Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Ελικώνα;
Στην αρχαιότητα υπήρχαν σε αυτόν δύο πηγές αφιερωμένες στις Μούσες: η Αγανίππη και η Ιπποκρήνη. Ο ποιητής Ησίοδος εξύμνησε τη νεότητά του όταν βοσκούσε τα πρόβατά του στις πλαγιές του Ελικώνος, όπου ο Έρως και οι Μούσες ήδη είχαν ιερά και ένα χορευτικό πεδίο κοντά στην κορυφή, όπου “τα παλλόμενα πόδια τους ξυπνούν την ερωτική επιθυμία”. Εκεί οι Μούσες τον ενέπνευσαν και άρχισε να τραγουδά την απαρχή των θεών. Έτσι ο Ελικώνας έγινε το έμβλημα της ποιητικής εμπνεύσεως. Στον Ελικώνα ευρίσκετο επίσης η πηγή όπου ο Νάρκισσος εμπνεύστηκε από την ίδια του την ομορφιά.
Και πού φτάσαμε; Να ισοπεδώνεται η μυθική κορυφή του Ελικώνα όπου διαδραματίζονταν όλα αυτά, ο Ζαγαράς, από τις μπουλντόζες της πράσινης ανάπτυξης! Μια θυσία απαραίτητη κι αυτή, μας λένε, επαναλαμβάνοντας την υπόσχεση της σωτηρίας του πλανήτη, που όσο πιο πολύ υποτίθεται πως την πλησιάζουμε, τόσο πιο πολύ μας διαφεύγει, σαν μια οφθαλμαπάτη. Αναμασώντας και την υπόσχεση φθηνότερου ρεύματος, ενώ τα νοικοκυριά μαστίζονται όλο και περισσότερο από την ενεργειακή φτώχεια.
Ισοπεδώνεται ο Ζαγαράς, στον οποίο βρίσκεται η μυθική Ιπποκρήνη, η πηγή της ποιητικής εμπνεύσεως, που σύμφωνα με την μυθολογία δημιουργήθηκε από ένα χτύπημα της οπλής του Πήγασου, όταν πέταξε από τον Όλυμπο στην Αιθιοπία. Δίπλα στην Ιπποκρήνη είναι και ο Βωμός του Ελικωνίου Διός. Λεπτομέρειες μπροστά στο κέρδος. Οι ανεμογεννήτριες θα επισκιάσουν για πάντα τη μοναδική Κοιλάδα των Μουσών. Και αυτό μια ασήμαντη λεπτομέρεια.
Τι να θυμηθεί κανείς; Τη σφοδρή αντίδραση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Βοιωτίας, της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής και του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, την οποία ξεπέρασε με συνοπτικές διαδικασίες το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), ελεγχόμενο από την κυβέρνηση; Την αρνητική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θηβαίων το 2020, που έμεινε στα λόγια, γιατί ο δήμαρχος Θηβαίων απλώς την καταπάτησε; Όπως και την αρνητική απόφαση του Δήμου Αλιάρτου; Το ξεπούλημα της τοπικής κοινότητας Δόμβραινας; Τη θετική απόφαση της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας.
Εντύπωση αν μη τι άλλο προκαλούν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στην αδειοδότηση των βιομηχανικών ΑΠΕ, τα οποία είναι μάλλον πρωτοφανή σε διεθνές επίπεδο. Η τελευταία κραυγαλέα περίπτωση αφορά το αιολικό της εταιρείας CNI με 6 ανεμογεννήτριες ύψους 150 μέτρων στην κορυφή Μεγάλη Λούτσα του Ελικώνα. Το εν λόγω έργο είχε ήδη αδειοδοτηθεί 2 φορές στο παρελθόν από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Στερεάς Ελλάδας-Θεσσαλίας, για να ακυρωθεί και τις 2 φορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας έπειτα από ισάριθμες προσφυγές που είχαν καταθέσει τοπικοί φορείς και κάτοικοι. Η εταιρεία στη συνέχεια επανέφερε για δημόσια διαβούλευση το ίδιο έργο για 3η φορά, αξιοποιώντας το νομικό “παραθυράκι” που δίνει το δικαίωμα επανυποβολής μιας Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων ενός έργου εις το διηνεκές, αρκεί να έχει ελάχιστες αλλαγές σε σχέση με την απορριφθείσα εκδοχή. Η (τρίτη) δημόσια διαβούλευση έληξε στις 22/08/2024 και η Διεύθυνση Περιβάλλοντος Στερεάς της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας – Στερεάς έκανε αυτό που ξέρει καλά: Έγραψε στα παλιά της παπούτσια τις δύο προηγούμενες ακυρώσεις των ΑΕΠΟ που είχε εκδώσει για το έργο και το ενέκρινε για 3η φορά στις 23/12/2024, παρά τις επαναλαμβανόμενες ισχυρές αντιδράσεις φορέων και κατοίκων της περιοχής, συμπεριλαμβανομένου του Δήμου Λιβαδειάς, οι οποίοι εξαναγκάζονται να προσφύγουν ξανά στη δικαιοσύνη.
Το ακόμη πιο θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι από τα 5 βουνά που αποτελούν την μυθική οροσειρά του Ελικώνα (Μεγάλη Λούτσα, Παλιοβούνα, Τσίβερι, Ζαγαράς, Κολιέδες), τα 4 άλλα είτε έχουν ήδη ισοπεδωθεί από αιολικά, είτε ισοπεδώνονται τώρα, είτε θα ισοπεδωθούν στο άμεσο μέλλον από ήδη αδειοδοτημένα έργα. Ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν θα διερευνήσει τα αίτια που η χώρα μας μετατράπηκε σε λίγες μόλις δεκαετίες από ένα διαμάντι φυσικού και πολιτιστικού πλούτου σε μια απέραντη βιομηχανοποιημένη έρημο, θα πρέπει να καταπιαστεί όχι μόνο με τις εθελόδουλες κυβερνήσεις του τόπου αλλά και με το ευτελές διοικητικό προσωπικό που στελεχώνει τις εκάστοτε αρμόδιες υπηρεσίες.
Αυτό που συμβαίνει στον Ελικώνα αυτές τις ημέρες δεν αφορά μόνο τη Βοιωτία, αλλά έχει βαθιά συμβολικό χαρακτήρα. Δεν συμβολίζει μόνο την καταπάτηση της ποίησης. Συμβολίζει την παρακμή ενός αλλοτριωμένου πολιτισμού, αποκομμένου από τις παραδόσεις του και την ιστορία του. Δε χάνουμε μόνο έναν πανέμορφο προορισμό για ορειβάτες, ούτε μόνο ένα μοναδικό τοπίο και οικοσύστημα. Ξεχνάμε τις Μούσες, χάνουμε την τέχνη και την ελευθερία. Κάθε μέρα και περισσότερο. Το ερώτημα είναι: Πού θα φτάσει όλο αυτό;
Στην εικόνα η οροσειρά του Ελικώνα, μια εικόνα που μάλλον θα μείνει μόνο ως ανάμνηση. Το βουνό των Μουσών γίνεται μια χωματερή της “πράσινης ανάπτυξης”, παρέα με εκατοντάδες άλλα βουνά και κορυφές της Ελλάδας.
