Πιάνοντας το νήμα απ’ την προηγούμενή μας ανάρτηση, ας αναπτύξουμε την θέση που διατυπώθηκε συμπερασματικά, ώστε να δούμε τις πιθανές της συνέπειες στον διάλογο και τις πρακτικές μας:
«[…]Mετά την λαοθάλασσα των Τεμπών, δεν έχουμε πρωτίστως να κάνουμε με ένα ακόμη «αίτημα» προς το κράτος, αλλά για μια εκ μέρους μας αναγνώριση της γύμνιας των παράνομων αδρανειών και πρακτικών του.
[…]Ούτε εξεγερσιολογία, ούτε προβοκατολογία, μα συγκροτημένη αυτοάμυνα απέναντι στη καταστολή που θα έρθει έτσι κι αλλιώς.»
Προσφάτως, ακόμη, είχαμε αναδημοσιεύσει άρθρο που, μεταξύ άλλων, έκανε λόγο για την συμμοριοποίηση του ελληνικού κράτους. Ασφαλώς η συμμοριοποίηση δεν τελέστηκε σήμερα. Τελείται μέχρι και σήμερα. Οι μορφές του υπήρξαν πολλές: Ξέπλυμα Χρυσής Αυγής, δομημένη δικτύωση χρυσαυγιτών και ΕΛ.ΑΣ, δολοφονία Καραϊβάζ, Λιγνάδης και δημοσιονομικά κι εργολαβικά σκάνδαλα, χρηματισμοί, όπως η Novartis.
Διαδηλώνεται το αναγκαίο πάθος να διαλυθεί πια η κρατική αυτή μορφή, δομή και λειτουργία.
Εκείνη που αναπαράγει την εγκληματική αμέλεια κι τη δολοφονία των συνανθρώπων μας, το μετέπειτα μπάζωμα του πεδίου διερεύνησης του εγκλήματος, και τη συνεπαγόμενη αλληλοκάλυψη των κυβερνητικών στελεχών.
Ώς τώρα, μόνο λογικές υποθέσεις μπορούμε να προσφέρουμε ο ένας στην άλλην, σχετικά με τους λόγους του μπαζώματος και την συσχετιζόμενη ισχυρή πιθανότητα ύπαρξης ξυλολίου στην εμπορική. Αναγνωρίζουμε τις μεθοδεύσεις συγκαλύψεων, όμως δεν γνωρίζουμε έως τώρα επακριβώς ποιοί, πώς και γιατί εμπλέκονται. Στόματα που μπορεί να θέλουν να ανοίξουν, πιθανόν να τα εκβιάζουν κι οι παράνομες επισυνδέσεις Predator.
Το δίκτυο στήθηκε, κι ακόμη ελέγχεται.
Πλέον δεν γελούμε με την διαπλοκή και το φάγωμα πόρων κι ανθρώπων, κι ούτε θα αποβλέπουμε σε μια κομματική οργάνωση που θα περισώσει τη διάρρηξη της σχέσης κράτους-«κοινωνία». Έχει προηγηθεί το 2008, οι αντιμνημονιακοί αγώνες, το 2015 κι η ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απομάγευση, ο πανδημικός εγκλεισμός, ο πόλεμος κι η γενοκτονία, κατά της διάρκεια της οποίας η κυβέρνηση έσφιξε το χέρι του Ισραήλ.
Οποιαδήποτε οργάνωση συνδιαλέγεται με το κράτος θεωρείται πια τουλάχιστον ως ύποπτη. Αντ’ αυτής, αυτόφωτα εργάζονται και επικοινωνούν και παλεύουν αυτο-οργανωμένες κοινωνικές ομάδες.
Οι γονείς αποφάνθηκαν πως το «κράτος μας βάζει διαρκώς εμπόδια», και ξεκίνησαν στην αρχή μόνοι τους, γρήγορα όμως ανάμεσα στις κοινωνικές-ανταγωνιστικές δυνάμεις, έναν πολύμορφο αγώνα:
Πρώτα και κύρια αγώνα για δικαίωση και ζωή έναντι στην σφοδρότερη απώλεια, μέσω ακριβώς της εκ μέρους τους οργάνωση ομάδας επιστημονικής αξιολόγησης (ομάδα πραγματογνώμονων), και της σχετικής εκφοράς κοινωνικού λόγου (σας επικοινωνούμε ευθέως πώς μπλοκάρονται οι ενέργειές μας, τι μας συμβαίνει στην πορεία μας προς τη δικαίωση). Συγκροτούμε τον σύλλογο, και ούτε βήμα πίσω.
…Κι εν τω μεταξύ το κοινοβούλιο…
Αυτές τις μέρες, αξιοποιούνται κατά τη διαδικασία της «πρότασης δυσπιστίας» όλα τα δεδομένα που κοινωνικά συλλέχθηκαν και αποκτήθηκαν, είτε ως αποτέλεσμα εργασίας αυτοοργανωμένων επιτροπών πραγματογνωμοσύνης, είτε ως αποτέλεσμα εργασίας δημοσιογραφικής ή και πανεπιστημιακής/ακαδημαϊκής έρευνας.
Αερολογίες ταξικά Άλλων και τραγελαφικά ντισαρίσματα εκτοξεύονται ανάμεσα στα μέλη του κοινοβουλίου:
Το μόνο που συγκρατεί την πλήρη γελοιοποίηση είναι τα ευρήματα ερευνών διοργανωμένων από τους συγγενείς και ενισχυμένων από την πολυμέτωπη κοινωνική πίεση, ενόσω το κράτος εμπόδιζε.
Απηχώντας το σύνθημα, «Ποτέ ξανά Τέμπη», αναγνωρίζουμε τη σημασία τέτοιων μορφών οργάνωσης βάσης, και την αδιάκοπη κοινωνική επαγρύπνηση κι επικοινωνία απέναντι στις παράνομες, δολοφονικές, συγκαλυπτικές, ή βαθιά εκμεταλλευτικές/κλεπτικές πρακτικές του κράτους.
Για να «Αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος», υπογραμμίζουμε κοινωνικά την πρόθεσή μας να έχουμε τα μάτια ανοικτά, καθώς πια εμπεδώσαμε την συμμοριοποίηση — και την αποστρεφόμαστε.
Θυμίζοντάς μας τη χρόνια απαξίωση του ΕΣΥ και τους τραγικούς θανάτους εν μέσω πανδημικής υπερφόρτωσης, αλλά και το έγκλημα στη Πύλο, με 650 νεκρούς μετανάστες, το σύνθημα «Στα σύνορα, στις ράγες και στα νοσοκομεία, κάθε μέρα κι άλλη κρατική δολοφονία», κρούει τον κώδωνα και απασφαλίζει:
Ενόσω ο Μακρόν και οι λοιποί Ευρωπαίοι ανακοινώνουν την εμβάθυνση της ΕΕ μέσω της διαμόρφωσης οικονομίας πολέμου (ευρωπαϊκή πυρηνική ομπρέλα, 800 δις εξοπλιστικά προγράμματα, στρατός στα ρωσοουκρανικά σύνορα), εμείς ας αναμένουμε ότι, πέραν της δημιουργίας ενός εξωτερικού εχθρού που θα διαλύσει την Ευρώπη, θα χτυπηθεί οτιδήποτε κοινωνικό, δημόσιο και κοινωφελές.
Η παρουσία μας, με μάτια ανοικτά, ξανά και πάντα, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
ΚΟΚ
