Παρέμβαση στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Ιατρικής ΑΠΘ

Έναν χώρο που άλλοτε γέμιζε από κόσμο, φωνές, συζητήσεις και μυρωδιά καφέ.

Το 2016 η ανάγκη μας να μοιραζόμαστε τον χρόνο και την έλλειψή του οδήγησε στην κατάληψη του ανεκμετάλλευτου πρώην Κυλικείου Ιατρικής. Το ΑΚΙ, για εμάς, λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια σαν οχυρό, μέσα σε μια σχολή στην οποία -όπως και σε κάθε άλλη άλλωστε- ο ανταγωνισμός και ο καριερισμός αποτελλούν θεμέλιά της. Κόντρα σε αυτά μάθαμε να αλληλοφροντιζόμαστε, να αντιστεκόμαστε και να συλλογικοποιούμαστε. Μαζί, απορρίψαμε το “λαμπρό” μέλλον που μας επιφυλάσσουν, απαρνηθήκαμε την εξουσία της λευκής ποδιάς και αποφασίσαμε να παλεύουμε εμείς τα ίδια για να δημιουργούμε τις συνθήκες στις οποίες θα χωράμε. Ταυτόχρονα, το ΑΚΙ μας έδωσε τον χώρο να ξεφύγουμε από την εσωστρέφεια της φοιτητικής μας ιδιότητας και να ενώσουμε τις διαδρομές μας με όλους εκείνους τους ανθρώπους, φοιτητές και μη, που δεν χωρούν στα κατασκευασμένα φύλα, που ασφυκτιούν στις συνθήκες καταστολής, που αρνούνται να ζουν σε ένα κράτος που τους αποκλείει λόγω της φυλής, της εθνικότητας, της ταυτότητας ή της πολιτικής τους σκέψης και δράσης.

Φυσικά τέτοια εγχειρήματα που επανανοηματοδοτούν τις κοινωνικές σχέσεις και αμφισβητούν τα θεσμοθετημένα πρότυπα αντιμετωπίζονται από το κράτος με την αντίστοιχη καταστολή. Άλλωστε το ΑΚΙ είχε εκκενωθεί ξανά στο παρελθόν (καλοκαίρι 2022), όπως πάρα πολλοί άλλοι απελευθερωμένοι χώροι που καταδικάστηκαν σε τσιμέντωμα, άδειασμα, ακόμα και γκρέμισμα.

Το ιδιαίτερο της περίπτωσης της τελευταίας εκκένωσης είναι ο ρόλος που έπαιξε η ΔΑΠ, η οποία χρησιμοποιώντας τον σύλλογο της σχολής για να επιβάλλει τη γραμμή της, πέρασε “στα κλεφτά” μία απόφαση που πίεζε την Κοσμητεία και τις Πρυτανικές Αρχές ο χώρος του ΑΚΙ να “παραδωθεί πίσω στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ώστε να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς που προορίζεται, σύμφωνα με τον νόμο και τις ακαδημαϊκές ανάγκες”, όπως μας ενημέρωνε το χαρτί που βρήκαμε κολλημένο στην πόρτα μας λίγες μέρες μετά. Όχι πως χρειάζεται η ΔΑΠ για να εκκενώνονται στέκια και καταλήψεις, όμως έτσι τους δόθηκε το πράσινο φως ώστε να το ξανακάνουν, αυτή τη φορά και με την συνυπογραφή του “συλλόγου Ιατρικής”.

Και κάπως έτσι, το μέρος που ζωντάνεψαμε βρέθηκε πάλι ερημωμένο. Οι ιδέες μας αδέσποτες, κι εμείς πεισμωμένες. Γιατί γνωρίζουμε καλά πως: οι άδειοι χώροι είναι δικοί μας για να τους κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κι ας λέμε ότι οι καταλήψεις δεν είναι μόνο τα ντουβάρια τους, οι τοίχοι που έχουν μείνει έχουν μνήμη.

Γι’ αυτό, σε μια προσπάθεια να επανοικειοποιηθούμε τους χώρους μας και να κρατήσουμε τη μνήμη τους ζωντανή, “εμπνευστήκαμε” από τα πλάνα της Κοσμητείας της Ιατρικής για μετατροπή του ΑΚΙ σε Μουσείο Ιατρικής και μεταμορφώσαμε τον εκκενωμένο και κενό χώρο σε ένα δικό μας μουσείο. Μια απόπειρα ανάδειξης κοινών αποσπασματικών στιγμών, γεγονότων και δράσεων. Μια μεταφορά συλλογικής μνήμης, που διασώζει το παρελθόν, νοηματοδοτεί το παρόν, δίνει συνέχεια στο μέλλον. Φυσικά αυτές μας οι κινήσεις έχουν ήδη προκαλέσει την “οργή” της ΔΑΠ, ακόλουθοι της οποίας μας τίμησαν με την παρουσία τους όσο βρισκόμασταν εκεί, όπου έσκισαν αφίσες πέριξ του χώρου της έκθεσης ενημερώνοντάς μας πως “οι αφισοκολλήσεις απαγορεύονται με απόφαση συλλόγου” και μας απείλησαν με ΟΠΚΕ, ΜΑΤ, ΕΚΑΜ και της Παναγιάς τα μάτια. Αφού τους έγινε σαφές ότι δεν είναι επιθυμητοί στον χώρο, έφυγαν, μόνο για να επιστρέψουν κάποιο επόμενο βράδυ όσο το μουσείο ήταν άδειο και να εκτονώσουν την εναπομείνασα οργή τους στην εκτιθέμενη Μερόπη, πρωταγωνίστρια του πυρηνικού ριφιφιού στη ΣΘΕ την άνοιξη του ’24 (βλ. φωτογραφίες). Προσκαλείστε όλα να περάσετε από το μουσειΑΚΙ μας τις επόμενες μέρες και για όσο αντέξει στον χώρο και τον χρόνο!