για το κεφάλαιο. Τέλος, μας αρκεί να δούμε τις συνεχείς επιθέσεις φασιστών στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που παλεύουν για μια ζωή ελεύθερη από τα δεσμά της εξουσίας, του κράτους, του πατριαρχικά δομημένου κόσμου, της ταξικής εκμετάλλευσης, καταδεικνύοντας επάξια πως ο φασισμός είναι δομικό στοιχείο κράτους και κεφαλαίου. Είναι σάρκα από τη σάρκα του ίδιου εξουσιαστικού συμπλέγματος καταπίεσης και αντίληψης για το ποια άτομα πρέπει να ζουν και ποια περισσεύουν.
Για να προσδιορίσουμε και το φαινόμενο στα ελληνικά δεδομένα και πριν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, οι φασιστικές επιθέσεις στις παραπάνω κοινωνικές ομάδες ήταν συχνές. Άνθρωποι που στελέχωναν τα τάγματα εφόδου πριν και μετά την άνοδό της, ήταν και είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη φασιστική ιδεολογία, προέρχονται από οικογένειες συνεργατών των ναζί, χουντικούς, από κόσμο της νύχτας και του μαύρου κεφαλαίου, αλλά και καθημερινοί μικροαστοί και νοικοκυραίοι που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πατήσουν επί πτωμάτων, ώστε να ανέλθουν στην ταξική πυραμίδα. Όλοι αυτοί καμία σχέση δεν έχουν με τα απελευθερωτικά κινήματα. Τουναντίον, ιδεολογικά βρίσκονται με τη μπάντα του καπιταλισμού, του κράτους και της πατριαρχίας. Αυτό αποδείχθηκε εξόφθαλμα τη περίοδο 2008-2013, με κορύφωση τη δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάντ Λουκμάν και του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για μια περίοδο οξυμένης φάσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού, κατά την οποία το κράτος όχι μόνο είχε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τη Χρυσή Αυγή, αλλά τη χρησιμοποίησε και ως αντιεξεγερτικό εργαλείο, για να αποπροσανατολίσει την κοινωνική συνείδηση από την καπιταλιστική κρίση που τότε άρχιζε να λεηλατεί τα φτωχά στρώματα. Σκοπός της εξουσίας τότε ήταν να στρέψει και να διοχετεύσει την κοινωνική οργή σε ανώδυνα μονοπάτια για το σύστημα. Πολύτιμος αρωγός στη διαμόρφωση αυτής της πραγματικότητας υπήρξαν τα ΜΜΕ που προμόταραν τη Χ.Α αλλά και το φασιστικό λόγο εν γένει.
Μια δεκαετία αργότερα, οι φασιστικές ρητορικές καταλαμβάνουν και πάλι μεγάλο κομμάτι του πολιτικού λόγου στον ελλαδικό χώρο, αυτή τη φορά με πολύμορφες προσεγγίσεις, μέσω της νεοσυντηριτικής (alt-right) πολιτικής τάσης που βρίσκεται παγκοσμίως σε έξαρση. Οι φασίστες δεν παρεκκλίνουν από την ατζέντα της εθνικής ενότητας, ωστόσο εστιάζουν στην εκάστοτε πολιτική- κοινωνική συγκυρία που τους εξυπηρετεί προκειμένου να διαχύσουν τη μισαλλοδοξία τους (μακεδονικό, αντιεμβολιαστικό κίνημα,ταυτότητες, straight pride κ.α.). Ακόμα, πέρα από τα ακροδεξιά κομματικά στελέχη στο βήμα της βουλής, διάφοροι δήθεν ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως ιντερνετικές περσόνες οικειοποιούμενοι τα social media, πουλάνε αντισυστημισμό και αφύπνιση, διεδικώντας κοινωνικό και πολιτικό χώρο σε καθημερινή βάση. Είναι οι ίδιοι που υποκίνησαν τα ρατσιστικά πογκρόμ στον Έβρο πριν από λίγους μήνες στο όνομα μιας πατριωτικής πολιτοφυλακης, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας στην προσπάθειά της να αποποιηθεί κάθε ευθύνη σε σχέση με την κρατική διαχείριση των πυρκαγιών, αναπαράγοντας το αφήγημα περί εμπρηστών – μεταναστών.
Η ιδεολογική και ρητορική συνάφεια διάφορων ακροδεξιών ομάδων τόσο σε ελλαδικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο αντισυστημισμό κι αν πουλάνε δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κομβικό γρανάζι του καπιταλισμού. Για αυτό και ο φασισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του με συστημικά μέσα, με δικαστήρια και φυλακίσεις, όπως δεν έγινε ούτε στη δίκη της Νυρεμβέργης αλλά ούτε και σε αυτή της Χρυσής Αυγής. Ακόμα και όταν αναγκάστηκε το κράτος να καταδικάσει τη Χ.Α, το έκανε υιοθετώντας τη ρητορική των δύο άκρων, εξισώνοντας τα γιατί επί της ουσίας δεν αντιλαμβάνεται εκείνη ως εχθρό αλλά τα οργανωμένα κομμάτια του ταξικού/ αντικαπιταλιστικού/ αντικρατικού κινήματος. Για αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει θεσμικός αντιφασισμός.
Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μια καθημερινή και πολυεπίπεδη σύγκρουση που πραγματώνεται ταυτόχρονα τόσο με ιδεολογικούς και κοινωνικούς όσο και με άμεσους φυσικούς όρους. Δεν εκπορεύεται από «ειδήμονες» και δεν στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στα εκφασισμένα κοινωνικά τμήματα. Αντ’ αυτού, είναι ο αγώνας της ζωής ενάντια στο θάνατο, είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, που στήνει αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσα από την σύσφιξη των κοινωνικών – ταξικών σχέσεων και την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών οριζόντια και συμπεριληπτικά, είναι ένας αγώνας που δίνεται πλατιά, διαθεματικά και πολύμορφα – εσωστρεφώς και εξωστρεφώς. Μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα αρθρώνουμε αντιστάσεις απέναντι στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική επίθεση που δεχόμαστε. Οραματιζόμενες έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διακρίσεις, κράτη, έθνη, σύνορα, στρατούς και αφεντικά, προτάσσοντας την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, κάνουμε υπαρκτό τον αντιφασισμό στον δημόσιο λόγο και στις κοινωνικές μας σχέσεις και τον υπερασπιζόμαστε εμπράκτως στον δημόσιο χώρο.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση Πάτρας
